Quantcast
Channel: ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ
Viewing all 189 articles
Browse latest View live

Βαλάντης: «Μου αρέσει το διαφορετικό και το απρόβλεπτο»

$
0
0

Βαλάντης: «Μου αρέσει το διαφορετικό και το απρόβλεπτο»

Συνέντευξη στον Τάσο Π. Καραντή



Βρέθηκα σε μια εμφάνιση του, δεν τον είχα δει πρόσφατα. Ομολογώ ότι με ξάφνιασε... τέτοια ένεργεια, τέτοια επικοινωνία με το κόσμο και τόσο ζεστό φαν κλαμπ δεν περίμενα, είχα ακούσει για την δυναμική του, περίμενα να το ζήσω.


Απολαμβάνεις το πάθος του να εκφράζεται μέσα απο τα τραγούδια του, το πάθος του να ερμηνεύει. Είναι ένας από τους πιο αγαπημένους τραγουδιστές, με μεγάλες επιτυχίες στην καριέρα του! Ο Βαλάντης μαζί μας μιλά για όλα και για όλους.


Να σε καλώς ορίσουμε! Είσαι ένας από τους αγαπημένους Έλληνες καλλιτέχνες μας ! Πού βρίσκεσαι αυτή την περίοδο και πως αισθάνεσαι;


Καλώς σας βρήκα. Με μια βαλίτσα στο χέρι και ταξιδεύω, ετοιμάζομαι για κάποιες εμφανίσεις στην Θεσσαλονίκη και κάποιες άλλες σε άλλα σημεία της Ελλάδος. Ικανοποιημένος είμαι, δεν έχω παράπονο, τα ταξίδια γενικά μου αρέσουν, όσο και να με κουράζουν κάποιες φορές.


Πρόσφατα κυκλοφόρησες νέα τραγούδια. Από Σεπτέμβριο 2013 είχαμε 3 νέα singles. Να περιμένουμε σύντομα, ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά; Είδα ότι ετοιμάζεις και βίντεο κλιπς.


Ναι, ετοιμάζω νέα δισκογραφική δουλειά, νέα τραγούδια, μια διασκευή και βρίσκομαι και στο στούντιο, πιστεύω θα είναι έτοιμη πριν τον Ιούνιο, μαζί και με νέα βίντεο κλιπς. Είχα βρεθεί στην Ρόδο και γύρισα 2 βίντεο κλιπς, τα οποία και αναμένονται να κυκλοφορήσουν σε λίγες μέρες. Περάσαμε καλά στα γυρίσματα, κάτι διαφορετικό απο τα συνηθησμένα, έτσι για αλλαγή.


Μας έχεις συνηθήσει με τα απρόοπτα ή "άλλα" κόλπα σου, τι σε κάνει και πάντα κάνεις το κάτι διαφορετικό;


Μου αρέσει το διαφορετικό το απρόβλεπτο και να σπάει την ρουτίνα. Δεν το κάνω μόνο για το κόσμο, το κάνω για μένα. Μου αρέσει αυτό που μπορεί να σκεφθώ "αδύνατον" ή "δύσκολο" ή "περίεργο" να το εφαρμόζω. Θέλω να το ζήσω να δω πως είναι.



Σε είδαμε σε clubs στην Αθήνα, αλλά και σε νησιά το τελευταίο καιρό, που είναι πιο ζεστός ο κόσμος ;


Ο πιο ζεστός χώρος βρίσκεται πάντα στο κοινό, όπου και να πας, όταν σε αγκαλιάζει και σε δέχεται και περνάει καλά μαζί σου. Εμένα αυτό μ' αγγίζει. Η αγάπη και η αποδοχή του κόσμου. Κάθε πόλη, κάθε σημείο έχει πάντα κάτι να σου δώσει.


Έκανες πολλές  περιοδείες και εμφανίσεις σε πολλές πόλεις στην Ελλάδα. Σου αρέσουν τα ταξίδια γενικά; Εσύ τα επιλέγεις;



Ναι και η επαφή ειδικά και με πόλεις που δεν έχω πάει, και η επιστροφή πάντα και σ’ αυτές που έχω ήδη βρεθεί. Όπου υπάρχουν προτάσεις για δουλειά και είμαι διαθέσιμος πάω.


Είσαι ένας καλλιτέχνης με πολύ μεγάλο fun club. Υποθέτω υπάρχουν και ακραίες αντιδράσεις. Υπάρχει κάποιο περιστατικό από live που δεν θα ξεχάσεις;


Αρκετές καλές στιγμές, αστείες στιγμές και δεν θυμάμαι να είχα κάτι δυσάρεστο. Να μου ζητάνε προσωπικά μου αντικείμενα , υπογραφές στα χέρια και στους ώμους, να τραγουδάνε μαζί μου στην σκηνή, να με ακολουθούν χιλιόμετρα μακριά.

  
 
 
 
 


Σε τι φάση βρίσκεσαι αυτή την περίοδο στην προσωπική σου ζωή;


Είμαι πάρα πολύ καλά, νέα πράγματα, νέες καταστάσεις, νέες δουλειές, όλα αυτά σε βοηθάνε να στέκεσαι όρθιος και να προχωράς. Δεν θέλω και δεν έχω τίποτα αρνητικό γύρω μου. Πάντα κοιτάω να τα έχω καλά με μένα και να βρίσκω λύση σε όλα τα προβλήματα άμεσα. Το σίγουρο είναι ότι αν κτίζεις κάτι σωστά με γερά θεμέλια, σίγουρα θα σε κρατάει γερά.



Η οικονομική κρίση μας έχει επηρεάσει όλους. Η δική σου ζωή έχει αλλάξει λόγο της κατάστασης;



Φυσικά και με έχει επηρεάσει, όπως όλους μας, και οι τρόποι ζωής όλων μας έχουν αλλάξει. Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν πάντα σπάταλος ή κυνήγαγα μια καλύτερη ζωή, απλά τώρα ακόμα και τα βασικά πράγματα τα μειώνεις, και στην προσωπική σου δουλειά και στην επαγγελματική σου.


Εκτός από την προσωπική μας ζωή έχει επηρεαστεί και η μουσική πιστεύεις λόγο της κρίσης; Τα άλλοτε υψηλά στάνταρ έχουν πέσει και έτσι επηρεάζεται και η ποιότητα;


Η ποιότητα δεν μπορεί να αλλάξει ποτέ, αν είσαι καλλιτέχνης με αρχές, με στόχους και το καλύτερο αποτέλεσμα είναι αυτό που επιδιώκεις, σίγουρα θα βρεις την ισορροπία να κρατήσεις το επίπεδο αυτό. Δεν θα ήθελα να αφήσω πίσω κάτι από την δουλειά μου για να κάνω κάτι διαφορετικό, ούτε να απογοητεύσω το κοινό μου.  Οικονομικά σίγουρα οι αποδοχές έχουν αλλάξει και έχουμε πλέον μάθει να ζούμε μ αυτό.


Ο Βαλάντης στον ελεύθερό του χρόνο (αν υπάρχει καθόλου) τι κάνει άραγε;


Πάντα υπάρχει και πρέπει να υπάρχει ελεύθερος χρόνος, για ξεκούραση, σκέψη και οργάνωση. Αθλούμαι καθημερινά, πάω βόλτες, κάθομαι σπίτι και ξεκουράζομαι, βλέπω φίλους, γράφω στίχους - μουσική. Και μία  ώρα ελεύθερος χρόνος είναι πολύτιμος.

Να σε ευχαριστήσουμε και να σου ευχηθούμε τα καλύτερα και πάντα επιτυχίες, μία ευχή για τους αναγνώστες μας;




Υγεία, αισιοδοξία και θετική σκέψη. Σας ευχαριστώ και εγώ για την φιλοξενία. Να ’μαστε πάντα καλά.

VIDEOCLIP:

{denvideo https://www.youtube.com/watch?v=-SbTFz2bLJw}

 

 


Επισκεφτείτε το επίσημο site του καλλιτέχνη στη διεύθυνση

https://www.facebook.com/Valadis.gr

https://twitter.com/Valadismusic

 


Μάρα Μεϊμαρίδη: «Ο άνθρωπος την πρώτη ανάσα και την τελευταία που παίρνει την παίρνει με την ψυχή!»

$
0
0

Μάρα Μεϊμαρίδη: «Ο άνθρωπος την πρώτη ανάσα και την τελευταία που παίρνει την παίρνει με την ψυχή!»


Συνέντευξη στην Άννα Τσιάλτα

 
 
 
Στον χώρο που σε γεμίζει με μαγεία Ανατολής, αρώματα βγαλμένα από την φύση και μια θετική αύρα που ζωγραφίζεται στο πρόσωπο σου μόλις την συναντήσεις, έγινε το ραντεβού μας για την συνέντευξη.

Σπούδασε Ιατρική, Αστροφυσική, Ανθρωπολογία, Αρχαιολογία, είναι  εντυπωσιακά έξυπνη, με προβοκατόρικες ατάκες, έχοντας ένα διάχυτο μυστήριο και μια γοητεία που σε κρατάει στο δικό σου χώρο, χωρίς να μπορέσεις να παραβιάσεις κάποιον άλλον.

Η Μάρα Μεϊμαρίδη μιλάει για όλα, με τόσο ειλικρίνεια που σε αφοπλίζει. Για τα νέα της επιχειρηματικά σχέδια την ζωή της, τα βιβλία της, την κόρη της που σύντομα την προορίζει για γιαγιά. Κοντά της μαθαίνεις μυστικά… Και εμείς τα μάθαμε όλα και στα αποκαλύπτουμε!
 

 
Ξεκινήσατε με την Ιατρική. Στο «Παίδων» κάνατε μια έρευνα η οποία βοήθησε πολύ.


 
Ξεκίνησα με την Ιατρική κάνοντας δέκα τρία χρόνια στο «Παίδων» την μεγάλη μου έρευνα. Ήμουν στα ερευνητικά τμήματα και έκανα σωματομετρία σε 30.000 παιδιά σε όλη την Ελλάδα. Υπάρχει σε  όλα τα βιβλία γεννήσεως το όνομά μου. Μια πολύ σημαντική έρευνα που πραγματικά με έκανε πολύ ευτυχισμένη που μπόρεσα να το πραγματοποιήσω.
 

 
Πολλές σπουδές και πτυχία. Σας άρεσε πάντα όλο αυτό με το διάβασμα;

 
Έκανα πάρα πολλές σπουδές. Κάθισα δέκα χρόνια στο Παρίσι, μετά στην Σορβώνη, και μετά έκανα Ιατρική και Ανθρωπολογία. Όχι, δεν ήμουν ποτέ τόσο πολύ του διαβάσματος, διάβαζα βέβαια αρκετά, σε ότι αφορούσε όλα αυτά που σπούδαζα. Βέβαια να σου πω κάτι Άννα μου, εγώ έχω ένα κουσούρι. Βαριέμαι!!! Όταν θέτω ερωτήματα στον εαυτό μου και τα απαντάω μετά βαριέμαι, πρέπει να βρω κάτι άλλο να ασχοληθώ. Αναρωτιέμαι για πολλά πράγματα και θέλω να τα απαντάω. Έτσι κάποια στιγμή ασχολήθηκα και με την θρησκεία.
 
 
 
Ασχολείστε με την ψυχή του Ανθρώπου. Πόσο σημαντικό είναι και πόσο ανάγκη το έχει ο κόσμος;


 
Είναι εκπληκτικό να ασχολείσαι με την ψυχή, με τα συναισθήματα του ανθρώπου. Τα συναισθήματα είναι πέντε, η χαρά, η λύπη, ο θυμός, ο φόβος και η ντροπή. Όταν αυτά τα έχεις βιώσει και τα έχεις ζήσει στην ζωή σου, είναι πιο εύκολο να καταλαβαίνεις τον άλλον όταν τα ζει. Ήταν αυτό που δεν είχα κάνει, να καταλαβαίνω τον άλλον. Ήμουν και εγώ έτσι όταν τα βίωνα! Είναι απίστευτη η χαρά μου λοιπόν όταν δίνω βοήθεια σε όλους τους ανθρώπους. Γιατί, Άννα μου, κακά τα ψέματα, ο άνθρωπος είναι τρία πράγματα, σώμα ψυχή και νου. Όλοι μας με το σώμα ασχολούμαστε πάρα πολύ, ομορφιά, σεξ, κομμωτήρια κλπ. Με τις γνώσεις λίγο πολύ όλοι, παρόλο που μας τράβαγαν οι δάσκαλοι από το αυτί κάτι μάθαμε, με την ψυχή όμως δεν ασχολείται κανείς. Κι όμως ο άνθρωπος την πρώτη ανάσα και την τελευταία που παίρνει την παίρνει με την ψυχή! Είναι κάποιες φορές που απεγνωσμένα σου χτυπάει την πόρτα και σου ζητάει να ασχοληθείς μαζί της. Πρέπει να δώσουμε την δέουσα σημασία και να ασχοληθούμε μαζί της. Όποιος καταφέρει ο συνειδητός νους με τον υποσυνείδητο να είναι σε αρμονία, τότε θα είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο και θα έχει πετύχει όλους τους στόχους! Η ψυχή είναι πρώτη από όλα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι με όλα όσα κάνουμε!
 
 
Άρα αυτό κάνετε εσείς τώρα; Ακούτε και δίνετε συμβουλές στον κόσμο;

 
Ναι καθημερινά ακούω τον πόνο. Δεν είναι με ευκολίες η ζωή, έχει και τα δύσκολα της. Αλλάζεις τον τρόπο σκέψης, βλέπεις με άλλο μάτι στην ζωή. Δεν ξεκινάς την μέρα σου με γκρίνια, αλλά με χαμόγελο. Δεν είναι ανάγκη να λες πώ πω τι μέρα είναι κι αυτή, πρέπει να λες έχει ήλιο είναι μια καινούργια μέρα, κι εγώ μπορώ να την χαρώ και να είμαι καλά. Στην ζωή μας αυτό που θέλουμε πιο πολύ και αυτό που φοβόμαστε πιο πολύ έλκουμε και γίνετε. Μπορούμε λοιπόν να μειώσουμε τον φόβο μας, και αυτόματα θα νικήσει η ευτυχία!!!

 
Πως ξεκίνησε για σας η συγγραφή Πως ξεκινήσατε να γράφετε το πρώτο σας βιβλίο;


 
Η λύσσα μου και η επιθυμία μου ήταν να γράψω τα ξόρκια της Θείας. Δεν ήταν όπως καταλαβαίνεις να γράψω την ιστορία της. Όταν  ξεκίνησα λοιπόν να βρίσκω στο μπαούλο της Θείας Κατίνας, όλες εκείνες τις σημειώσεις, με όλα τα δικά της κείμενα, άρχισα να τα βάζω σε μια σειρά. Είχα την τύχη εκείνη την εποχή,  να γνωρίσω τον Μαυρομάτη, που ήταν και ο μέντορας μου, ο οποίος όταν του είπα τι έχω σκοπό να κάνω, μου ζήτησε να δει τις σημειώσεις μου. Όταν είδε τα κείμενα μου, με μια φωνή μου είπε: Κυρία μην γράψετε τα ξόρκια, αφήστε ότι κάνετε και γράψτε την ιστορία αυτής της γυναίκας. Αυτό ήταν. Κάθισα και την έγραψα!  Βρήκε πολύ μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο, αφού έγινε αν θυμάστε και σήριαλ με πολύ μεγάλη επιτυχία.
 
 

 
  

   
Έχετε γράψει και τα βιβλία με τα ξόρκια. Αυτά τα βιβλία έχουν ανταπόκριση στον κόσμο;

 
Έχω γράψει και αυτά τα βιβλία, που, όπως καταλαβαίνεις, από αυτά ξεκίνησα να γράφω και ήρθε η ιστορία. Καταλαβαίνεις πόσα πολλά ξόρκια έχω, αφού έχω γράψει μόνο τα δύο βιβλία από τα δέκα οχτώ που υπάρχουν. Να σκεφτείς πως όταν άρχισα να γράφω τα ξόρκια και τις συνταγές, η μάνα μου δεν μου μιλούσε. Γιατί μου έλεγε ότι αυτά, είναι πολύ προσωπικά κείμενα. Δεν έπρεπε να δημοσιεύσω τις συνταγές, και να κάνω ρεζίλι την θεία. Να σκεφτείς ότι όταν βγήκε το βιάγκρα, μου λέει: Είδες μας κλέψανε και την νουράντα, το οποίο για να καταλάβεις ήταν ένα βότανο που υπήρχε μόνο στην Μυτιλήνη κι ήταν για την αντρική στειρότητα. Ήξερε χημεία, η θεία Κατίνα, ήξερε τα ξόρκια!!  Η αλήθεια είναι ότι αρέσουν αυτά τα βιβλία μου! 
 
 
Μια καινούργια επιχειρηματική σας δραστηριότητα, είναι τα μαγαζιά που έχετε κάνει με το μποτέ της Ευθαλίας, πουλώντας φυσικά καλλυντικά. Πως είχατε αυτή την ιδέα.

 
Είναι μια πολύ ωραία επιχείρηση και πραγματικά την έχω ευχαριστηθεί πάρα πολύ. Ήξεραν να φτιάχνουν καϊμάκια, και σιγά σιγά κατάφεραν να κάνουν αυτό το μποτέ με τις κρέμες, γιατί όπως έλεγαν πρέπει η γυναίκα να είναι πάντα περιποιημένη. Το αποφάσισα, γιατί τα καλλυντικά μας είναι φτηνά και τα χρειάζονται όλες οι γυναίκες. Γιατί μόνο με επιχειρηματικότητα και κέφι θα πάμε μπροστά. Βλέπω όμως ότι οι γυναίκες τα χρειάζονται. Εγώ δεν είμαι μεγάλη εταιρεία για να ρίχνω λεφτά στην διαφήμιση, οπότε κάνουμε από πρώτες ύλες και καλά φυτικά προϊόντα. Όλες οι γυναίκες το χρειάζονται και εμείς τους το προσφέρουμε.

 
Παρόλο την κρίση εσείς κάνατε επενδύσεις. Πως το αποφασίσατε;


 
Η κρίση δεν αγγίζει την γυναίκα. Όπως καταλαβαίνεις, ότι και να γίνει, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Γι’  αυτό και εμείς ανοίξαμε την αγορά, έτσι ώστε να έχει όλα όσα χρειάζεται για να μην έχει πρόβλημα. Είμαστε στην Αθήνα στην Κρήτη και τελευταία έχουμε ανοιχτεί και στην Κύπρο. Φτηνά προϊόντα και φυσικά και με λίγα μαγικούλια...(γέλια πολλά)!!
 
 
Αυτό πως το σκεφτήκατε να το κάνετε;

 
Το σκέφτηκα έτσι απλά. Με όλα αυτά που ακούω από τις γυναίκες και τις ψυχαναλύσεις που κάνω. Όλες έχουν και κάτι να πουν για τους άντρες… Δεν με θέλει ο Μήτσος γιατί αυτό. Γιατί λοιπόν να μην ρίξουμε και κάτι μαγικούλι μέσα να το αλλάξουμε λίγο όλο αυτό. Το καινούργιο μας που πάει και καλά είναι το Σουλτάν. Είναι αυτό για να προσελκύσεις κάποιον. Αυτό που έδινε και η Κατίνα στον Σερμπέτογλου για να τον κάνει δικό της. Το κάνεις δώρο στον φίλο που θέλεις.
 
 
 
Εσείς όλα αυτά τα μαγικούλια τα πιστεύετε; Τα εφαρμόζετε στην ζωή σας;

 
Φυσικά και τα πιστεύω. Δεν μπορώ να κάνω βήμα χωρίς αυτά. Η πρώτη μου επαφή με τα ξόρκια ήταν στην ηλικία περίπου των δεκαέξι, που σφάδαζα τότε για έναν έρωτα εφηβικό και ήμουν στα πατώματα. Πολύ κλάμα και πάτωμα τότε. Έρχεται λοιπόν μια θεία μου τότε και μου λέει, πάρε αυτές τις δυο κορδέλες και αυτό το κεράκι και πες αυτά τα λόγια. Άσε μας έλεγα εγώ που θα κάνω αυτά τώρα! Το ξανά σκέφτηκα όμως και είπα, στον εαυτό μου, τι έχω να χάσω; Αφού το έκανα, δεν πέρασαν δέκα λεπτά και ο καλός μου τότε γκισέ από μόνος του πίσω και μου χτύπησε την πόρτα. Τρελάθηκα από την χαρά μου, πέταγα και όπως καταλαβαίνεις έκανα το ένα ξόρκι πίσω από το άλλο. (γέλια μεταξύ μας). Είχαν μαζευτεί και φίλες μου γύρω τριγύρω και κάναμε όλες ξόρκια! Κάποια στιγμή όμως σκέφτηκα πως είναι δυνατόν να γίνετε όλο αυτό; Κάποιος μηχανισμός θα υπάρχει πίσω από όλο αυτό. Τον κατάλαβα σήμερα, σε αυτή την ηλικία και μετά από τόσο ψάξιμο που έκανα με τον εαυτό μου. Είναι υποσυνείδητο λοιπόν που έρχεται σε σχέση με το συνειδητό, το οποίο καταλαβαίνει μόνο από αυτά, και το πραγματοποιεί. Σήμερα με όλες μου τις εμπειρίες και όλα αυτά που έχω ζήσει, πιστεύω όλα στην ζωή μας μπορούμε να τα πετύχουμε με μία μαγική τελετή. Αν μου πεις τώρα πως θέλω να γίνω Πρόεδρος της Αμερικής, δεν μπορείς γιατί δεν έχεις γεννηθεί εκεί. Όταν υπάρχει ο μαγικός κανόνας που είναι Θέλω πρέπει και μπορώ αυτό το τρίπτυχο, όλα μπορείς να τα πετύχεις!  
 
 
Μαθαίνω πως ετοιμάζεται για γάμο η κόρη σας. Πως σας φαίνεται το ενδεχόμενο να γίνετε γιαγιά. Σας ενοχλεί;


 
Παντρεύτηκα πολλές φορές. Κάθε γάμος έκανε τον κύκλο του και έκλεινε, μπορώ να πω ενδόξως και όχι αδίκως. Έχω μια κόρη η οποία ζει στο Λονδίνο, σπούδασε Φιλολογία και θα ζήσει μόνιμα εκεί. Ναι είναι σε ηλικία γάμου και το καλοκαίρι σκοπεύει να παντρευτεί. Είμαι χαρούμενη μπορώ να σου πω, γιατί είναι ένα πολύ συνειδητοποιημένο παιδί και θέλω να είναι ευτυχισμένη στην ζωή της. Όσο για τον ρόλο της γιαγιάς, έχω κάτσει σε όλες τις καρέκλες. Γυναίκα, μάνα και κάποια στιγμή γιαγιά. Όλα τα πράγματα έχουν μια φυσιολογική εξέλιξη.

 
Εσείς πως είστε αυτό τον καιρό; Σε τι φάση σας βρίσκουμε;


 
Νομίζω πως είμαι στην καλύτερη φάση της ζωής μου. Μπορώ να πεθάνω ακόμα και τώρα, γιατί στην ζωή μου έχω ζήσει όλα τα συναισθήματα φόβο, πόνο, στεναχώρια, έπεσα στα πατώματα, έκανα τόσα πράγματα και νιώθω γεμάτη. Ευχαριστώ την τύχη που μου τα έδωσε όλα αυτά και τα γεύτηκα και με έκανε να νιώθω δυνατή και ζωντανή!
 
 
 
Για την πολιτική θα μου κάνετε ένα σχόλιο;

 
Αν και δεν θέλω να σχολιάζω τίποτα με τόση κατήφεια που βλέπω από τον κόσμο και είναι όλοι με το κεφάλι κάτω. Μας έχουν εξευτελίσει τις ψυχές μας και την ζωή μας. Δεν αξίζουν τίποτα.

 
   
Έχετε σκεφτεί να γράψετε κι άλλο βιβλίο; Τι είναι αυτό που θα σας κάνει να το αποφασίσετε;


 
Ακόμα το βιβλίο δεν το έχω σκεφτεί. Θέλω να γράψω ένα τρίτο βιβλίο και να σου πω την αλήθεια, με όλα αυτά που γίνονται σκέφτομαι να το εκδώσω και μόνη μου. Προς το παρόν συζητώ για κάποια εκπομπή στην τηλεόραση. Θα είναι μια εκπομπή Διδαχής. Ότι κάνω στο γραφείο μου θα το κάνω στην εκπομπή. Θα ερμηνεύουμε την κάθε πράξη, με όλους αυτούς τους ανθρώπους που θα με ρωτάνε. Δεν ξέρω ακόμα κανάλι, είμαι σε διάφορες συζητήσεις. Μια λαϊκή ψυχανάλυση θέλει ο κόσμος. Την έχει ανάγκη και την δικαιούται εδώ που τα λέμε!
 
 
Κλείνοντας τι θα λέγατε στον κόσμο που δεν θα  πρέπει να ξεχνάει;

 
Και αυτό θα περάσει… Περάσαμε τόσα, Κατοχή, Δεκεμβριανά και τόσα προβλήματα σαν χώρα και δεν το βάλαμε κάτω. Αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε και να κοιτάμε μπροστά… Και αυτό θα περάσει λοιπόν!!
 
 
 
  

Σαββέρια Μαργιολά: «Της ψυχής τα μυστικά»

$
0
0

Σαββέρια Μαργιολά: «Της ψυχής τα μυστικά»

Συνέντευξη στον Τάσο Π. Καραντή

Η Σαββέρια Μαργιολά εμφανίζεται, την Πέμπτη στις 8/5, στο «ΡΥΘΜΟΣ STAGE».
Το δελτίο Τύπου, είναι ουσιαστικό και κατατοπιστικό, κατάλληλο, ως εισαγωγή, για την κουβέντα μου αυτήν με τη Σαββέρια, με αφορμή το live της στο «ΡΥΘΜΟΣ STAGE» :
«Η Σαββέρια Μαργιολά, θα βρεθεί στη σκηνή του “Ρυθμού Stage”, την Πέμπτη 8 Μαΐου, για να μοιραστεί τα καινούργια της τραγούδια από την δεύτερη δισκογραφική της δουλειά με τίτλο «Αλισάχνη», αλλά και τραγούδια που μίλησαν στην ψυχή της, τ’ αγάπησε και αγαπήθηκαν μέσα στα χρόνια.
Μαζί με τη Σαββέρια θα βρίσκονται επί σκηνής 6 εξαιρετικοί μουσικοί: Βαγγέλης Μαχαίρας: μπουζούκι, λαούτο, Δήμος Πολυμέρης: ακορντεόν, Μάριος Μούρμουρας: κιθάρες, Σπύρος Παγιάτης: πιάνο, keyboards,  Απόστολος Λιάγκας: μπάσο, Σπύρος Καραμήτσος: τύμπανα».
Λίγα λόγια ακόμη, από την ίδια, όχι πολλά, και… ραντεβού την Πέμπτη 8/5 στο «ΡΥΘΜΟΣ STAGE», για να μας τα πει όλα, με τα τραγούδια και μέσα από την τόσο εκφραστική φωνή της.


Σαββέρια, σε γνωρίσαμε – δισκογραφικά, με προσωπικό δίσκο – πριν 3 χρόνια, με την «Πράξη πρώτη». Τι διαφοροποιεί και τι συνδέει τον πρώτο σου δίσκο, με τον δεύτερο, την «Αλισάχνη»;


Η «Αλισάχνη» εκφράζει την καινούργια περίοδο της ζωής μου, μια περίοδο στοχασμού και αναζήτησης προσωπικά και μουσικά ψάχνοντας την ισορροπία και την ομοιογένεια. Το κοινό στοιχείο μεταξύ των δύο άλμπουμ είναι η ποιότητα του υλικού, η αγάπη μου γι’ αυτό που κάνω, η διάθεση για δημιουργία και η ασυγκράτητη ανάγκη μου για το επόμενο βήμα.

Να μας πεις, για τους αναγνώστες, τι σημαίνει «Αλισάχνη» και γιατί επιλέχτηκε ως τίτλος του δίσκου σου;


Αλισάχνη είναι το μικρό σύννεφο της θάλασσας που απλώνεται στον αέρα όταν χτυπούν τα κύματα στα βράχια. Πόσο ωραία εικόνα… αποτυπώνει τη δύναμη της φύσης, την εκτόνωση του κύματος που μέσα μου μεταφράζεται ως εκτόνωση  συναισθημάτων, αποπνέει ελευθερία και ηρεμία. Αυτή είναι η αίσθηση που είχα δημιουργώντας αυτό το δίσκο. Tην αφορμή μου την έδωσε ο στίχος του Γιώργου Γκώνια κα της Πόπης Αεράκη και εύχομαι να έχουν την ίδια αίσθηση και όσοι ακούσουν αυτό το cd.


Ποιο θα έλεγες ότι είναι το ύφος της «Αλισάχνης»;


Ήθελα αυτός ο δίσκος να είναι λιτός και αυτό να εκφράζεται μουσικά, στιχουργικά και ερμηνευτικά. Νομίζω ότι αυτό το πέτυχα στο σύνολό του βασιζόμενη στα δικά μου βιώματα αλλά και στις μουσικές μου επιρροές.


Διάβασα, σε πρόσφατη συνέντευξή σου, στον Τάσο Αντωνόπουλο (http://grekamag.gr/8547/), το εξής : «Δεν της αρέσουν οι ταμπέλες, όμως επειδή ο όρος «έντεχνο» είναι κατανοητός στο ευρύ κοινό, εντάσσει τον εαυτό της δισκογραφικά σ’ αυτό το είδος. Από την άλλη πλευρά όμως,  η ίδια λέει, «Ακούω και πολύ διαφορετικά πράγματα από αυτά που τραγουδάω, σχεδόν όλα τα είδη μουσικής. Ακούω ότι είναι καλό αισθητικά για εμένα και μου αρέσει να πειραματίζομαι.». Απομονώνοντας το «όλα τα είδη μουσικής», θα ήθελα να σε ρωτήσω, αν θα έλεγες ένα τραγούδι, που – ως συγκεκριμένο τραγούδι - μπορεί να προέρχεται από ένα είδος, που το απορρίπτεις αισθητικά, αλλά, για τους δικούς λόγους, αγγίζει την ψυχή σου;

Αν είναι ένα τραγούδι που έχει αξιόλογο στίχο και ευρηματική μουσική και αγγίζει την ψυχή μου ενδεχομένως να το έκανα διασκευή.


Παράλληλα με τις προσωπικές σου εμφανίσεις, αυτή τη σεζόν, συμμετέχεις στην μουσική παράσταση «Προς την επόμενη θάλασσα». Θα ήθελες να μας την περιγράψεις, με λίγα λόγια;


Είναι μια παράσταση-πάρτυ για μένα ! Με αφορμή τη μουσική ταινία του Γιώργου Πολυμενάκου και του Αλέξανδρου Ιωαννίδη «Το τελευταίο πέρασμα» ήρθα σε επαφή με μια υπέροχη παρέα που μετράει χρόνια. Εκεί βρήκα τον Νίκο Καλλίνη και τον Πέτρο  Συνοδινό, δύο υπέροχους ανθρώπους και εξαιρετικούς καλλιτέχνες που μου άνοιξαν μια τεράστια αγκαλιά και μοιράστηκαν μαζί μου τις ιδέες και το κέφι τους. Μαζί με την νεαρή και ταλαντούχα τραγουδίστρια Μαρία Σαχπασίδη και τον Δημήτρη Αιγινήτη στα τύμπανα να συμπληρώνουν αυτή τη μουσική παρέα παρουσιάζουμε μια παράσταση με ροκ – μπλουζ διάθεση. Μια παράσταση που βασίζεται αλλά και ξεδιπλώνει την προσωπικότητα του καθενός και μας κάνει να αισθανόμαστε, αλλά και να μεταφέρουμε, πολλά όμορφα συναισθήματα κάνοντας αυτό που αγαπάμε. Στην παράσταση αυτή ακούγονται τραγούδια από την ταινία που προανέφερα, τραγούδια από τις προσωπικές μας δισκογραφίες, αλλά κάποιες αγαπημένες διασκευές.



Πέρα, από τα τραγούδια της «Αλισάχνης», και γενικότερα της δισκογραφίας σου, η βραδιά στο «ΡΥΘΜΟΣ STAGE», θα περιέχει και τραγούδια που μίλησαν στην ψυχή σου, τ’ αγάπησες και αγαπήθηκαν μέσα στα χρόνια. Δεν θέλω, φυσικά, να αποκαλύψουμε το πρόγραμμα και να χαλάσουμε τη μαγεία της έκπληξης, που(θα πρέπει να) χαρακτηρίζει την κάθε μουσική παράσταση, αλλά θα ήθελα να μου πεις, πως μιλάει ένα τραγούδι στην ψυχή σου και πως αγαπιέται από εσένα, ώστε να ανταποκριθείς σ’ αυτό τον έρωτα, τραγουδώντας το.


Είναι μια διαδικασία που δεν είναι εύκολο να την περιγράψω με λόγια. Θα έλεγα ότι πρόκειται για μια αλληλουχία πραγμάτων και συναισθημάτων που συμβαίνουν στο άκουσμα ενός τραγουδιού με απώτερο στόχο όλο αυτό να γίνει απόλαυση για την ψυχή, το μυαλό και το σώμα. Μπορεί να ανατριχιάσω ολόκληρη με μια μουσική, με έναν στίχο, να συγκινηθώ και να επιθυμήσω να μπω στο «ρόλο», να το «ζήσω»… αυτά κάνουν ένα τραγούδι να αγγίξει την ψυχή μου. Εκείνη τη ώρα μου δίνεται η ευκαιρία να «φωνάξω» όλα εκείνα που περιγράφει ο στίχος και η μουσική, φιλτράροντάς τα φυσικά μέσα από το προσωπικό μου πρίσμα και να βιώσω πολύ έντονα συναισθήματα μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Αυτό είναι απελευθέρωση, είναι μαγεία.


Σαββέρια, τι τίτλο θα έδινες στο live σου της Πέμπτης, ώστε να τιτλοφορήσει κι αυτήν την κουβέντα μας;


«Της ψυχής τα μυστικά». Αυτά θα τραγουδήσουμε στις 8 Μαΐου στο Ρυθμό.

  
  
 

 



Ενημερωθείτε:

Η Σαββέρια Μαργιολά στον Ρυθμό Stage


Επισκεφτείτε:
https://www.facebook.com/pages/Saveria-Margiola/149398938408333?ref=hl

Ακούστε:
{denvideo https://www.youtube.com/watch?v=N-VcWzeREE4}
{denvideo https://www.youtube.com/watch?v=wQgVUr3Z5SI}

Διαβάστε:

Σαββέρια Μαργιολά - «Αλισάχνη»

 

Athena Andreadis : «Είναι συγκινητικό να αγγίζεις την ψυχή του άλλου με τη μουσική και τη φωνή σου»

$
0
0

Athena Andreadis: «Είναι συγκινητικό να αγγίζεις την ψυχή του άλλου με τη μουσική και τη φωνή σου»



Συνέντευξη για τον «Ορφέα» στην Άννα Τσιάλτα
 

Ο Βρετανικός Τύπος την έχει περιγράψει ως «Σπάνιο διαμάντι», «Φωνή ευλογημένη», «Τραγουδίστρια προορισμένη για μεγάλα πράγματα», «Η Athena είναι κλασσική αξία, με μια διαφορετικότητα…», σημειώνει ο Jamie Cullum. Αυτό τα λέει όλα, αλλά και ακόμα περισσότερα μας λέει η ίδια, σε μια συνέντευξη μοναδική και αποκλειστική στο e-orfeas.gr και στην Άννα Τσιάλτα.

 Γεννημένη στο Λονδίνο, από Έλληνες γονείς, η μητέρα της, της τραγουδούσε για να κοιμηθεί. Παρά το μουσικό περιβάλλον στο σπίτι, οι γονείς της επέμειναν να σπουδάσει Business, έτσι φοίτησε αρχικά στο Bath University, αλλά συνέχισε παράλληλα να τραγουδά. Αφού απέκτησε First Class Degree στο Business.

Το ντεμπούτο album της  «Breathe With Me», απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και πράγματι η Guardian έγραψε ότι:«Είναι προφανώς μια υπέροχη τραγουδοποιός. Γενναία και πρωτότυπη». Από τότε πραγματοποίησε sold-out περιοδείες στο Ηνωμένο Βασίλειο, έπαιξε στο Glastonbury Festival, τραγούδια της έχουν επανεκτελεστεί από άλλους καλλιτέχνες και η μουσική της έχει συγχρονιστεί για την τηλεόραση, σε διαφημίσεις για φιλανθρωπικούς σκοπούς και ταινίες.

Τον Δεκέμβριο του 2012, η Αthena ερμήνευσε τη δική της εκδοχή του “Άγια Νύχτα”, για την τηλεοπτική διαφήμιση του “SaveThe Children” στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ το δικό της τραγούδι “Breathe Again” ακούγεται στην ετήσια τηλεοπτική διαφημιστική εκστρατεία του «Concern» στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία.
 
Γνωρίστε την και απολαύστε την σε μια εκπληκτική συνέντευξη!!

 
 
 
Πως ξεκίνησε και μπήκε στην ζωή σου η μουσική και το τραγούδι;


 
Σχεδόν προτού συνειδητοποιήσω ότι μπήκε: από πάρα πολύ μικρή έφτιαχνα μελωδίες, αυτοσχεδίαζα με τη φωνή μου και έγραφα στίχους σε παιδικές κόλες αλληλογραφίας. Από το δημοτικό ήδη ήξερα ότι αυτός είναι ο απόλυτος τρόπος έκφρασης για μένα - λόγια της ψυχής και συναισθήματα που γίνονταν μουσική. Κι αυτή η ανάγκη ήταν μάλλον εσωτερική - γι’αυτό δεν με εγκατέλειψε ποτέ.

 
Πως αισθάνεσαι που ο Βρετανικός τύπος σε χαρακτηρίζει ως διαμάντι της μουσικής;


 
Νομίζω κάθε κριτική, καλή ή κακή, πρέπει να σε κινητοποιεί για να πηγαίνεις παραπέρα. Σίγουρα οι κριτικές που επιβραβεύουν τις επιλογές και το έργο σου, σε βοηθούν να συνεχίζεις, παρά τις αντιξοότητες και παρά τις εξωτερικές παρεμβάσεις. Κι αυτές σίγουρα είναι πολλές. Σίγουρα οι κριτικές έπαιξαν κάποιο ρόλο και διευκόλυναν μια δύσκολη πορεία, σε έναν χώρο ανταγωνιστικό, ούτως ή άλλως.
 
 
Μεγαλωμένη στο εξωτερικό από Έλληνες γονείς. Πως αισθάνεσαι για την Ελλάδα; Θα ήθελες να μείνεις εδώ;

 
Την Ελλάδα την κουβαλάω όπου και να πάω, πάντα. Γεννήθηκα στο Λονδίνο, αλλά μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη, απο τεσσάρων που επιστρέψαμε, έως τα 18 που ξαναέφυγα. Κι ακόμη κι αν δεν μένω εδώ μόνιμα, όσο καιρό περνάω στη χώρα μου, νιώθω σαν να μην έχω φύγει ποτέ. Άλλωστε οι στίχοι μου στο «Θεσσαλονίκη-Λονδίνο (Γύρω Γύρω Όλοι)» μιλάνε από μόνοι τους:


Πάλι βρέχει στο Λονδίνο µου, Κι έχει ζέστη στην Ελλάδα µου
Μου ’χει λείψει η µυρωδιά, η γη, Η Θεσσαλονίκη κι η Χαλκιδική
Πουθενά δεν έχω δει τέτοια θάλασσα, Πουθενά τέτοια βουνά
Γύρω – γύρω – γύρω όλοι, γύρισα τη γη, Μα Θεσσαλονίκη είσαι µοναδική
Η Αγγλία πήρε το µυαλό µου, εσύ την καρδιά,
Αυτή µε την ευγένεια, εσύ µε ανθρωπιά».

  
  
 

 


 
Τι ετοιμάζεις και τι περιμένουμε από εσένα να δούμε; Που θα εμφανίζεσαι αυτό τον καιρό και το καλοκαίρι;


 
Ετοιμάζω τις βαλίτσες μου για Αμερική, όπου θα παω για κάποιες συνεργασίες στο Λος Άντζελες και Νέα Υόρκη, μετά Λονδίνο για λίγο ως ενδιάμεσο σταθμό. Αμέσως μετά θα επιστρέψω Ελλάδα για μια σειρά από συναυλίες στον ιδανικό μου χώρο: ανοιχτό χώρο, κάτω από τον έναστρο ουρανό, για να τραγουδήσουμε μαζί κομμάτια, από τον νέο μου δίσκο «Γήινοι Άγγελοι», αλλά και παλιότερα. Ήταν συναρπαστική η εμπειρία από τα live μου στην Ελλάδα και πραγματικά αδημονώ για τις καλοκαιρινές μου εμφανίσεις. Περισσότερες πληροφορίες στο: www.athenaandreadis.com
 
 
Έχεις  χτίσει ένα δυνατό και αρκετά μεγάλο κοινό, κάτι που μπορεί να προέλθει μόνο όταν συνδεθείς άμεσα με τη συναισθηματική καρδιά του ακροατηρίου σου. Πως αισθάνεσαι εσύ για όλο αυτό που έχεις καταφέρει;


 
Είναι πολύ συγκινητικό να μπορείς να αγγίζεις την ψυχή ενός άλλου ανθρώπου με τη μουσική και τη φωνή σου. Στο βλέμμα του άλλου μπορείς να δεις πόσο καλά έχει λειτουργήσει η μουσική σου στην ψυχή του. Επίσης επάνω στη σκηνή, στις συναυλίες όπου οι αισθήσεις είναι ιδιαίτερα οξυμένες το νιώθεις, συν-δημιουργείς με το ακροατήριο, δίνεις τη ψυχή σου, αγάπη, πάθος, ειλικρίνα και παίρνεις πίσω ενέργεια για να την ξαναδώσεις.
 
 
Tον Μάρτιο του 2014 κυκλοφορεί από την MINOS-EMI το πρώτο ελληνόφωνο album σου με τίτλο «Γήινοι Άγγελοι». Μίλησε μου λίγο για αυτή την δουλειά σου; Πως προέκυψε;

 
Από καιρό είχα στο μυαλό μου έναν ελληνικό δίσκο - τον γράφω εδώ και 3 - 4 χρόνια. Έγραφα στίχους, πειραματιζόμουν με διάφορες μουσικές, έκανα συζητήσεις, πήρα την γνώμη ανθρώπων του χώρου που θαυμάζω και εμπιστεύομαι, όπως ο Γιώργος Ανδρέου και η Λίνα Νικολακοπούλου, που με εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν μεγάλη δύναμη. Μέχρι που ήρθε ο καιρός και με την Λίνα Νικολακοπούλου γράψαμε και παρέα τους στίχους για ένα τραγούδι «Η Κίνηση», και μαζί με τον καλό μου φίλο και μουσικό συμπαραγωγό Γιώργου Ανδρέου «γεννήθηκε» τελικά ο δίσκος που ονόμασα «Γήινοι Άγγελοι». Είμαι παραπάνω από χαρούμενη. Ανυπομονώ να ακούσει ο κόσμος ολόκληρο τον δίσκο - είναι ένα έργο που λειτουργεί σαν σύνολο και σε πολλά επίπεδα. Είμαι πολύ χαρούμενη που ένα όνειρό μου γίνεται πραγματικότητα και που θα μοιραστώ αυτόν τον δίσκο μαζί σας.
 
 
Κάνε μας μια ευχή που θα ήθελες να πραγματοποιηθεί για σένα αλλά και για το κοινό σου που έχει δείξει πόσο πολύ σε αγαπάει και σε στηρίζει.


 
Να μπορούμε πάντα να πετάμε παρέα όσο πιο μακριά γίνεται.
 

 

 


Επισκεφτείτε το επίσημο site του καλλιτέχνη στη διεύθυνση

www.e-orfeas.gr

 

Athena: «Είναι συγκινητικό να αγγίζεις την ψυχή του άλλου με τη μουσική και τη φωνή σου»

$
0
0

Athena: «Είναι συγκινητικό να αγγίζεις την ψυχή του άλλου με τη μουσική και τη φωνή σου»



Συνέντευξη για τον «Ορφέα» στην Άννα Τσιάλτα
 

Ο Βρετανικός Τύπος την έχει περιγράψει ως «Σπάνιο διαμάντι», «Φωνή ευλογημένη», «Τραγουδίστρια προορισμένη για μεγάλα πράγματα», «Η Athena είναι κλασσική αξία, με μια διαφορετικότητα…», σημειώνει ο Jamie Cullum. Αυτό τα λέει όλα, αλλά και ακόμα περισσότερα μας λέει η ίδια, σε μια συνέντευξη μοναδική και αποκλειστική στο e-orfeas.gr και στην Άννα Τσιάλτα.

 Γεννημένη στο Λονδίνο, από Έλληνες γονείς, η μητέρα της, της τραγουδούσε για να κοιμηθεί. Παρά το μουσικό περιβάλλον στο σπίτι, οι γονείς της επέμειναν να σπουδάσει Business, έτσι φοίτησε αρχικά στο Bath University, αλλά συνέχισε παράλληλα να τραγουδά. Αφού απέκτησε First Class Degree στο Business.

Το ντεμπούτο album της  «Breathe With Me», απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και πράγματι η Guardian έγραψε ότι:«Είναι προφανώς μια υπέροχη τραγουδοποιός. Γενναία και πρωτότυπη». Από τότε πραγματοποίησε sold-out περιοδείες στο Ηνωμένο Βασίλειο, έπαιξε στο Glastonbury Festival, τραγούδια της έχουν επανεκτελεστεί από άλλους καλλιτέχνες και η μουσική της έχει συγχρονιστεί για την τηλεόραση, σε διαφημίσεις για φιλανθρωπικούς σκοπούς και ταινίες.

Τον Δεκέμβριο του 2012, η Αthena ερμήνευσε τη δική της εκδοχή του “Άγια Νύχτα”, για την τηλεοπτική διαφήμιση του “SaveThe Children” στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ το δικό της τραγούδι “Breathe Again” ακούγεται στην ετήσια τηλεοπτική διαφημιστική εκστρατεία του «Concern» στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία.
 
Γνωρίστε την και απολαύστε την σε μια εκπληκτική συνέντευξη!!

 
 
 
Πως ξεκίνησε και μπήκε στην ζωή σου η μουσική και το τραγούδι;


 
Σχεδόν προτού συνειδητοποιήσω ότι μπήκε: από πάρα πολύ μικρή έφτιαχνα μελωδίες, αυτοσχεδίαζα με τη φωνή μου και έγραφα στίχους σε παιδικές κόλες αλληλογραφίας. Από το δημοτικό ήδη ήξερα ότι αυτός είναι ο απόλυτος τρόπος έκφρασης για μένα - λόγια της ψυχής και συναισθήματα που γίνονταν μουσική. Κι αυτή η ανάγκη ήταν μάλλον εσωτερική - γι’αυτό δεν με εγκατέλειψε ποτέ.

 
Πως αισθάνεσαι που ο Βρετανικός τύπος σε χαρακτηρίζει ως διαμάντι της μουσικής;


 
Νομίζω κάθε κριτική, καλή ή κακή, πρέπει να σε κινητοποιεί για να πηγαίνεις παραπέρα. Σίγουρα οι κριτικές που επιβραβεύουν τις επιλογές και το έργο σου, σε βοηθούν να συνεχίζεις, παρά τις αντιξοότητες και παρά τις εξωτερικές παρεμβάσεις. Κι αυτές σίγουρα είναι πολλές. Σίγουρα οι κριτικές έπαιξαν κάποιο ρόλο και διευκόλυναν μια δύσκολη πορεία, σε έναν χώρο ανταγωνιστικό, ούτως ή άλλως.
 
 
Μεγαλωμένη στο εξωτερικό από Έλληνες γονείς. Πως αισθάνεσαι για την Ελλάδα; Θα ήθελες να μείνεις εδώ;

 
Την Ελλάδα την κουβαλάω όπου και να πάω, πάντα. Γεννήθηκα στο Λονδίνο, αλλά μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη, απο τεσσάρων που επιστρέψαμε, έως τα 18 που ξαναέφυγα. Κι ακόμη κι αν δεν μένω εδώ μόνιμα, όσο καιρό περνάω στη χώρα μου, νιώθω σαν να μην έχω φύγει ποτέ. Άλλωστε οι στίχοι μου στο «Θεσσαλονίκη-Λονδίνο (Γύρω Γύρω Όλοι)» μιλάνε από μόνοι τους:


Πάλι βρέχει στο Λονδίνο µου, Κι έχει ζέστη στην Ελλάδα µου
Μου ’χει λείψει η µυρωδιά, η γη, Η Θεσσαλονίκη κι η Χαλκιδική
Πουθενά δεν έχω δει τέτοια θάλασσα, Πουθενά τέτοια βουνά
Γύρω – γύρω – γύρω όλοι, γύρισα τη γη, Μα Θεσσαλονίκη είσαι µοναδική
Η Αγγλία πήρε το µυαλό µου, εσύ την καρδιά,
Αυτή µε την ευγένεια, εσύ µε ανθρωπιά».

  
  
 

 


 
Τι ετοιμάζεις και τι περιμένουμε από εσένα να δούμε; Που θα εμφανίζεσαι αυτό τον καιρό και το καλοκαίρι;


 
Ετοιμάζω τις βαλίτσες μου για Αμερική, όπου θα παω για κάποιες συνεργασίες στο Λος Άντζελες και Νέα Υόρκη, μετά Λονδίνο για λίγο ως ενδιάμεσο σταθμό. Αμέσως μετά θα επιστρέψω Ελλάδα για μια σειρά από συναυλίες στον ιδανικό μου χώρο: ανοιχτό χώρο, κάτω από τον έναστρο ουρανό, για να τραγουδήσουμε μαζί κομμάτια, από τον νέο μου δίσκο «Γήινοι Άγγελοι», αλλά και παλιότερα. Ήταν συναρπαστική η εμπειρία από τα live μου στην Ελλάδα και πραγματικά αδημονώ για τις καλοκαιρινές μου εμφανίσεις. Περισσότερες πληροφορίες στο: www.athenaandreadis.com
 
 
Έχεις  χτίσει ένα δυνατό και αρκετά μεγάλο κοινό, κάτι που μπορεί να προέλθει μόνο όταν συνδεθείς άμεσα με τη συναισθηματική καρδιά του ακροατηρίου σου. Πως αισθάνεσαι εσύ για όλο αυτό που έχεις καταφέρει;


 
Είναι πολύ συγκινητικό να μπορείς να αγγίζεις την ψυχή ενός άλλου ανθρώπου με τη μουσική και τη φωνή σου. Στο βλέμμα του άλλου μπορείς να δεις πόσο καλά έχει λειτουργήσει η μουσική σου στην ψυχή του. Επίσης επάνω στη σκηνή, στις συναυλίες όπου οι αισθήσεις είναι ιδιαίτερα οξυμένες το νιώθεις, συν-δημιουργείς με το ακροατήριο, δίνεις τη ψυχή σου, αγάπη, πάθος, ειλικρίνα και παίρνεις πίσω ενέργεια για να την ξαναδώσεις.
 
 
Tον Μάρτιο του 2014 κυκλοφορεί από την MINOS-EMI το πρώτο ελληνόφωνο album σου με τίτλο «Γήινοι Άγγελοι». Μίλησε μου λίγο για αυτή την δουλειά σου; Πως προέκυψε;

 
Από καιρό είχα στο μυαλό μου έναν ελληνικό δίσκο - τον γράφω εδώ και 3 - 4 χρόνια. Έγραφα στίχους, πειραματιζόμουν με διάφορες μουσικές, έκανα συζητήσεις, πήρα την γνώμη ανθρώπων του χώρου που θαυμάζω και εμπιστεύομαι, όπως ο Γιώργος Ανδρέου και η Λίνα Νικολακοπούλου, που με εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν μεγάλη δύναμη. Μέχρι που ήρθε ο καιρός και με την Λίνα Νικολακοπούλου γράψαμε και παρέα τους στίχους για ένα τραγούδι «Η Κίνηση», και μαζί με τον καλό μου φίλο και μουσικό συμπαραγωγό Γιώργου Ανδρέου «γεννήθηκε» τελικά ο δίσκος που ονόμασα «Γήινοι Άγγελοι». Είμαι παραπάνω από χαρούμενη. Ανυπομονώ να ακούσει ο κόσμος ολόκληρο τον δίσκο - είναι ένα έργο που λειτουργεί σαν σύνολο και σε πολλά επίπεδα. Είμαι πολύ χαρούμενη που ένα όνειρό μου γίνεται πραγματικότητα και που θα μοιραστώ αυτόν τον δίσκο μαζί σας.
 
 
Κάνε μας μια ευχή που θα ήθελες να πραγματοποιηθεί για σένα αλλά και για το κοινό σου που έχει δείξει πόσο πολύ σε αγαπάει και σε στηρίζει.


 
Να μπορούμε πάντα να πετάμε παρέα όσο πιο μακριά γίνεται.
 

 

 


Επισκεφτείτε το επίσημο site του καλλιτέχνη στη διεύθυνση

www.athenaandreadis.com

 

Βασίλης Πασλίδης: « Βασικό στοιχείο κάθε ανθρώπου είναι οι επιρροές του»

$
0
0

Βασίλης  Πασλίδης:  « Βασικό στοιχείο κάθε ανθρώπου είναι οι επιρροές του»

Συνέντευξη στον Σάκη Ιντζεβίδη



Χαίρομαι κάθε φορά, όταν συνομιλώ με νέους καλλιτέχνες, που αγαπούν την μουσική και έχουν δικαίωμα στο όνειρο, αυτό το όνειρο που θα τους κάνει να ξεχωρίσουν, να διακριθούν και να πάνε μπροστά. Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, το ξέρουν εξάλλου. Χρειάζεται πίστη, σκληρή δουλειά, αφοσίωση και τύχη καμιά φορά για την επιτυχία. Ο Βασίλης Πασλίδης είναι ένα νέο πρόσωπο στον καλλιτεχνικό χώρο και πρόσφατα κυκλοφόρησε την πρώτη του δισκογραφική δουλειά, με τίτλο «2 χρόνια συγκατοίκηση»,  έχει θέληση και μεράκι γι’ αυτό που κάνει και εύχομαι μέσα από τον Ορφέα να τον γνωρίσει περισσότερος κόσμος.      

Βασίλη καλησπέρα. Έχεις μεγαλώσει στην Κομοτηνή όπου έκανες και τα πρώτα σου μουσικά βήματα. Σε ποια ηλικία ξεκινάς να ασχολείσαι με την μουσική, υπήρχαν επιρροές από το οικογενειακό περιβάλλον;

Βασίλης Πασλίδης: Καλησπέρα Σάκη. Συγκεκριμένα μεγάλωσα στην Ξυλαγανή, ένα χωριό δίπλα απ' την Κομοτηνή, στην οποία είναι αφιερωμένο το δεύτερο τραγούδι, ο «Γεροπλάτανος», από την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά. Το πρώτο μουσικό όργανο που βρέθηκε στα χέρια μου ήταν ένα μπουζούκι του παππού μου του Βασίλη, τόσο παλιό που θυμάμαι ήταν φαγωμένο από σαράκι. Γύρω στα δέκα μου χρόνια ευτυχώς αναγκάστηκα να μάθω τις πρώτες συγχορδίες στην κιθάρα, για χάρη του αδερφού μου Χρήστου,  που έκανε σόλο στην ηλεκτρική. Στην εφηβεία πια, στα δεκαέξι, έπαιζα και τραγουδούσα κάθε Παρασκευή και Σάββατο σε ένα ρεμπετάδικο της Κομοτηνής. Ήταν μεγάλη εμπειρία και μεγάλο μάθημα ζωής για μένα, αφού απότομα βρέθηκα σε βαθιά νερά κι έπρεπε να κολυμπήσω.

Το 2006 σε ηλικία δεκαοχτώ χρονών πηγαίνεις στην Θεσσαλονίκη για να σπουδάσεις Αθλητική δημοσιογραφία. Τι αλλάζει στην ζωή σου πηγαίνοντας στην συμπρωτεύουσα; Ποιες καταστάσεις συναντάς, και πως εξελίσσεις τα προσόντα σου στο τραγούδι και την κιθάρα;

Βασίλης Πασλίδης: Σίγουρα οι επιλογές που έχει κάποιος σε μια μεγαλύτερη πόλη είναι περισσότερες. Από μικρός είχα μια ιδιαίτερη συμπάθεια στη Θεσσαλονίκη, αλλά μένοντας εκεί για τέσσερα χρόνια, έγινε κομμάτι της ζωής μου. Νοίκιαζα δίπλα από την Καμάρα και δούλευα σε μία φοιτητική ταβέρνα με ζωντανή μουσική ακριβώς κάτω από το σπίτι μου, στο Τζοβαέρι. Ήταν ωραία χρόνια, η οικονομική κρίση δεν ήταν τόσο έντονη τότε. Δουλεύαμε εφτά μέρες τη βδομάδα και το μαγαζί ήταν κάθε βράδυ ασφυκτικά γεμάτο. Τότε δεν σκεφτόμουν ότι θα ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μουσική και ο λόγος που ήμουν στη Θεσσαλονίκη ήταν για να γίνω δημοσιογράφος.


Σαν χαρακτήρας έχεις ανησυχίες που μεταφράζονται δημιουργικά με την μουσική;


Βασίλης Πασλίδης: Νομίζω πως κάθε άνθρωπος, λιγότερο ή περισσότερο καλλιτέχνης, έχει ανάγκη να εκφράσει τις ανησυχίες του στην καθημερινότητά του. Πιστεύω πως τα τραγούδια μας αντιπροσωπεύουν τους προβληματισμούς μας, τόσο αυτά του δίσκου όσο και αυτά που θα ακολουθήσουν.


Υπάρχουν ονόματα του καλλιτεχνικού χώρου που έχεις αγαπήσει και σε επηρέασαν στον τρόπο που γράφεις μουσική ή ακόμα και στην ερμηνεία;


Βασίλης Πασλίδης:
  Όταν ήμασταν μικροί με το Χρήστο είχαμε ένα κασετόφωνο και γράφαμε τραγούδια σε κασέτες από το ράδιο. Πέρυσι το Πάσχα που ανεβήκαμε στο χωριό και βρήκαμε μία απ' αυτές, γελάσαμε γιατί τα περισσότερα τραγούδια δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους. Από Pink floyd και Bob Marley μέχρι Κυριαζή, Τρύπες και Παπάζογλου. Βασικό στοιχείο κάθε ανθρώπου είναι οι επιρροές του.

Αν κρίνω πάντως από την μετακόμιση σου στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια, οι ανησυχίες σου είχαν κάποιο σκοπό και στόχο, είναι έτσι;

Βασίλης Πασλίδης: Στη Θεσσαλονίκη τελείωσα τις σπουδές μου στη Δημοσιογραφία και τα έφερε έτσι η μοίρα ώστε μετά τη θητεία μου στον στρατό να ξεκινήσω να δουλεύω στην Αθήνα ως αθλητικός δημοσιογράφος. Παράλληλα εξακολουθούσα να τραγουδάω σε μουσικά στέκια της πρωτεύουσας, αφού το τραγούδι είναι κάτι που με ακολουθεί πάντα. Εκείνο τον καιρό ήταν που αποφάσισε και ο αδερφός μου να έρθει στην Αθήνα. Οπότε αναμενόμενο ήταν ότι θα μέναμε μαζί.    

  
  
 



Η συγκατοίκηση πάντως με τον αδερφό σου Χρήστο στην πρωτεύουσα για δύο χρόνια, μάλλον εποικοδομητική ήταν, αφού ηχογραφείτε την πρώτη σου δισκογραφική δουλειά. Τι συνέβη αυτά τα δύο χρόνια και φτάσατε στην ολοκλήρωση και κυκλοφορία του πρώτου σου cd;


Βασίλης Πασλίδης:
Από μικροί με τον Χρήστο προσπαθούσαμε να γράψουμε δικά μας τραγούδια. Αυτό που μας έλειπε όμως κυρίως, ήταν οι στίχοι. Όταν ήρθε ο Χρήστος στην Αθήνα, έφερε μαζί του ένα τετράδιο γεμάτο στίχους, του οποίου την ύπαρξη εγώ αγνοούσα. Όλα λοιπόν ξεκίνησαν όταν μελοποίησα το “Δυο ψυχές ταραγμένες”. Το ένα έφερε το άλλο, μπήκαμε στο studio, κόντευε να ολοκληρωθεί ο δίσκος και ούτε που το’ χαμε συνειδητοποιήσει.

Γνωρίζω ότι η διαδικασία των ηχογραφήσεων απαιτεί χρόνο και χρήμα, απαιτεί επίσης πολύ καλή ομάδα μουσικών και γενικά ανθρώπων που θα πλαισιώσουν το όλο εγχείρημα. Πως κατάφερες να αντεπεξέλθεις σε όλα αυτά και ποιοι σε βοήθησαν για να το κάνεις;


Βασίλης Πασλίδης: Πίστεψέ με αν μπορούσα να κοιμάμαι και να ξυπνάω στο στούντιο, για να τελειώσει όσο πιο σύντομα γίνεται ο δίσκος, θα το έκανα. Ήταν φανταστική εμπειρία, αλλά η ανυπομονησία μας έκανε να χάσουμε τον ύπνο μας. Βέβαια δεν ήταν εύκολο εγχείρημα, γιατί ήταν η πρώτη μας επαγγελματική δουλειά και γιατί αναλάβαμε οι ίδιοι την παραγωγή, την ενορχήστρωση, αλλά και τη μίξη του δίσκου. Όπως είπες και εσύ, χρειάζονται καλοί μουσικοί, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Ευτυχώς στη δική μας περίπτωση οι μουσικοί που συνεργαστήκαμε ήταν φίλοι και μας βοήθησαν με το παραπάνω. Χαρακτηριστικά να σου αναφέρω τον Νίκο Καπηλίδη, ο οποίος με τη γνώση του και την εμπειρία του στη μουσική, έβαλε ένα γερό θεμέλιο στο χτίσιμο του δίσκου.   


«2 χρόνια συγκατοίκηση» είναι ο τίτλος της δισκογραφικής δουλειάς που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2013. Μπορείς να περιγράψεις το ύφος των τραγουδιών σε όσους δεν τα έχουν ακούσει;


Βασίλης Πασλίδης: Μου είναι δύσκολο να χαρακτηρίσω το ύφος του δίσκου με δυο λόγια. Δεν μου αρέσει όταν μπαίνουν ταμπέλες στην μουσική, τύπου έντεχνο, ή έντεχνο-λαϊκό ή οτιδήποτε άλλο. Τα τραγούδια μας είναι ελληνικά, έχουν ελληνικό στίχο και η μουσική τους έχει επιρροές από την παράδοση μέχρι την ροκ σκηνή. Ελπίζω να βρούνε τον δρόμο τους.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης( ηλεκτρονικά περιοδικά, μουσικά έντυπα, ραδιόφωνο, τηλεόραση) βλέπεις να βοηθούν τα νέα ονόματα, ή τελικά πρέπει να χεις «μέσο»;


Βασίλης Πασλίδης: Σε ευχαριστώ που μου δίνεις το βήμα με αυτή τη συνέντευξη, αφού και εσύ είσαι μέρος των ΜΜΕ. Υπάρχουν άνθρωποι σε όλους τους χώρους, υπάρχουν βέβαια και ανθρωπάκια. Εμείς τους αγαπάμε όλους. Όταν και αν, με το καλό, μας παίξουν τα ραδιόφωνα και τύχει κιόλας να ακούσω τραγούδι μου σε φάση που οδηγάω, θα βάλω «τσίτα» την ένταση. Το βλέπω όμως να αργεί αυτό.

Έχεις ξεκινήσει φαντάζομαι τις πρώτες ζωντανές παρουσιάσεις της δισκογραφικής σου δουλειάς. Έχεις στο πλάνο σου να κάνεις και άλλες;
 

Βασίλης Πασλίδης:
Ολοκληρώσαμε τις παρουσιάσεις του δίσκου, μια στον Σταυρό του Νότου και μια στη Θεσσαλονίκη, στη Μαύρη Τρύπα. Στις 15 Μαΐου θα εμφανιστούμε στο Passport στον Πειραιά. Όταν με το καλό γίνει και αυτό, κοιτάμε για το επόμενο.

Θέλω να σε ευχαριστήσω για την κουβέντα μας, και να ευχηθώ καλή επιτυχία σε ότι κάνεις.


Βασίλης Πασλίδης:  Εγώ σε ευχαριστώ Σάκη για τον χρόνο σου και για το ότι δίνεις βήμα σε νέους καλλιτέχνες.

 


 

 

 

 



 

Γιώργης Χριστοδούλου: «Ψάχνω μέσα στο εφήμερο αυτό που θα μπορούσε να γίνει αιώνιο, κλασικό, εν τέλει όμορφο»

$
0
0

Γιώργης  Χριστοδούλου:  «Ψάχνω μέσα στο εφήμερο αυτό που θα μπορούσε να γίνει αιώνιο, κλασικό, εν τέλει όμορφο»

Συνέντευξη στον: Σάκη Ιντζεβίδη        


Η πρόσφατη δισκογραφική δουλειά «Barcelonauta», η μόνιμη κατοικία του στην Βαρκελώνη και οι καλλιτεχνικές ενασχολήσεις που έχει εκεί, η αίσθηση του να νιώθει Flaneur μέσα στην μουσική, η ικανότητα  του να δημιουργεί ο ίδιος τις ευκαιρίες στην ζωή και η επιστροφή του στην Ελλάδα για τρεις συναυλίες( Αθήνα-Θεσσαλονίκη) με jazz στάνταρντς, ήταν αρκετοί λόγοι ώστε να συνομιλήσω με τον Γιώργη Χριστοδούλου.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ζεις σε «δύο κόσμους» διαφορετικούς τα τελευταία τρία  χρόνια, αυτόν της  Βαρκελώνης όπου μένεις μόνιμα,  και της Αθήνας όταν επιστρέφεις για συναυλίες. Έχεις δικαιωθεί από τις επιλογές σου να φύγεις στο εξωτερικό;

Γιώργης Χριστοδούλου: Ήταν μια επιθυμία που ξεκίνησε ως ιδέα γύρω στο 2007. Βρίσκομαι δύο χρόνια πια στη Βαρκελώνη και μπορώ να πω πως ήταν μια απόφαση που με δικαίωσε. Κι έχω ακόμα πολλά ν’ ανακαλύψω και να κάνω.


Στην πλούσια μουσικο-θεατρική σου καριέρα μέχρι σήμερα, υπάρχει κάτι που ξεχωρίζεις περισσότερο, ως ερμηνευτής, ως δημιουργός;

Γιώργης Χριστοδούλου: Αυτό που πάντα με γεμίζει ενθουσιασμό είναι το επόμενο σχέδιο, το επόμενο όνειρο που θα γίνει πραγματικότητα. Ξεχωρίζω παρ’ όλα αυτά στιγμές από συναυλίες που θα θυμάμαι για πάντα. Όπως π.χ. όταν  τραγούδησα στο Λυκαβηττό το Παραμύθι χωρίς όνομα του Χατζιδάκι ή τη συναυλία στη Ρωμαϊκή αγορά Θεσσαλονίκης ή τη συνεργασία μου με τη Δ. Γαλάνη στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ή τις συναυλίες με την Αρλέτα. Κι ύστερα διάφορες μαγικές στιγμές όπως μια συναυλία σε μια εκκλησία στη Μαγιόρκα, μια άλλη στην ύπαιθρο στα Κανάρια νησιά στην Τενερίφη ή μια βραδιά στα καράβια στη Σύρο.


Τώρα που είσαι, φαντάζομαι, πιο κατασταλαγμένος καλλιτεχνικά, πιστεύεις ότι είχες τις ευκαιρίες που χρειαζόσουν στην Ελλάδα;



Γιώργης Χριστοδούλου:
Τις περισσότερες φορές τις “ευκαιρίες” τις δημιούργησα μόνος μου. Είναι ωραία όταν παρουσιάζονται ευκαιρίες αλλά στην περίπτωση μου ισχύει περισσότερο το ρητό “αν χρειάζεσαι μια χείρα βοηθείας θα τη βρεις εκεί όπου τελειώνει το μπράτσο σου”.


Η πρόσφατη δισκογραφική σου δουλειά «Barcelonauta» έχει ήδη εξαντληθεί στην πρώτη έκδοση της. Είναι τα διεθνή jazz στάνταρντς που την κάνουν πετυχημένη;

Γιώργης Χριστοδούλου:
Δεν ξέρω τί μπορεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον κάποιου σ’ αυτές τις τόσο δύσκολες εποχές για τη δισκογραφία ώστε να πάει σε συγκεκριμένα καταστήματα για να ψάξει και να αγοράσει ένα δίσκο που επιπλέον είναι ανεξάρτητης παραγωγής. Είναι συγκινητικό. Θα έλεγα ότι έπαιξαν ρόλο και τα τραγούδια και οι μουσικοί που συμμετείχαν, όλα ήταν εξαιρετικά.


Αν συγκρίνεις το άλμπουμ «Flaneur» με το «Barcelonauta», τι κοινά υπάρχουν και τι διαφορές;

Γιώργης Χριστοδούλου: Ένας φλανέρ είναι με μια φράση κάποιος που περιπλανιέται στην πόλη, παρατηρεί και “συλλέγει” εικόνες στο μυαλό του. Ψάχνει θα λέγαμε μέσα στο εφήμερο αυτό που θα μπορούσε να γίνει αιώνιο, κλασικό, εν τέλει όμορφο. Εγώ νιώθω φλανέρ και μέσα στη μουσική. Στο «Barcelonauta» συμπεριέλαβα παλιά τραγούδια, ξεχασμένα που τους άξιζε να ξανατραγουδηθούν, να ξανακουστούν, να λάμψει και πάλι η διαχρονικότητα τους. Είναι το κοινό στοιχείο που βρίσκω ανάμεσα στις δύο δουλειές. Και η γλώσσα, φυσικά.        

 
Στην Ισπανία εμφανίζεσαι συχνά σε ραδιο - τηλεοπτικές εκπομπές, αλλά συμμετέχεις επίσης και σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Πως νοιώθεις να μιλούν για σένα και να σε προβάλουν σε μια ξένη χώρα;
   

Γιώργης Χριστοδούλου: Είναι πράγματι παράξενη η αίσθηση όταν βλέπεις το δίσκο σου στο παράρτημα “εγχώρια μουσική” ή όταν σου λένε σε μια τηλεοπτική εμφάνιση ότι “σε θεωρούμε δικό μας”. Είναι πολύ συγκινητικό. Κάθε φορά λέω μέσα μου ένα ευχαριστώ για αυτό το δώρο.


Επιστρέφεις στην Αθήνα τον Μάιο για δυο ζωντανές παραστάσεις, ωστόσο φέτος θα εμφανιστείς και στην Θεσσαλονίκη( Βαρκελώνη-Αθήνα- Θεσσαλονίκη). Πες μου για το πρόγραμμα που έχετε ετοιμάσει να παρουσιάσετε και τους συνεργάτες σου.

Γιώργης Χριστοδούλου: Αυτή τη φορά έρχομαι με έναν σπουδαίο Ισπανό μουσικό , έναν από τους καλύτερους κλαρινετίστες που έχουμε, τον Τζούλι Αυμί. Έχουμε ετοιμάσει ένα πρόγραμμα με τραγούδια σε διάφορες γλώσσες, τραγούδια από το «Barcelonauta», το «Flaneur», φυσικά τη “Φάβα” που ακούστηκε στα ελληνικά ραδιόφωνα τη χρονιά που πέρασε αλλά και κλασικά τζαζ στάνταρντς. Πιστεύω πως θα είναι μια μοναδική ευκαιρία για τους φίλους της μουσικής να απολαύσουν έναν εξαιρετικό μουσικό. Eπίσης με συνοδεύουν όπως πάντα οι σταθεροί μου συνεργάτες στην Ελλάδα, Παναγιώτης Αθάνατος- κιθάρα και Αντώνης Αρβανίτης-κοντραμπάσο.

  
  
  



Πραγματικά είναι η πρώτη φορά που γνωρίζω κάποιον ερμηνευτή που έχει τραγουδήσει σε πέντε γλώσσες τραγούδια( Γαλλικά, Αγγλικά, Ισπανικά, Καταλανικά, Ελληνικά). Πόσο δύσκολο είναι να μεταφέρεις σε κάθε γλώσσα συναισθήματα, μέσω της ερμηνείας;

Γιώργης Χριστοδούλου: Στην προκειμένη περίπτωση , λόγω της διαμονής μου στο εξωτερικό, ιδιαίτερα σε μια κοσμοπολίτικη πόλη, οι γλώσσες αυτές είναι μέσα στην καθημερινότητα μου. Παρ’ όλα αυτά πάντα ζητάω τη βοήθεια ειδικών, όσο μελετάω τα τραγούδια, αλλά και στο στούντιο, για να έχω πλήρη επίγνωση της ποιητικότητας της γλώσσας αλλά και της σωστής προφοράς.


Θέλω να σε ευχαριστήσω για την κουβέντα μας, και να σου ευχηθώ καλή επιτυχία στις ζωντανές εμφανίσεις που έχεις  και στα μελλοντικά σου σχέδια.


Γιώργης Χριστοδούλου: Εγώ ευχαριστώ Σάκη, θα σας περιμένω στις εμφανίσεις μας στην Ελλάδα.

 

Λάκης Τζορντανέλλι : «Μου αρέσει που εισπράττω την Αγάπη του κόσμου»

$
0
0

Λάκης Τζορντανέλλι: «Μου αρέσει που εισπράττω την Αγάπη του κόσμου»


Συνέντευξη στην Άννα Τσιάλτα



Ο αγαπημένος Λάκης Τζορντανέλλι, ο τραγουδιστής των επιτυχιών ”Αυτό Που Τώρα Μου Συμβαίνει”, ”Αγοράζω Παλιά”, ”Εσένα Θέλω Μόνο”, ”Τζέγκινγκς Χαν” και πολλών άλλων τραγουδιών, που έγιναν επιτυχίες, στις προηγούμενες δεκαετίες, μας υποδέχτηκε σε ένα καφέ στην Πλατεία Υμηττού, όπου και διαμένει, απλός προσιτός και ειλικρινής! Μίλησε για όλα και για όλους, γεμάτος πάθος και αγάπη, γι’ αυτό που κάνει τόσα χρόνια. Σε μια συνέντευξη στην Άννα Τσιάλτα και τον Σπύρο Καλαματιανό τόλμησε να τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. Απολαύστε τον!!

 
Πότε ξεκινήσατε την ενασχόληση σας με την μουσική;

Η πρώτη μου επαφή με την μουσική ήταν στην Κωνσταντινούπολη το 1964, μικρό παιδάκι ήμουν θυμάμαι 14-15 χρονών εκεί και από τότε είχα ξεκινήσει. Το 1966 ήρθα στην Ελλάδα στην Αθήνα, διότι δεν ήθελα να ήμουν άλλο εκεί. Έτσι άρχισα την ενασχόληση μου με έναν φίλο που είχα στους “Jumps” τον Ιερεμία Τέρυ, τότε ψάχνανε να βρουν κάποιον που έπαιζε keybords-τραγούδι και έτσι ξεκίνησα με αυτούς.

 
Τι θυμάστε από την πρώτη φορά που ανεβήκατε στο πάλκο;


Βασικά δεν το είχα πάρει σαν επάγγελμα, το είχα πάρει σαν χόμπι, σαν ερασιτέχνης, δεν είπα δηλαδή ότι θα πάω να είμαι πιανίστας -τραγουδιστής.Το έκανα για να ξεφύγω από τα τότε προβλήματα, διότι το 1967 ήρθε η χούντα και έβλεπα αυτά που γινόντουσαν όλα στην Αθήνα φασαρίες κτλ. και μου έκανε εντύπωση. Μετά πήγα σε ένα άλλο συγκρότημα που λεγόντουσαν “Juniors”, μεγάλη επιτυχία έκανα και με αυτούς. Αφού να φανταστείς ότι ένα τραγούδι το παίρναμε και το κάναμε πρόβα μία εβδομάδα(ξέρεις από μουσική γι΄ αυτό στα λέω) κάναμε τα φωνητικά, κομμάτι - κομμάτι, τα όργανα και έτσι σιγά - σιγά το ολοκληρώναμε. Τέτοια αγάπη και μανία είχαμε με την μουσική, τέτοια αγάπη. Αυτά θυμάμαι από την πρώτη φορά που πρώτο ανέβηκα στο πάλκο την αγάπη μας και την μανία για την μουσική.
 
 
Η δισκογραφία πότε ήρθε για εσάς;

Το 1968 με το κομμάτι το «Κορίτσι του φίλου μου», τότε ήμουν με το πρώτο μου συγκρότημα τους «Τσικουέντι». Θυμάμαι που το κάναμε πρόβες στη Φωκίωνος Νέγρη σε ένα μαγαζί(τότε τραγουδούσε και ο Τόλης Βοσκόπουλος μαζί μας), για να το πάμε στην Columbia και, πραγματικά , όπως το παίρνουμε πήγαμε και το ηχογραφήσαμε χωρίς να αλλάξουμε τίποτα, τους στίχους τους είχε γράψει ο μάντατζερ από τους “Jumps”. Πούλησε τότε πάνω από 100.000 δίσκους και δεν πήρα ούτε χρυσό, ούτε τίποτα, και τώρα για πλάκα δίνουν στους 5.000 χρυσό δίσκο. Έτσι ήταν οι νόμοι τότε, δεν πήρα ποτέ μου, μόνο μία τιμητική πλακέτα πήρα από την εταιρία μου και τίποτα άλλο. Δυστυχώς δεν υπάρχουν σήμερα ούτε εταιρίες ούτε τίποτα, αλλά παρ΄ όλα αυτά ακόμα μέχρι σήμερα πουλάει.
Μετά όταν τραγούδησα το τραγούδι έφυγα από τους «Τσικουέντι», διαλυθήκαμε, πήγα με τους “Juniors” όπως είπα, διαλυθήκαμε και από εκεί μετά, γιατί μερικοί φύγανε με τον Ντέμη Ρούσσο στην Γαλλία, μερικοί μείνανε εδώ, άλλος πήγε Αμερική. Κάπως έτσι ας πούμε χαθήκαμε. Μετά ήρθανε το 1975, πήγα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με «Το δικό μου τραγούδι», έτσι λεγότανε. Σε αυτό τον δίσκο μέσα τον μεγάλο που έκανα το «Αγοράζω παλιά», «Τζέγκινγκς Χαν», «Εσένα θέλω μόνο», «Μαρία Μανταλένα», «Μίλα μου μίλα μου». Πολλά τραγούδια που είχαν γίνει επιτυχίες.

 
Ποια συνεργασία που έχετε κάνει ξεχωρίζεται;

Έχω κάνει πάρα πολλές συνεργασίες, έχω δουλέψει με όλους. Με λαϊκούς τραγουδιστές της εποχής, με Γιάννη Πάριο, Γιώργο Νταλάρα, Χαρούλα Αλεξίου, Άννα Βίσση κ.ά. Είναι τόσοι πολύ, που σου είπα ενδεικτικά κάποιους. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον, από όλους κάτι πήρα.


Υπήρξε στιγμή που δυσκολευτήκατε πάρα πολύ;

- Δεν μπορώ να θυμηθώ, την κάθε δυσκολία μπορούσα να την ξεπεράσω, διότι έχω υπομονή φοβερή, σπάω τα νεύρα του άλλου. Δεν ήμουν άνθρωπος που θα έφερνα την επανάσταση, απλά είχα μείνει σε αυτό το είδος τραγουδιού που μου άρεσε από την αρχή και δεν ήθελα να αλλάξω
Στο είδος αυτό που τραγουδούσα εγώ και οι άλλοι τραγουδιστές, που υπηρετούσαν το ίδιο είδος, μας στοίχησαν πολύ οι αλλαγές, δηλαδή, από πλευράς τραγουδιών, και από πλευράς δισκογραφίας, οι αλλαγές που γινόντουσαν στον μουσικό χάρτη της χώρας. Δεν μπορούσαμε να πουλήσουμε όσα πουλούσαμε πριν, και το λαϊκό επίσης μας έκοψε την φόρα. Σε αυτό το θέμα φταίξανε οι εταιρίες ποιο πολύ, θέλανε να προβάλλουν ποιο πολύ το λαϊκό τραγούδι.

 
Σήμερα υπάρχουν τραγουδιστές και συνθέτες που ξεχωρίζεται εσείς;


Βέβαια και υπάρχουν. Μην πάμε μακριά, άνθρωποι που δεν ξέραμε μέχρι χθες,  στο Voice που το βλέπω εγώ και είναι μία πάρα πολύ ωραία εκπομπή, μ΄αρέσει γιατί βλέπουμε και βγαίνουν καινούργια άτομα. Αλλά κάθομαι και σκέφτομαι που θα πάνε να τραγουδήσουν όλοι αυτοί, δεν υπάρχει χώρος, δεν είναι όπως ήταν παλιά με τα μαγαζιά, που δουλεύανε επτά μέρες την εβδομάδα και ακούς κάτι φωνάρες και λες ήμαρτον χριστέ μου υπάρχουν τέτοιες φωνές φοβεροί είναι όλοι τους.


Eurovision παρακολουθείτε;

- Όχι δεν με συγκινεί.


Σας είχε γίνει πρόταση να πάτε ποτέ;


- Δεν το επιδίωξα εγώ και δεν ήθελα. Πιο πολύ μου άρεσε να υπάρξω στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και πήγα τρεις φορές. Μία φορά πήγα σε ένα Φεστιβάλ στην Αυστρία στο Λιντς, που εκεί τραγουδήσαμε κάποια κομμάτια με την Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης, τα μόνα φεστιβάλ που είχα πάει ήταν αυτά. Δεν μου έκανε αίσθηση να πάω στην Eurovision, πήγαιναν διάφοροι τότε.
Γίνεται πολύ ντόρος για τα μεροκάματα εκείνης της εποχής ότι κάποιοι ακριβοπληρωνόντουσαν και κάποιοι άλλοι όχι…
Ανάλογα τι τραγουδιστής ήταν και αν έκανες επιτυχία έπαιρνες λεφτά. Αν δεν ήσουν καλός τραγουδιστής και αν δεν είχες αυτό που λέμε πακέτο τι να πάρεις;  Έπαιρνες ένα μεροκάματο χαμηλό. Το δικό μας στιλ μουσικής δεν πληρώνονταν και πολύ καλά, παίρναμε τα ίδια λεφτά με έναν τραγουδιστή λαϊκό που δεν ήταν επώνυμοι. Αυτό το μάθαμε μετά δυστυχώς το μοντέρνο δεν πληρωνόταν καλά.

 
Η οικογένεια για εσάς πότε ήρθε;


- Η οικογένεια ήρθε το 1981 όπου παντρεύτηκα και το 1982 γεννήθηκε η κόρη μου.


- Η κόρη σας ασχολείται και αυτή με το τραγούδι. Όταν σας είπε Μπαμπά θέλω να ασχοληθώ με το τραγούδι φοβηθήκατε; Ποια συμβουλή της δώσατε;



Ναι, φοβήθηκα, γιατί ήξερα την νύχτα, λογικό να φοβηθεί ο πατέρας μετά από τόσα χρόνια στην νύχτα. Μου λέει όχι θα το κάνω γιατί μου αρέσει και της λέω θα σε ακούσω πρώτα και μετά θα βγεις να τραγουδήσεις. Πραγματικά την άκουσα και της λέω ξεκίνα πάρε και μερικά μαθήματα και κάνε κουμάντο.

  
  
  
  
  
  
  



- Δεν σας βλέπουμε να εμφανίζεστε στα ΜΜΕ το κάνετε κατ΄ επιλογή;


-  Δεν έχω να πω τίποτα, δεν έχω να πω για δισκογραφία και οτιδήποτε συμβαίνει γύρω από την ζωή μου, είναι όλα τόσο cool, τόσο προσγειωμένα, που με ενδιαφέρει που κάνουμε εμφανίσεις με τον Γιώργο Πολυχρονιάδη, Κατερίνα Αδαμαντίδου και την Λουίζα την κόρη μου, που έχω μαζί σε μικρά μαγαζιά, πιο πολύ για την πλάκα μας. Εγώ ξεφεύγω κιόλας, αισθάνομαι καλύτερα, φεύγει ένα βάρος από πάνω μου. Δεν χρειάζεται τώρα έτσι όπως είναι τα πράγματα.
Μου αρέσει που εισπράττω την Αγάπη του κόσμου ακόμα που ευτυχώς είναι περισσότεροι. Διότι από τότε είμαι καλύτερος σε όλους τους τομείς.


Πως αντιμετωπίζεται την κρίση η οποία μας μαστίζει;


- Θα την δεχτούμε και την κρίση, γιατί φταίμε και εμείς στο κάτω - κάτω. Θέλαμε πολλά και την πατήσαμε. Σκέφτομαι το παιδί μου και εσάς τα νέα παιδιά, που δεν βγάζετε εύκολα το μεροκάματο και προσπαθείτε και δεν μπορείτε να κάνετε και οικογένεια. Τότε ήταν πιο εύκολα τα πράγματα.

 
Πως κρίνετε τους συναδέλφους σας που ασχολούνται με τα κοινά; Εσάς σας έχει γίνει πρόταση να ασχοληθείτε με τα κοινά;


- Ναι έχει γίνει να κατέβω σαν Δημοτικός Σύμβουλος, πράγματα τα οποία δεν με ενδιαφέρουν και δεν με αγγίζουν, κοιτάω την οικογένεια μου, να περνάνε καλά οι φίλοι μου που έρχονται να με ακούσουν.


Το διαδίκτυο βοηθάει την μουσική;



- Βέβαια τώρα ναι, ευτυχώς που υπάρχει και αυτό.


Τόσα χρόνια πορείας τι κρατάτε και τι πετάτε;

Αν ξανά γεννιόμουν πάλι το ίδιο είδος θα τραγούδαγα. Κρατάω όλα τα καλά, όπως την οικογένεια και την μουσική και πετάω κάθε κακό που μου συνέβη το αφήνω πίσω μου.


Υπήρξε κάποιο όνειρο που έμεινε ανεκπλήρωτο;


- Ναι, ήθελα να γίνω πιλότος, είχα τρέλα μεγάλη. Με απορρόφησε ευτυχώς η μουσική. Θυμάμαι πήγαινα στο σχολείο τραγουδούσα μες την τάξη χτυπούσα το θρανίο και με βγάζανε έξω οι δάσκαλοι.Έπεσα με τα μούτρα σε αυτό και άφησα πίσω αυτό το όνειρο.

 

  
  
  
  
  
  
  

Τα παιδικά σας χρόνια ήταν εύκολα η δύσκολα;


- Εύκολα ήταν, με την έννοια ότι δεν ξέρω πόσο δύσκολα τα περνούσαν οι γονείς μου, γιατί ήμασταν τρία αδέρφια για να μας μεγαλώσουν, δεν ξέρω αλλά πιστεύω ότι ήταν εντάξει. Όπως εγώ μεγάλωσα την κόρη μου με την γυναίκα μου μαζί. Για έμενα είναι τα δύο βασικά στοιχεία μέσα στο σπίτι μου. Μάλλον βέβαια στο τέλος με βαριούνται κιόλας (γέλια), επειδή είμαι το μοναδικό αρσενικό εκεί μέσα.Όλη μου την ζωή την έδωσα εκεί.


Επόμενοι στόχοι και όνειρα;


- Δεν έχω ούτε στόχους έχω ούτε όνειρα. Τι να ονειρευτώ εγώ τώρα, έχω περάσει τόσες επιτυχίες, τόση δημοσιότητα, δεν μπορώ να ξεχάσω όλα όσα έχω περάσει. Το μόνο όνειρο που έχω, είναι να παντρευτεί η κόρη μου και να κάνει ένα παιδάκι, άλλα όνειρα και στόχους δεν έχω, ούτε καινούργια κομμάτια να κάνω, διότι πάλι τα παλιά θα ζητάνε, ούτε τίποτα.Όλους τους παλιούς τραγουδιστές μας έχουν μάθει έτσι με τα παλιά.


Έχετε φίλους από τον χώρο;


- Όχι, δεν βρίσκομαι ιδιαίτερα, έχουν τραβήξει τον δρόμο τους και εγώ τον δικό μου. Τα λέμε μέσω facebook, που έχει γίνει της μόδας, τον τελευταίο χρόνο το έκανα, μην νομίζεις. Από εκεί μιλάω με όλους τους φίλους, επώνυμους και μη.

 
Πως θα θέλατε να κλείσουμε αυτή την συνέντευξη;

- Σας εύχομαι να πετύχετε  ότι θέλετε  και να έχετε καλή επιτυχία σε όλα όσα κάνετε. Να έχετε καμιά δουλειά, την υγεία σας πάνω απ΄ όλα, εσείς τα νέα τα παιδιά. Να υπάρχει το σημαντικότερο πράγμα σε όλον τον κόσμο, η αγάπη και όλα τα άλλα έρχονται. Επίσης θέλω να ευχηθώ καλή επιτυχία και στο site σας.

 

 


Επισκεφτείτε το επίσημο site του καλλιτέχνη στη διεύθυνση

https://www.facebook.com/profile.php?id=100001573320633

 


Βαγγέλη Καζαντζής: «Ο κόσμος στην επαρχία είναι πιο χαρούμενος και δοτικός»

$
0
0

Βαγγέλη Καζαντζής: «Ο κόσμος στην επαρχία είναι πιο χαρούμενος και δοτικός»


Συνέντευξη στην Άννα Τσιάλτα



Ο Βαγγέλης Καζαντζής πριν από 3 χρόνια έκανε αισθητή τη παρουσία του στην ελληνική δισκογραφία, με την έκδοση του δίσκου «Της γης το μυστικό», σε στίχους Γιώργου Γκώνια και τις συμμετοχές του Ψαραντώνη, του Απόστολου Ρίζου και της Μαρίνας Δακανάλη. Ακολούθησαν επιτυχημένες ζωντανές εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές στην επαρχία αλλά και στην Αθήνα.
Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με διάφορα «παραδοσιακά» και «ανατολίτικα»  όργανα, με τα οποία συνθέτει και ενορχηστρώνει τα τραγούδια του, επιδιώκοντας να φωτίσει με σημερινό άκουσμα τις δυνατότητες των μοναδικών παραδοσιακών αυτών οργάνων.
Επανέρχεται, το 2014, με νέο δίσκο με 14 τραγούδια,  που υπογράφει τη μουσική, ερμηνεύει τα οκτώ  και ευτυχεί να έχει συνταξιδιώτες στα υπόλοιπα,  τους Γιάννη Χαρούλη, Φωτεινή Βελεσιώτου, Γρηγόρη Κλιούμη  από τα «Υπόγεια  Ρεύματα», Κωνσταντή Πιστιόλη και Μαρίνα Δακανάλη,  ενώ για τους στίχους των τραγουδιών του συνεργάζεται με τους Γιώργο Γκώνια, Μιχάλη Μπουρμπούλη, Ασκληπιάδα Κυριάκου, Βασίλη Μανέλα .


Γνωρίστε τον μέσα από μια εκπληκτική συνέντευξη στο e-orfeas.gr και την Άννα Τσιάλτα.



 
 
Καινούργια δισκογραφική δουλειά. Μιλήστε μου λίγο για αυτή και πως ξεκίνησε;


 
Η καινούρια δουλειά  ξεκίνησε να ηχογραφείται, με αργούς και χαλαρούς ρυθμούς, δυόμιση χρόνια πριν, αμέσως μετά από το “Της γης το μυστικό”, αφού υπήρχε η ανάγκη να βγούνε προς τα έξω κάποια ήδη υπάρχοντα τραγούδια. Αυτά συναντήθηκαν με άλλα επιλεγμένα καινούρια που ήρθαν στην πορεία και έτσι προέκυψε το “Έξω απ’τα μέτρα”, στο οποίο υπάρχει ένας πιο ροκ, ατμοσφαιρικός και σύγχρονος χαρακτήρας, μουσικά και στιχουργικά, σε συνδυασμό πάντα με το «παραδοσιακό» χρώμα.

 

  
  
  

Συνεργασία σε αυτή την δουλειά με πολύ ωραία ονόματα του χώρου με καταπληκτικές φωνές στο είδος τους. Πείτε μου δυο λόγια για το πώς ξεκίνησε αυτή η συνεργασία;

 
Όντως, όλοι είναι πολύ καλοί και η αλήθεια είναι πως είμαι πολύ χαρούμενος για αυτές τις συνεργασίες, γιατί  όλοι τους δώσανε στα τραγούδια αυτό που δεν μπορούσα εγώ. Τα τραγούδια δηλαδή ήτανε “φτιαγμένα” για αυτούς. Πρόκειται για τον Γιάννη Χαρούλη και τον Γρηγόρη Κλιούμη από τη μοναδική ροκ μπάντα, τα Υπόγεια Ρεύματα, που συνεχίζει να ροκάρει ασταμάτητα εδώ και είκοσι χρόνια. Τη Φωτεινή Βελεσιώτου, με την απίστευτη λαική της φωνή από άλλη εποχή, την γλυκιά και μέχρι πρότινος συνεργάτιδα Μαρίνα Δακανάλη και τον φίλο Κωσταντή Πιστιόλη, ο οποίος συμμετέχει για πρώτη φορά τραγουδιστικά σε cd. Ήταν μια πετυχημένη ιδέα που προέκυψε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων των πνευστών. Με όλους γνωριστήκαμε μέσω αυτής της φάσης των συμμετοχών, αλλά με τον καθένα ήταν ξεχωριστή η γνωριμία – συνεργασία και όχι τυχαία.

 
Κάνατε αισθητή την παρουσία σας πριν 3 χρόνια στην ελληνική δισκογραφία. Πως έγινε όλο αυτό;


 
Εδώ και πολλά χρόνια, είχα κάποιο υλικό στα χέρια μου που ζυμωνότανε, σε συνδυασμό με τη γνωριμία μου με τον φίλο και στιχουργό Γιώργο Γκώνια το 2005, οπού προέκυψε ακόμη περισσότερο υλικό και το βασικότερο όλων, οργανώθηκε αυτό το πράμα μέσω του Γιώργου, μπήκανε όλα σε μία φυσική ροή και προέκυψε το “Της γης το μυστικό” για το οποίο έδειξε ενδιαφέρον ο Δημήτρης Καρράς με την “studiopazl”. Στο δίσκο είχαμε τις συμμετοχές του Ψαραντώνη, του Απόστολου Ρίζου και της Μαρίνας Δακανάλη και φυσικά τους στίχους του Γιώργου Γκώνια.

 
Πολλές συναυλίες και ζωντανές εμφανίσεις σε όλη την Ελλάδα με τρομερή επιτυχία. Μίληστε μου για όλο αυτό και για το πώς εσείς το διαχειριστήκατε;

 
Αυτό που έγινε φέτος το χειμώνα ήταν μια πολύ όμορφη περατζάδα από το μεγαλύτερο μέρος της επαρχίας, με πολλές απίστευτες στιγμές  χαράς και γέλιου, αλλά και κούρασης και άγχους. Ήτανε μεγάλη και καινούρια εμπειρία αυτό για μένα από μουσικής άποψης, αλλά και προσωπικής, αφού φλέρταρα αρκετές φορές με τα όρια και τις αντοχές μου.  Το σημαντικότερο “λάφυρο” όμως απ’αυτή την ιστορία, είναι οι γνωριμίες και οι φιλίες με ανθρώπους. Με μεγάλη μου χαρά και έκπληξη ομολογώ (ως καχύποπτος και γκρινιάρης ότι ο κόσμος χάλασε!) πως δεν περίμενα να συναντήσω τόσο καλούς και εξηγημένους ανθρώπους! Ο κόσμος στην επαρχία είναι πιο χαρούμενος και δοτικός.


 
Τα τελευταία χρόνια ασχολείστε με το παραδοσιακό τραγούδι και τα όργανα. Πως το βλέπει ο κόσμος όλο αυτό; Το αγκαλιάζει; Του αρέσει; Τι μηνύματα παίρνεται εσείς για όλο αυτό που κάνετε;

 
Νομίζω πως τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος αρχίζει να στρέφεται μουσικά προς τις ρίζες του τις «παραδοσιακές» και τις «λαικές». Είναι πολύ αισθητός ο ενθουσιασμός και  η συμμετοχή του κόσμου, στο άκουσμα του τζουρά και του κλαρίνου, όταν το «γυρνάμε» συνήθως στο τέλος του λάιβ. Ο κόσμος «ψοφάει» για πενιές και πανηγύρια!
 
 
Πως αισθάνεστε που το τραγούδι σας με την φωνή του Χαρούλη ακούγεται στα ραδιόφωνα και πηγαίνει τοσο καλά;


 
Είναι σίγουρα μεγάλη η χαρά, που έχω την τιμή να κοσμεί την μουσική μου μιά από τις καλύτερες φωνές στο ελληνικό τραγούδι, η φωνή του Γιάννη, καθώς και η ανταπόκριση που υπήρξε από τα ραδιόφωνα και τον κόσμο.

 
Ετοιμάζετε εμφανίσεις και συναυλίες; Που θα μπορέσει να σας δει ο κοσμος που σας αγαπάει;

 
Προγραμματισμένη είναι μία εμφάνιση στο Βερολίνο την 1η Ιουνίου και πρόκειται να ακολουθήσουν αρκετές συναυλίες σε φεστιβάλ  και  χώρους όπου μας έχουνε καλέσει σε διάφορες πόλεις ανά την Ελλάδα, τα οπόια σύντομα θα ανακοινώσουμε.


 
Μια ευχή θα μας κάνετε για την μουσική αλλά και για τους αναγνώστες μας που σας αγαπούν και σας θαυμάζουν;


 
Εύχομαι να υπάρχει όλο και μεγαλύτερο “βήμα” για την καλή και ποιοτική μουσική, να μπορεί πάντα να φτάνει στα αυτιά των ανθρώπων και να τους ψυχαγωγεί και να τους ταξιδεύει όμορφα κι ωραία. Όσο για τους ανθρώπους που με γνωρίζουν τους ευχαριστώ για την στήριξή τους και ελπίζω να μην τους απογοήτευσα με την καινούρια μου δουλειά, αλλά και για τους περισσότερους που δε με γνωρίζουν και  κάνουν τον κόπο να με γνωρίσουν, ελπίζω κάποια από τα τραγούδια που θα ακούσουν, να τους “αγγίξουν” και να τους προσφέρουν ένα ευχάριστο άκουσμα. Εύχομαι όλοι οι ακροατές και φίλοι της μουσικής τέχνης να είναι πάντα καλά και “ανοιχτοί”, γιατί χωρίς τα “αυτιά” τους οι μουσικές μας δε θα υπήρχαν!
 

 

Χρήστος Κωνσταντόπουλος: «Ο προορισμός είναι σκοπός, κρύβει όραμα, έχει προοπτική, είναι στόχος βαθύς και μακρινός»

$
0
0

Χρήστος Κωνσταντόπουλος:
«Ο προορισμός είναι σκοπός, κρύβει όραμα, έχει προοπτική, είναι στόχος βαθύς και μακρινός»
    
Συνέντευξη στην : Κωνσταντίνα Μακρογιάννη


Ο ερμηνευτής Χρήστος Κωνσταντόπουλος παρουσιάζει στον Ιανό την πρώτη του προσωπική δουλειά με τίτλο «Προορισμός», που κυκλοφορεί από την PHONOGRAPH music production.
Ο ίδιος ο Χρήστος Κωνσταντόπουλος και ο Γιώργος Δίπλας μοιράζονται τις συνθέσεις του δίσκου και μελοποιούν στίχους του Διονύση Καρατζά, του Χριστόφορου Μπαλαμπανίδη, του Χρίστου Γ. Παπαδόπουλου, της Νίκης Κωνσταντοπούλου, του Κωνσταντίνου Μάγνη και του Νίκου Λαδικού.
Δέκα τραγούδια που έχουν στόχο τον προορισμό του ανθρώπου σ’ αυτή τη ζωή που δεν είναι άλλος από τον ίδιο του τον εαυτό.
Ηλεκτρικές μπαλάντες, δυναμικά βαλς, κινηματογραφικές στιγμές, ένα δυναμικό τάνγκο, παραδοσιακά ακούσματα  και μια νοσταλγική μπαλάντα ερμηνευμένα με το  δυναμισμό και τη θεατρικότητα που χαρακτηρίζουν τον Χρήστο Κωνσταντόπουλο δίνουν το στίγμα του δίσκου.
Ο Χρήστος Κωνσταντόπουλος μάς συστήθηκε μέσα από τη συνεργασία του με το συνθέτη και κιθαριστή Νότη Μαυρουδή το 2010. Στις αρχές του 2011 συμμετείχε στο δίσκο του συνθέτη με τίτλο «Στου χρόνου τις καταπακτές». Εμφανίστηκε σε σημαντικές σκηνές της Αθήνας (Half note jazz club, Γυάλινο μουσικό θέατρο, Ιανός κ.α.).
Επίσης έχει συνεργαστεί με τον Γιάννη Σπανό, την Ελένη Βιτάλη, τον Μανώλη Μητσιά, την Ευρυδίκη,  την Γιώτα Νέγκα, τον Μίλτο Πασχαλίδη, την Μόρφω Τσαϊρέλη κ.α.).


Το Σάββατο 24 Μαΐου, ο Χρήστος Κωνσταντόπουλος έχει «Προορισμό» τη σκηνή του Ιανού όπου θα ακουστούν και τα 10 τραγούδια του δίσκου με την ελπίδα να αγγίξουν την ψυχή όλων των ακροατών. Θα μιλήσουν: Νότης Μαυρουδής(συνθέτης, κιθαριστής) & Αντώνης Μποσκοΐτης (σκηνοθέτης, δημοσιογράφος). Παίζει στο πιάνο ο Γιώργος Δίπλας.
Λίγες μέρες πριν τη βραδιά στον «ΙΑΝΟ» ο Χρίστος Κωνσταντόπουλος μίλησε στον «ΟΡΦΕΑ».



Ξεκινάτε την πρώτη σας προσωπική δουλειά με τίτλο "Προορισμός" Πώς προκύπτει ο συγκεκριμένος τίτλος;


Είχα την διάθεση να συστηθώ με κάτι αισιόδοξο. Και ο προορισμός είναι σκοπός, κρύβει όραμα, έχει προοπτική, είναι στόχος βαθύς και μακρινός. Για μένα είναι μία έννοια ελπιδοφόρα, φωτεινή, δυναμική. Όλα όσα χρειάζεται ο άνθρωπος για να πατήσει γερά στα  πόδια του. Αρκεί να καταλάβει ποιος είναι πραγματικά ο δικός του προορισμός.

Πείτε μου δυο λόγια για τη συγκεκριμένη δουλειά.


Είναι μια δουλειά που περιέχει 10 τραγούδια, εκ των οποίων τα 5 είναι σε δική μου μουσική και τα υπόλοιπα 5 του συνθέτη και πιανίστα Γιώργου Δίπλα. Τους στίχους υπογράφουν ο Διονύσης Καρατζάς, ο Χριστόφορος Μπαλαμπανίδης, ο Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος, η Νίκη Κωνσταντοπούλου, ο Κωνσταντίνος Μάγνης και ο Νίκος Λαδικός. Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτή την δουλειά, γιατί αφενός με εμπιστεύτηκαν πολύ σημαντικοί δημιουργοί και αφετέρου είναι  έτσι όπως την ονειρεύτηκα.

 
  


Ποιο είναι το κύριο ύφος των τραγουδιών που παρουσιάζετε;


Θα το χαρακτήριζα κατά βάση κινηματογραφικό. Θα μπορούσα να φανταστώ το κάθε τραγούδι soundtrackμιας ταινίας. Στο άκουσμα των τραγουδιών συναντάει κανείς δυτικότροπες μπαλάντες, ηλεκτρικά βαλς, στοιχεία μπάντας, ακόμα και παραδοσιακούς δρόμους.


Θέλετε να πλησιάσετε ένα σύνολο συναισθημάτων. Έχετε σκοπό να τα εκμαιεύσετε από τους ακροατές;


Ο βασικός μου στόχος είναι να μεταδώσω και να μοιραστώ τα συναισθήματά μου με τους ακροατές. Ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά τα συναισθήματα. Η ουσία είναι να υπάρχει το δούναι και λαβείν και όλο αυτό να έχει την έννοια της ελευθερίας και της φυσικότητας των συναισθημάτων. Δεν θέλω να περάσω κάτι συγκεκριμένο στους ακροατές. Είναι περισσότερο ενεργειακή η διάθεσή μου και λιγότερο λογική.


Βλέπω κάποια προτροπή και στους στίχους "Στρίψε και πάρε άλλο δρόμο/Ας είναι έστω πιο μικρός/ Πάτα γερά πάνω στο φόβο/ Και γίνε εσύ ο προορισμός"... Λίγα ακόμη λόγια από εσάς.



Είναι ένας τρόπος να αφυπνίσω την συνείδηση της γενιάς μου και μαζί και μένα τον ίδιο. Ζούμε πια σε μία φοβική κοινωνία, κηδεύουμε τα όνειρά μας, αποδυναμώνονται οι αξίες μας και γινόμαστε ένα με το τέρας που έλεγε και ο Μάνος Χατζιδάκις. Νομίζω ήρθε η ώρα να πλησιάσουμε την σκοτεινή μας πλευρά, να έρθουμε αντιμέτωποι με όλα τα λάθη, τις ανασφάλειες και τους φόβους που μας έχουν φυτέψει. Μόνο έτσι θα αποδεχτούμε τον εαυτό μας και θα φτάσουμε στην αλήθεια όσο πικρή κι αν είναι. Οι συγκεκριμένοι στίχοι είναι από το μελοποιημένο από μένα τραγούδι ‘’Προορισμός’’. Ανήκουν στο ποίημα της Νίκης Κωνσταντοπούλου με τίτλο ‘’Γίνε εσύ ο προορισμός’’ που εμπεριέχεται στην ποιητική της συλλογή ‘’Απόψε νιώθω μια ντροπή’’.


Η Μελοποιήση των στίχων πλησιάζουν και τον δικό σας εσωτερικό κόσμο;



Είμαι απόλυτα ταυτισμένος με τα τραγούδια του δίσκου. Πρώτα απ’ όλα εκφράζουν την δική μου ψυχή. Με άγγιξαν οι στίχοι τους από την πρώτη ανάγνωση. Και ένιωσα την ανάγκη να μελοποιήσω τους συγκεκριμένους στίχους, γι’ αυτό και τόλμησα να εκθέσω τον εαυτό μου και σαν συνθέτη στον πρώτο μου δίσκο. Ιδιαίτερη συγκίνηση μου προκαλεί ο τρόπος που γράφει μουσική και ο Γιώργος Δίπλας γι’ αυτό και ερμήνευσα πέντε του τραγούδια. Εύχομαι τα τραγούδια να αγγίξουν τον κάθε ακροατή όπως αγγίζουν εμένα.



Ποιες είναι γενικά οι δικές σας καλλιτεχνικές ανησυχίες.


Κύριο μέλημά μου είναι να υπάρχει ποιότητα σε ό, τι κάνω. Ο νέος αυτός δίσκος ανοίγει για μένα ένα νέο κεφάλαιο στην πορεία μου. Έχω σκοπό να στηρίξω τα τραγούδια του δίσκου με πολλές live εμφανίσεις, εντάσσοντας κάποιες διασκευές κοντά στο ύφος της δουλειάς αυτής. Θέλω να κάνω πολλά πράγματα ακόμα στον χώρο της μουσικής βάζοντας όμως μικρούς στόχους και όχι μεγαλεπήβολα όνειρα. Θέλω να απολαμβάνω κάθε τι που κάνω ώστε να γίνεται δημιουργικό και ουσιώδες.


Έχετε συνεργαστεί με σημαντικούς καλλιτέχνες όπως τον Γιάννη Σπανό, την Ελένη Βιτάλη, Μίλτο Πασχαλίδη και κυρίως με τον Νότη Μαυρουδή ο οποίος θα μιλήσει για εσάς στις 24 Μαίου στον Ιανό. Τι έχετε αποκομίσει από αυτές τις συνεργασίες;



Όλες τις θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια. Ρούφηξα και απόλαυσα όλες τις στιγμές. Νιώθω ευλογημένος με όλες μου τις συνεργασίες. Δεν σας κρύβω ότι ο δρόμος του καλλιτέχνη είναι κατά βάση μοναχικός. Όμως όταν συνευρίσκονται οι καλλιτέχνες δημιουργείται μία ιδιαίτερη μαγεία την οποία εγώ έζησα δίπλα τους. Ο Νότης Μαυρουδής υπήρξε δάσκαλος για μένα με όλη τη σημασία της λέξης. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με πίστεψε και με βοήθησε να βρω τον δρόμο μου καλλιτεχνικά. Μόνο καλά πράγματα έχω να θυμάμαι. Υπήρξα τυχερός αλλά και ευγνώμων.


Tι αισιοδοξεί ένας ανερχόμενος καλλιτέχνης για το μέλλον του στον καλλιτεχνικό χώρο;



Ζούμε σε μία ζοφερή εποχή και θέλει μεγάλη προσπάθεια για ένα νέο καλλιτέχνη να είναι αισιόδοξος. Έχει έρθει μια νέα τάξη πραγμάτων όπου τα δεδομένα έχουν αλλάξει και ο δρόμος μοιάζει να είναι κλειστός. Πρέπει όλοι οι νέοι καλλιτέχνες που έχουμε όραμα και στόχο, να πάμε κόντρα στους καιρούς. Πιστεύω πως πρέπει να πάμε ενάντια στο σύστημα με αντιπρόταση την αλήθεια μας. Κουράστηκα να βλέπω κατευθυνόμενα νέα παιδιά μετέωρα, να προσπαθούν να γίνουν διάσημα. Και ποιοι είναι αυτοί που μας το επιβάλουν; Πρέπει ο κάθε καλλιτέχνης να καταλάβει τη δύναμή του, χωρίς να ακολουθεί την πεπατημένη οδό που φτιάχνει επιδερμικές καριέρες χωρίς ουσία. Με τα όχι χτίζει ο καθένας μας το όνειρό του και σέβεται τον εαυτό του.


Σας ευχαριστώ πολύ.

 

 


Σύνδεσμοι

 


Ενημερωθείτε:

https://www.facebook.com/events/663468673740828/

Επισκεφτείτε:
https://www.facebook.com/pages/Xristos-Konstantopoulos-Official/193323234024702

Ακούστε:
http://www.youtube.com/watch?v=bM6IoCDB-Zk 

 

 

 

 

 



 

Μαρία Σαχπασίδη: «Η ζωή μου έχει μονίμως ένα soundtrack από πίσω»

$
0
0

Μαρία Σαχπασίδη: «Η ζωή μου έχει μονίμως ένα soundtrack από πίσω»

Συνέντευξη στον Τάσο Π. Καραντή


Αυτό που λατρεύω στη «δουλειά» μου, είναι η έκπληξη, της γνωριμίας φωνών και καλλιτεχνικών προσωπικοτήτων, νέων ανθρώπων, δηλαδή, που αποτελούν το σήμερα και το αύριο, τη συνέχεια της μουσικής μας.
Είναι η, μόνη, «ανταμοιβή» μου, αυτές οι ανακαλύψεις, μαζί με την τιμή να επικοινωνώ – μέσω μιας συνέντευξης – τόσο με τα σεβαστά και ιστορικά πρόσωπα του τραγουδιού μας, «κοινωνώντας» την πολύχρονη και κατασταλαγμένη εμπειρία τους, όσο και να ανανεώνομαι, μέσα από τις φρέσκιες ιδέες των νέων προσώπων.
Μια τέτοια, καινούρια γνωριμία, μια ανακάλυψη κι ένα νέο πρόσωπο, που με κέρδισε, από πρώτο λεπτό στη σκηνή, είναι κι η Μαρία Σαχπασίδη!
Ας είναι καλά, το υπέροχο πρότζεκτ «Προς την επόμενη θάλασσα»(μαζί με τους Νίκο Καλλίνη, Πέτρο Συνοδινό, Σαββέρια Μαργιολά, Δημήτρη Αιγινίτη), που έγινε η αφορμή της γνωριμίας μου με την Μαρία, που – παρά, την μετριοφροσύνη και ταπεινοφροσύνη που την διακατέχει(σοφό για την ηλικία της) – εγώ, εξαρχής, πίστεψα, πως αξίζει να την γνωρίσετε κι ότι θα μας απασχολήσει στο μέλλον.
Τα υπόλοιπα τα αφήνω στην ίδια, που τα αφηγείται – όπως κι ερμηνεύει – με θέση κι άποψη, άρα και προσωπική ταυτότητα, ιδιαίτερη κι αξιοπρόσεκτη,  που είναι το ζητούμενο για μια καλλιτεχνική περσόνα.
 

Μαρία, σε μια συνέντευξη – γνωριμίας, για τους αναγνώστες του e-orfeas, πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή. Κι εννοώ, το πότε, το πώς και το γιατί, της έναρξης της σχέσης σου με τη μουσική και το τραγούδι.

Όλα ξεκίνησαν όπως ξεκινούν για τα περισσότερα παιδιά που ασχολούνται με τη μουσική, μέσα από το ωδείο. Από την ηλικία των οκτώ ξεκίνησα κλασικό πιάνο και θεωρία της μουσικής. Προχώρησα μέχρι την ανωτέρα, πήρα το πτυχίο της Αρμονίας και κάπου εκεί με βρήκαν οι πανελλαδικές εξετάσεις, οπότε και σταμάτησα αναγκαστικά τα μαθήματα. Βέβαια, στα λυκειακά χρόνια, άρχισα να συμμετέχω σε μαθητικά συγκροτήματα και να απομακρύνομαι από την εκμάθηση της μουσικής μέσω του ωδείου. Άρχιζα να μαθαίνω τη μουσική μέσα από τις πρόβες στο στούντιο, τις σχολικές εκδηλώσεις κλπ. Ήμουν πολύ τυχερή γιατί βρέθηκα σε ένα εξαιρετικό σχολείο (1ο ΓΕΛ Περάματος) με ιδιαίτερη καλλιτεχνική δραστηριότητα. Το πρώτο συγκρότημα στο οποίο συμμετείχα ήταν μια πρωτοβουλία του φυσικού μας(!) κι εκεί ξεκίνησα ουσιαστικά να παίζω και να τραγουδάω.


Ποια ήταν τα πρώτα μουσικά σου ακούσματα(δημιουργοί και φωνές) που σε επηρέασαν καθοριστικά;



Η αλήθεια είναι πως θυμάμαι πάντα να παίζει μουσική στο σπίτι μας. Από κλασική μέχρι Παπάζογλου, από Χατζιδάκι μέχρι Massive Attack. Η μεγάλη αγάπη για τη μουσική είναι κάτι που προφανώς κληρονόμησα από την οικογένειά μου, οπότε η ζωή μου έχει μονίμως ένα soundtrack από πίσω. Η πρώτη συναυλία που πήγα ήταν στους Metallica το ’93, ούσα δύο χρονών. Ωραίο ξεκίνημα υποθέτω. Πέρα όμως από τα μουσικά ακούσματα της παιδικής ηλικίας, που λειτουργούν κυρίως υποσυνείδητα, στη μετέπειτα εξέλιξη του ατόμου, όταν άρχιζα να επιλέγω πλέον τι θα ακούσω, από έλληνες δημιουργούς ξεχώρισα αμέσως τον Παυλίδη, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και το Δεληβοριά. Ειδικά τον Παυλίδη. Θεωρώ πως έχει απίστευτο ταλέντο στο να περιγράφει ιστορίες και συναισθήματα μέσα από τα τραγούδια του, και αυτό είναι το πιο ουσιαστικό πράγμα για μένα σε ένα τραγούδι. Τώρα από ξένη μουσική, την οποία και ακούω περισσότερο, η λίστα είναι πάρα πολύ μεγάλη. Δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος μουσικός να πει «Ξεκίνησα ακούγοντας Pink Floyd και Queen» γιατί προφανώς πρόκειται για σταθμούς στην Μουσική Ιστορία. Προφανώς όλοι ξεκινήσαμε ακούγοντας Pink Floyd και Queen.


Θεωρείς τον εαυτό σου, ως μια τραγουδίστρια συγκεκριμένου ύφους και είδους, που θες να το υπηρετήσεις, απαράκαμπτα, εξελισσόμενη σ’ αυτό, ή θα μπορούσες να δοκιμαστείς, να πειραματιστείς, ίσως, και να τσαλακωθείς, στα πάντα μουσικά;


Καταρχάς, για να είμαστε και ειλικρινείς, δεν θεωρώ τον εαυτό μου ακριβώς ως τραγουδίστρια. Οι φωνητικές μου δυνατότητες είναι, αντικειμενικά, αρκετά περιορισμένες, καθώς δεν έχω κάνει ποτέ κανένα μάθημα φωνητικής, αλλά ούτε και έχω κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο φωνητικά. Αυτό που κάνω πλησιάζει πιο πολύ τον όρο τραγουδοποιός. Ή τουλάχιστον αυτό θέλω να συμβαίνει. Να γράφω τα δικά μου τραγούδια και να τα ερμηνεύω με τον δικό μου τρόπο. Τώρα, όσον αφορά στα κομμάτια άλλων καλλιτεχνών που διαλέγω πολλές φορές να τραγουδήσω, είναι από αυτά που νιώθεις ότι «γίνονται» δικά σου επειδή τα αγαπάς πολύ. Δεν νιώθω ότι ανήκω σε κάποιο είδος μουσικής. Μπορώ να συγκινηθώ εξίσου με ένα τραγούδι της τζαζ, ένα μέταλ ή ένα hip hop. Ως εκ τούτου δεν έχω και κάποιο συγκεκριμένο είδος στο μυαλό μου όταν γράφω ένα τραγούδι. Επίσης το «τσαλάκωμα» στη μουσική θεωρώ πως ίσως θα έπρεπε να γίνεται περισσότερο συνειδητά παρά να προκύπτει. Να τσαλακώνεσαι για να σταματήσεις αυτό το ταμπέλωμα. Να ένας όμορφος στόχος. Και μέσα από αυτό βρίσκεις και το ύφος που μπορείς για πάντα να υπηρετείς τυφλά...Το δικό σου.

Ήταν μια συνειδητοποιημένη απόφαση να μπεις στο χώρο του τραγουδιού; Ή σου ήρθαν έτσι τα πράγματα, από μια καλή, και για σένα και για μας(όπως αποδείχτηκε) συγκυρία;



Δεν θα εκπλήξω κανέναν, είμαι σίγουρη, αλλά όχι, δεν ήταν συνειδητοποιημένη απόφαση. Σίγουρα δεν βρέθηκα ξαφνικά σε μια σκηνή να τραγουδάω, αλλά αν είχαν έρθει διαφορετικά τα πράγματα, δεν ξέρω αν θα είχα βρεθεί και ποτέ. Σίγουρα το να παίζω μουσική είναι μία επιλογή απολύτως δική μου και αυτό θα το έκανα είτε έτσι, είτε αλλιώς. Απλώς οι συγκυρίες μου έδωσαν τη δυνατότητα να σκεφτώ και να νιώσω πως έχω κάτι να πω κι εγώ. Και έτσι να δώσω μεγαλύτερη βάση στο καθαρά δικό μου κομμάτι.


Συμμετέχεις σε δύο μουσικές μπάντες, τους «Aenema» και τους «Suit‘em up», παίζοντας πλήκτρα, ενώ, κατά καιρούς, δίνεις το παρών και σε άλλα μουσικά σχήματα, όπως στο σχήμα της «Επόμενης θάλασσας». Μίλησε μου για όλα αυτά.


Οι Aenema είναι μια μπάντα - οικογένεια στην κυριολεξία. Υπάρχει από το 2007, ενώ εγώ μπήκα στην ομάδα γύρω στο 2009. Το ρεπερτόριό μας περιορίζεται στην ξένη μουσική, αλλά περιλαμβάνει πολλά είδη. Παίζουμε κυρίως covers αν και ανά διαστήματα έχουν γίνει κάποιες απόπειρες και για δικές μας συνθέσεις. Τα τελευταία
δύο χρόνια μάλιστα έχουμε στραφεί στο project των tribute, πράγμα που έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Οι Suit'em up είναι μία νεοσύστατη μπάντα, που αποτελείται από εξαιρετικούς μουσικούς. Το project περιλαμβάνει mainstream rnb και dance μουσική, μόνο σε covers (για την ώρα τουλάχιστον). Πρόκειται για ένα show-party στην ουσία. Διαλέξαμε αυτό το είδος μουσικής, γιατί ενώ είναι απίστευτα διάσημο και διασκεδαστικό, παίζεται από ελάχιστα σχήματα live, ειδικά στην Ελλάδα. Είναι μια πρόκληση. Η "Επόμενη θάλασσα" τώρα... Είναι το σχήμα στο οποίο παίζω τις δικές μου συνθέσεις και τις δικές μου ιδέες. Θεωρώ πως είμαι απίστευτα τυχερή, καθώς μπορώ να βρίσκομαι ταυτόχρονα σε σχήματα, που στο καθένα εκφράζω κάτι από αυτά που έχω μέσα μου. Και φυσικά, το σημαντικότερο από όλα, είναι το γεγονός πως παντού δίπλα μου υπάρχουν εξαιρετικοί μουσικοί, αλλά, κυρίως, αξιαγάπητοι άνθρωποι.

Στο Υ/Τ κυκλοφορεί το τραγούδι σου «Τι έχω να χάσω;», από το ψηφιακό άλμπουμ του Νίκου Καλλίνη «Μυστικά και Αγαπημένα», που φιλοξενείται ολόκληρο στο http://texni.org/music/item/151-mysti.... Ζωντανά σε άκουσα στα, εξαιρετικά, «Κέρματα». Πως βλέπεις και πως σχεδιάζεις το δισκογραφικό σου ξεκίνημα;



Θα ξαναπώ, για άλλη μια φορά, το πόσο τυχερή είμαι, που βρέθηκα από νωρίς ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπάνε τη μουσική και κάνουν πράγματα μέσω της μουσικής. Ένας από αυτούς, ο οποίος έχει και ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, είναι ο θείος μου, Νίκος Καλλίνης. Ποιο καλύτερο ξεκίνημα, από το να σου δίνει ένας τόσο αγαπημένος σου άνθρωπος, αλλά και τόσο καλός μουσικοσυνθέτης, το χώρο και την ώθηση να ξεκινήσεις. Είναι πολύ μεγάλη η τιμή - κοινότυπη φράση, το ξέρω, αλλά ισχύει. Η μουσική του «Τι έχω να χάσω» είναι του Νίκου Καλλίνη, ενώ οι στίχοι, του Τάσου Βουγιατζή. Τα «Κέρματα» είναι η πρώτη δική μου σύνθεση που ακούει το κοινό. Σύντομα θα ηχογραφηθεί και θα ανέβει στο Y/T και, φυσικά, έχουμε αρχίσει να ετοιμάζουμε και το επόμενο τραγούδι. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει σίγουρα μέσα από το διαδίκτυο. Αυτός είναι ο τρόπος πια, και μου φαίνεται και πολύ λογικό.  

  
  



Φέτος συμμετέχεις στην παράσταση «Προς την επόμενη θάλασσα», μαζί με τους Νίκο Καλλίνη, Πέτρο Συνοδινό, Σαββέρια Μαργιολά, Δημήτρη Αιγινίτη. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία κι η συμμετοχή σου;


Με το Νίκο παίζαμε μαζί στο προσωπικό του ηλεκτρικό σχήμα από το 2012. Έπαιζα πλήκτρα και τραγουδούσα κάποια κομμάτια. Μετά από αυτό, ο Πέτρος με το Νίκο έβαλαν μπροστά το project της «Επόμενης θάλασσας», το οποίο περιλαμβάνει σαν βασικό κορμό τα τραγούδια της ταινίας του Γιώργου Πολυμενάκου «Το τελευταίο πέρασμα». Η Σαββέρια Μαργιολά είχε ερμηνεύσει κάποια τραγούδια της ταινίας, ενώ ο Πέτρος κι ο Νίκος είχαν υπογράψει τη μουσική σε πολλά από αυτά. Έτσι δημιουργήθηκε ο πυρήνας του project. Ο Δημήτρης Αιγινίτης, είναι το αφανές αστέρι (αφανές λόγω θέσης) που κρατάει το groove στα τύμπανα, αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι η επιβλητική του παρουσία, η διάθεση και το ταλέντο του, μόνο αφανή δεν τον καθιστούν. Εγώ συμμετέχω μόνο φωνητικά στα τραγούδια, και μου έχει δοθεί και ο χώρος για να παρουσιάσω τη δική μου δουλειά. Θα πω, άλλη μια φορά, πως είναι σπουδαίο το να παίζεις μουσική με τόσο ξεχωριστούς ανθρώπους, να σου «ανοίγουν την αγκαλιά τους», όπως λέει και η Σαββέρια συχνά, μιλώντας για το σχήμα, με την καλύτερη ενέργεια. Έτσι δημιουργείται αυτό που λέμε πραγματική ευκαιρία.


Η Μαρία Σαχπασίδη, ένας νέος άνθρωπος, μορφωμένος(είσαι φιλόλογος) και καλλιτέχνης, τι θέση και στάση έχει απέναντι στα τεκταινόμενα της Ελλάδας του σήμερα, ως πολίτης;


Το πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα γύρω μας, δεν χρειάζεται να το επαναλάβω κι εγώ, μέσα σε όλους τους άλλους. Πράγματι, η κατάσταση προσεγγίζει τον προσδιορισμό «απάνθρωπη». Το χειρότερο για εμένα είναι η μόνιμη κατάσταση ασάφειας και ανασφάλειας. Θες να βρεις το πρόβλημα για να το λύσεις κι αυτό μονίμως σου ξεφεύγει από τα χέρια. Αυτό νιώθω ότι με αφοπλίζει. Και οδηγεί σε αυτόν τον φαύλο κύκλου του «ψάχνω να βρω τον φταίχτη». Παρόλα αυτά, παρά τα οικονομικά, κοινωνικά και ψυχολογικά αδιέξοδα, στα οποία καταλήγουμε όλοι, λίγο πολύ κάποτε, θα πρότεινα να μην γκρινιάζουμε τόσο. Όχι με την άποψη του να μην μιλάμε, κάθε άλλο. Όμως οι πράξεις είναι οι μόνες που μπορούν να μας σώσουν από αυτά τα αδιέξοδα. Αλλά χωρίς γκρίνια. Χωρίς να μπαίνουμε στο τρυπάκι της μιζέριας, γιατί εκεί παίζεται ο πραγματικός πόλεμος. Νομίζω, πως αν ο καθένας προσπαθούσε για το καλύτερο, με μια τεράστια συναίσθηση της ευθύνης που αναλογεί στις πράξεις του, τότε όλα θα ήταν λίγο καλύτερα.


Το τραγουδιστικό μας τοπίο, αντίστοιχα, πως το βλέπεις σήμερα;



Είμαι απίστευτα αισιόδοξη. Θεωρώ πως γίνονται πραγματικά σπουδαία πράγματα σήμερα από νέους καλλιτέχνες. Σε αυτό κατά τη γνώμη μου συμβάλλουν δύο πράγματα. Πρώτον, ότι είναι πολύ πιο εύκολο απ’ ότι ήταν παλαιότερα το να γράψεις ή να παίξεις μουσική, λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας. Ο καθένας μπορεί θεωρητικά να έχει ένα λαπτοπάκι σπίτι του και να κάνει θαύματα. Δεύτερον, η εποχή που ζούμε, λόγω της δυσκολίας της μας «βοηθά» στη δημιουργία. Οι δύσκολες μέρες είναι αυτές που σου δημιουργούν την μεγαλύτερη ανάγκη για να γράψεις ένα τραγούδι για το θυμό ή το φόβο σου, σε εμπνέουν να σκιτσάρεις στο χαρτί κάτι που θαύμασες σήμερα, να μιλήσεις με τον διπλανό σου, να γελάσεις με ένα αστείο. Έτσι λειτουργεί σε εμένα τουλάχιστον. Και νομίζω πως υπάρχουν πολλά νέα παιδιά που μπαίνουν στην διαδικασία αυτή και αντιμετωπίζουν με αυτόν τον τρόπο τη μουσική και την καλλιτεχνική δημιουργία γενικότερα.



Θα ήθελα να ολοκληρώσουμε την κουβέντα μας, με το καλλιτεχνικό σου μέλλον. Είσαι νέα(μόλις 22 χρονών), έχεις το χρόνο σύμμαχό σου. Τι επιθυμείς, τι οραματίζεσαι, τι θέλεις να καταθέσεις και πώς να προχωρήσεις στο χώρο του τραγουδιού;  




Για να είμαστε, για άλλη μια φορά, ειλικρινείς, δεν βλέπω και ποτέ το χρόνο δίπλα μου, αλλά, μάλλον, απέναντί μου. Γι’ αυτό προσπαθώ να κάνω ό,τι προλαβαίνω. Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα από ’δω και πέρα. Θα ήθελα να γράψω κι άλλα τραγούδια και να σας τα παρουσιάσω, θα ήθελα να συνεχίσω να παίζω μουσική γενικότερα και να γνωρίσω κι άλλους ανθρώπους που θα μοιράζομαι αυτό το απίστευτο συναίσθημα, του λίγο πριν βγεις στη σκηνή. Όμως και η φιλολογία είναι μεγάλη μου αγάπη και πολλές φορές νιώθω ότι διχάζομαι ανάμεσα στους δύο δρόμους. Μάλλον ο χρόνος θα δείξει.



Ακούστε:
{denvideo http://www.youtube.com/watch?v=R73MQcldoCc}

Επισκεφτείτε:
https://www.facebook.com/profile.php?id=1761171411


* Οι φωτογραφίες της Μαρίας Σαχπασίδη είναι του Αλέξανδρου Ιωαννίδη και της Χρύσας Μαρκοπούλου.

Κώστας Τζιαγκούλας : «Έχει ταυτότητα το τραγούδι, πρόκειται για την ταύτιση συναισθημάτων, λόγου, ήχου κι αισθητικής»

$
0
0

Κώστας Τζιαγκούλας: «Έχει ταυτότητα το τραγούδι, πρόκειται για την ταύτιση συναισθημάτων, λόγου, ήχου κι αισθητικής»


Συνέντευξη στην Άννα Τσιάλτα



Ο Κώστας Τζιαγκούλας ξεκίνησε στα εννιά του χρόνια παρακολουθώντας μαθήματα κλασικής κιθάρας και συνέχισε λαμβάνοντας μέρος σε δημοτικές φιλαρμονικές ορχήστρες μαθαίνοντας και παίζοντας κλαρίνο.

Τελειώνοντας το Λύκειο γράφτηκε στο Μακεδονικό Ωδείο Θεσσαλονίκης και σπούδασε Ανώτερα Θεωρητικά. Παράλληλα εμφανίστηκε στις σημαντικότερες μουσικές σκηνές της Θεσσαλονίκης, εργάστηκε σε ωδεία ως δάσκαλος μουσικής και συμμετείχε σε δισκογραφικές δουλειές ως μουσικός. Έχει συνεργαστεί με εξαιρετικούς Έλληνες τραγουδοποιούς, όπως ο Γιώργος Ζήκας, ο Γιώργος Σταυριανός, ο Λίνος Κόκοτος, καθώς και αξιόλογους ερμηνευτές.

Από το 2003 μέχρι και σήμερα συνεργάζεται στενά με το συνθέτη Γιάννη Σπανό, ο οποίος του εμπιστεύθηκε δύο τραγούδια προς επανεκτέλεση για την πρώτη δισκογραφική του δουλειά με τίτλο “Άσε τη σκέψη εδώ” που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2008.

Σε μια εκπληκτική συνέντευξη θα μάθετε πιο πολλά για ένα νέο καλιτέχνη που απλά αγαπάει την μουσική... Απολαύστε μια αληθινή εξομολόγηση στην Άννα Τσιάλτα και το e-orfeas.gr.

Πως μπήκε η μουσική στη ζωή σου; Όνειρο για εσένα ή απλά τρόπος ζωής;
 

Από την αρχή της ζωής μου υπήρχαν ερεθίσματα. Προέρχομαι από φιλόμουση οικογένεια. Μια μέρα καθώς παίζαμε με το μικρότερο αδερφό μου σε ηλικία οχτώ ετών εγώ και έξι ο αδερφός μου, μας ρώτησαν οι γονείς μας βλέποντας μια συναυλία στην τηλεόραση τι μουσικό όργανο θα θέλαμε να μάθουμε. Εγώ απάντησα πιάνο γιατί μου άρεσαν τα πλήκτρα ως εικόνα. Λίγο καιρό αργότερα μπήκε μια κιθάρα στο σπίτι μας για αρχή λόγω οικονομικών δυσκολιών. Ενθουσιάστηκα!!! Την είχα ώρες κάθε μέρα στην αγκαλιά μου ακούγοντας τις χορδές της να πάλλονεται. Δεν έχω ξεχάσει την αίσθηση αλλά και το άρωμα του ξύλου της. Κατόπιν το όνειρο προέκυψε κι εξελίσσεται σε τρόπο ζωής.

 
 Καινούργια τραγούδια; Πες μας τι ετοιμάζεις αυτό τον καιρό;

 
Ετοιμάζω διάφορα πράγματα τα οποία περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να κυκλοφορήσουν. Έχω έτοιμη μια ενότητα τραγουδιών σε μουσική δική μου με εξαίρεση ένός του συνθέτη Άρη Βλάχου. Οι στίχοι των τραγουδιών είναι του Μιχάλη Αβατάγγελου, Θωμά Γαλάνη Μάνου Ελευθερίου και εμού του ιδίου. Συμμετέχει ο σπουδαίος Έλληνας ηθοποιός Ηλίας Λογοθέτης στο τραγούδι "Φόλα" που λέμε μαζί και υπάρχει ήδη για όσους ενδιαφέρονται να το ακούσουν στο Youtube.

 
 

  
  

 
 Με αφορμή την εμφάνισή σου στο «Ρυθμό», πες μας για τις εμφανίσεις που ετοιμάζεις για το καλοκαίρι και που μπορεί να σε δεί ο κόσμος που σε αγαπάει;

Έχω προγραμματισμένες παραστάσεις για την αρχή του Ιουνίου. Παρασκευή 6/6 παίζω στη Φλώρινα, 7/6 στη Θεσσαλονίκη και στις 11/6 στο Λαγονήσι. Κατόπιν θα βρίσκομαι στη Σαντορίνη όπου θα εμφανίζομαι σε διάφορους χώρους μέχρι το τέλος του καλοκαιριού.
   

 
 Το τραγούδι για εσένα έχει ταυτότητα; Τι θα έβαζες εσύ δίπλα στο όνομα σου;


Φυσικά κι έχει ταυτότητα το τραγούδι. Πρόκειται για την ταύτιση συναισθημάτων, λόγου, ήχου κι αισθητικής. Δίπλα στ’ όνομά μου θα έβαζα ότι φλερτάρω πολύ μ’ αυτή την ταύτιση εσωτερικά.
 
 
 
Το είδος που σε αντιπροσωπεύει ποιο είναι και τι κάνεις εσύ για να το κάνεις καλύτερο;
Με αντιπροσωπεύει το ελληνικό τραγούδι. Το καλό ελληνικό τραγούδι. Προσπαθώ να εξελίσσομαι μέσα απʼ τον πλούτο του κάθε είδους.Το αν θα συμβάλλω για να γίνει καλύτερο δεν θα το μάθω ποτέ.

 
 
 
Ποστεύεις πως στην Ελλάδα έχουν μέλλον οι νέοι τραγουδιστές; Πως βλέπεις εσύ το δικό σου μέλλον;

 
Πιστεύω πως αν αναζητήσουμε ιστορικά στοιχεία θα δούμε πως στην Ελλάδα ποτέ τα πράγματα δεν ήταν εύκολα για τους τραγουδιστές, εξαιρώντας βέβαια την πλάνη της ευημερίας της δεκαετίας του ’80, την οποία πλάνη πληρώνουμε εμείς και θα πληρώνουν και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Εκτός και αν αλλάξουμε πορεία και λειτουργήσουμε ως κοινωνία πραγματική (συνδετική δηλαδή)… Αλλά αυτή είναι μια μεγάλη συζήτση. Από την άλλη σκέφτομαι πως το μεγάλο, τελικά, πρόβλημα των τραγουδιστών είναι το ίδιο το τραγούδι.



Δε γράφονται καλά τραγούδια; Μήπως γράφονται και δεν επικοινωνούνε; Για ποιο λόγο;

Κατά τη γνώμη μου, επειδή χάσαμε μια βασική αξία της ζωής που είναι η απλότητα. Συρρικνωθήκαμε πνευματικά, αλλοιώθηκαν τα ιδανικά, οι αξίες και μόνο για χρήμα ο λόγος. Το τραγούδι δε χωράει σε τόση ματαιοδοξία. Το μέλλον μου δεν το βλέπω καθαρά. Δε θα μπορούσα ούτως ή άλλως. Είμαι τέτοιος άνθρωπος. Αν ήθελα να το βλέπω καθαρά θα έπαιρνα άλλη πορεία. Να γίνομαι αλύτερος θέλω και να γνωρίζω καλούς συνεργάτες. Πάντα μαθαίνω από τους καλούς γενικότερα.

 
 
Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή σου; Η Οικογένεια; Μίλησε μας λίγο για την δική σου.

Η ζωή η ίδια είναι έρωτας. Εμείς είμαστε ανέραστοι γιατί παρεκκλίνουμε από το νόημά της. Η οικογένεια αποτελεί βασικό πυρήνα ανάπτυξης και αντίστασης του ανθρώπου απέναντι στη ματαιότητα. Είναι πολύ δύσκολο να διατηρηθεί σήμερα, αλλά και αυτό πιστεύω οφείλεται στο ότι χάσαμε ή αλλάξαμε προσανατολισμό ως άνθρωποι. Είμαι υπέρ της οικογένειας. Δε θα ʽθελα να μιλήσω για τη δική μου δημοσίως. Ευχαριστώ.

 
Θα πήγαινες σε ένα τάλεντ σόου για να σε μάθει ο κόσμος; Πιστεύεις σ’ αυτό το είδος διαφήμισης των νέων παιδιών;

 
Δε θα πήγαινα γιατί δεν ταιριάζει με την αισθητική μου και τα πιστεύω μου. Οι παραγωγές δε σέβονται το ταλέντο των παιδιών παρά μόνο να τα χρησιμοποιούν για να κάνουν νούμερα ακροαματικότητας… Ωστόσο οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Υπάρχου κάποια παιδιά, που ίσως κατάφεραν αυτό που ήθελαν και μπράβο τους. Γενικά πιστεύω ότι είναι λάθος ο προσανατολισμός μέσω των «παιχνιδιών» αυτών και πρόκειται για μαζικό «παιχνίδι» που αφορά όλους μας.

 
 
 
Κάνε μας μια ευχή, ή πες μας ένα όνειρο που θέλεις να πραγματοποιήσεις, για να κλείσουμε όμορφα την συνέντευξη μας.


 
Ευχή μου για όλους το όνειρο που γίνεται πραγματικότητα έστω και για λίγο. Πίσω από την κάθε στιγμή της ζωής μας κρύβονται αλήθειες που περιμένουν να τις ανακάλυψουμε. Να πλησιάζουμε τον εαυτό μας κι όσι το Εγώ μας. Καλή επιτυχία στο έργο σας και σας ευχαριστώ για την τιμή.






Ο Κώστας Τζιαγκούλας στο Ρυθμό Stage Πέμπτη 29 Μαΐου Φιλική συμμετοχή οι Ηλίας Λογοθέτης, Βασίλης Λέκκας Πάνος Μουζουράκης και Μαρία Σπυροπούλου
 
 
Την Πέμπτη 29 Μαΐου ο Κώστας Τζιαγκούλας για μια μοναδική εμφάνιση στη μουσική σκηνή "Ρυθμός Stage". Θα παρουσιάσει μέρος τραγουδιών από το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ "Άσε τη σκέψη εδώ", νέο υλικό τραγουδιών του καθώς και αγαπημένων καλλιτεχνών με διαχρονικό λόγο και παλμό. Μαζί του στο πιάνο ο Θοδωρής Χριστόπουλος και στα πνευστά (σαξόφωνο, φλάουτο, κλαρίνο) ο Μιχάλης Πιπέρκος. Συμμετέχει ο dj Kostas Pap.

Φιλικά συμμετέχουν ο Ηλίας Λογοθέτης, ο Βασίλης Λέκκας, ο Πάνος Μουζουράκης και η Μαρία Σπυροπούλου.

 

 


 
Ρυθμός Stage
Πέμπτη 29 Μαΐου  
Μαρίνου
Αντύπα 38, Ηλιούπολη
Τηλέφωνο: 210 9750060
www.rythmosstage.gr 
Ώρα έναρξης: 21.30
Είσοδος: 10€ (με μπύρα ή κρασί)

 
 

 

Ελίνα Κωνσταντοπούλου: «Η μουσική βιομηχανία ξαναγεννιέται κι έτσι θα ξαναγεννηθούμε και εμείς οι τραγουδιστές»

$
0
0

Ελίνα Κωνσταντοπούλου: «Η μουσική βιομηχανία ξαναγεννιέται κι έτσι θα ξαναγεννηθούμε και εμείς οι τραγουδιστές»

Συνέντευξη στη Μαρία Φιλιππάκη

Με αφορμή το νέο τραγούδι της Ελίνας Κωνσταντοπούλου, «Ξαναγεννιέμαι», σε στίχους και μουσική του ταλαντούχου Ανδρέα Λάμπρου και παραγωγή της «Polymusic», μιλήσαμε αποκλειστικά με την καλλιτέχνιδα σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης. Ευγενική προσωπικότητα, αισιόδοξος άνθρωπος, ευαίσθητη και δυναμική καλλιτεχνική προσωπικότητα, η ερμηνεύτρια μίλησε τόσο για την πρόσφατη καλλιτεχνική της κίνηση,  όσο και για ολόκληρη την μουσική της πορεία και τους σημαντικότερους σταθμούς της, ξεκινώντας από το 1993.

Ξεκινώντας από το «Ξαναγεννιέμαι»…


- Έχει το «Ξαναγεννιέμαι» ένα βαθύτερο νόημα για εσένα; Σηματοδοτεί μία μορφή καλλιτεχνικής αναγέννησης;  

Νομίζω πως ναι. Για όλους τους ανθρώπους έχει μια τέτοια σημασία. Έχει μία μορφή αληθινή, γιατί μπορεί να «ξαναγεννιέσαι» από έναν έρωτα, από τη δουλειά σου, μπορεί να «ξαναγεννιέσαι» γενικώς. Όλοι οι άνθρωποι «πέφτουμε» και «ξαναγεννιόμαστε».

Είσαι και εσύ σε αυτή τη φάση;


Ναι, είμαι και εγώ σε αυτή τη φάση. «Ξαναγεννιέμαι».

Ποιος είναι ο λόγος που επέλεξες το συγκεκριμένο κομμάτι;


Μου άρεσε πάρα πολύ και η μουσική του και ο στίχος του, ακριβώς γιατί έχει λόγια και ευαίσθητα και δυναμικά. Έχει μία ατμόσφαιρα και δυναμική και μελαγχολική. Μου άρεσε πάρα πολύ, γι’ αυτό και το επέλεξα.


Πώς βλέπεις τη μουσική βιομηχανία, όπως έχει διαμορφωθεί στις μέρες μας;


Όλα τα πράγματα κάποια στιγμή έχουν ακμή και παρακμή. Η μουσική βιομηχανία, εδώ και αρκετά χρόνια, έχει έρθει στην παρακμή της. Τώρα νομίζω πως θα αρχίσει να ακμάζει πάλι σιγά – σιγά. Έτσι γίνεται πάντα. Κύκλους κάνει η ζωή και γυρίζει. Νομίζω πως έτσι θα γίνει και τώρα.


Σε ποιο βαθμό θεωρείς ότι αυτό σε επηρεάζει;


Όλους τους τραγουδιστές μας επηρεάζει. Εγώ νομίζω πως βγαίνω πάλι όταν η μουσική πάει προς την ακμή της, «ξαναγεννιέται». Είδες το νόημα που έχει το τραγούδι, λοιπόν; «Ξαναγεννιέται» κι έτσι θα «ξαναγεννηθούμε» κι εμείς σιγά – σιγά.


Όσον αφορά την μουσική σου πορεία, θεωρείς πως έχεις κάνει λάθη;

  
  
  
 

 



Βέβαια! Θα ήμασταν πολύ εγωιστές αν λέγαμε πως είμαστε αλάθητοι. Όλοι έχουμε κάνει λάθη, έχω κάνει λάθη και από αυτά μαθαίνω και προσπαθώ να μην τα ξανακάνω.


Αν το «Ξαναγεννιέμαι» είναι το πρώτο βήμα, ποια θα είναι τα επόμενα; Έχεις δρομολογήσει κάποιες εμφανίσεις ίσως;


Εμφανίσεις δεν έχω δρομολογήσει, αλλά έχω δρομολογήσει δισκογραφικά κάποιες κινήσεις, κάποια άλλα πράγματα τα οποία δεν μπορώ να πω ακόμα. Το «Ξαναγεννιέμαι» ήρθε τελείως τυχαία σαν πρώτο βήμα. Δεν είναι το πρώτο βήμα. Είναι ένα βήμα. Δεν το είχα δρομολογήσει, απλώς μου προέκυψε.

Σχετικά, τώρα, με την συνολική, καλλιτεχνική σου πορεία…


Το «Όταν το τηλέφωνο χτυπήσει», από τον πρώτο σου δίσκο το ’93, θεωρείται από πολλούς το τραγούδι «σήμα κατατεθέν» σου. Εσύ πιστεύεις πως αυτό είναι που σε έφερε στην ουσία στο προσκήνιο;


Αυτό το τραγούδι με έφερε, ναι. Με αυτό το τραγούδι με γνώρισε ο κόσμος.


Πώς το αντιμετώπισες το ’93 και πώς το βλέπεις σήμερα; Είχες αυτό το προαίσθημα;


Κοίταξε, δεν το πολυκατάλαβα το ’93, γιατί όταν βγήκε έκανε πολύ καιρό να γίνει επιτυχία μεγάλη κι επειδή τότε συνέβαινε κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή μου, έχανα τον πατέρα μου, δεν το ευχαριστήθηκα να στο πω κι έτσι. Πάντως τώρα έχω το ίδιο προαίσθημα.


Για το «Ξαναγεννιέμαι»;




Όχι για το «Ξαναγεννιέμαι». Γενικά στη ζωή μου τώρα έχω το ίδιο προαίσθημα που είχα και τότε. Ένα ωραίο προαίσθημα. Δεν ξέρω αν αφορά στο «Ξαναγεννιέμαι».



Αυτό μάλλον τότε αφορά στα άλλα, αυτά που δεν έχουμε πει και δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε ακόμα.


…(Γέλια)


Πάμε στις δύο σου συμμετοχές στη Eurovision, το ’95 και το 2005. Πρώτα απ’ όλα πώς και επέλεξες να συμμετάσχεις;



Το 2005 έγινε τελείως αυθόρμητα. Το ’95 ο Τερζής μας έδινε τα τραγούδια που έγραφε για τον δεύτερο δίσκο και γι’ αυτό το τραγούδι είπε «Όχι, θα το στείλουμε Eurovision. Κι αν περάσει, πέρασε. Κι αν βγούμε, βγήκαμε. Και μετά το βάζουμε και στον δεύτερο δίσκο». Κι έτσι κι έγινε. Το 2005 ήταν τελείως αυθόρμητα όλα, γιατί ήταν να πάει άλλη κοπέλα και με πήρε ο Χρήστος ο Δάντης και με ρώτησε μήπως ήθελα να πάω, γιατί  δεν υπήρχε τραγουδίστρια τελευταία εβδομάδα. Και επειδή κι εγώ ήμουν με τα παιδιά μου μικρά, μου είπαν όλοι «πήγαινε, ρε παιδί μου, να ξεσκάσεις λίγο, να ξαναπάς, να ξαναζήσεις την εμπειρία» και γι’ αυτό πήγα.

Τι θεωρείς πως έχεις κερδίσει από αυτές τις δύο συμμετοχές;

Πάρα πολλά. Καταρχάς είμαι αναγνωρίσιμη και στον θεσμό αυτό. Έχω γραφτεί στο βιβλίο της Eurovision, ότι έχω περάσει δύο φορές από ‘κει. Η πρώτη ήταν πιο σημαντική, γιατί ήταν και με την Ελλάδα και ήμουν η κύρια τραγουδίστρια, ενώ στη δεύτερη ήμουν μαζί με τον Κωνσταντίνο (Χριστοφόρου), πίσω από τον Κωνσταντίνο, ο Κωνσταντίνος ήταν πιο πολύ σαν σόλο τραγουδιστής. Έχω κερδίσει πάρα πολλά πράγματα, αλλά αυτά τα βλέπω, ξέρεις, κατά καιρούς. Έχω κερδίσει σοβαρότητα, η οποία λείπει από τη δουλειά μας γενικά. Και χρειαζόμουν έναν τέτοιο θεσμό να πείσει και τους άλλους ότι εδώ πέρα είναι κάτι σοβαρό, δεν είναι κάτι φευγαλέο.


Πέρα από αυτά, το κομμάτι των φωνητικών σε δίσκους καταξιωμένων καλλιτεχνών – Μαχαιρίτσας, Νταλάρας, Γαρμπή…


Ναι ναι, πριν κάνω τον πρώτο μου δίσκο έκανα σε όλους τους καλλιτέχνες.


…αυτό το κεφάλαιο, τόσο προσωπικά όσο και στην ίδια την καλλιτεχνική σου πορεία, τι ρόλο έπαιξε;


Έπαιξε πολύ σπουδαίο ρόλο, γιατί καταρχάς ένιωθα πλέον οικεία με τα studio. Ένιωθα οικεία με τους ανθρώπους που δούλευαν στα studio, με τους ηχολήπτες, τους μουσικούς, τους ενορχηστρωτές κτλ., κι αυτό με βοήθησε πάρα πολύ και έγινε παιχνιδάκι και μ’ άρεσε πάρα πολύ. Ήταν όλη η μέρα γεμάτη, εξάωρο στο ένα studio, εξάωρο στο άλλο, μετά στη δουλειά, μετά ύπνο, μετά ξανά εξάωρα. Μ’ άρεσε πάρα πολύ. Μέχρι που έκανα τον πρώτο μου δίσκο και μετά έκανα επιλεκτικά σε κανά δυο «ονόματα» πλέον και μόνο αν επέμεναν.


- Ποια θα ξεχώριζες από τις συνεργασίες σου;

Και τις τρεις δουλείες μου στην «Polygram», την πρώην «Universal», και τις τρεις δουλειές μου με τον Νίκο τον Τερζή, τον Χάρη τον Ανδρεάδη ενορχηστρωτή, τον Αντώνη τον Παππά, και βέβαια τον Παυριανό, τον Φιλίππου και όλους αυτούς που μας είχανε γράψει, που κάναμε studio στο 111 που το ήξερα. Ξεχώρισα τότε που κάναμε με τον Αβέτ Κιζιριάν το τραγούδι «Όνειρο κυνηγημένο», με το οποίο συμμετείχαμε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μετά από ‘κει ξεχώρισα τον Βαρδή, που έκανε και ένα τραγούδι και στον τέταρτό μου δίσκο. Ύστερα, είναι λίγο δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια άλλα πράγματα από δισκογραφία. Από «νύχτα» ξεχωρίζω τη συνεργασία μου με τον Πασχάλη τον Τερζή, στη Θεσσαλονίκη, στο «Εγνατία Οδός», με τον Θάνο τον Καλλίρη το ’97 και το ’95 που ήμουν στο Διογένη, με τον Μπιθικώτση, τον Καλατζή και τον Κόκοτα, τους τρεις μεγάλους. Όχι ότι οι άλλες συνεργασίες μου ήταν κακές. Ήταν πολύ καλές, αλλά αυτές τις ξεχωρίζω ιδιαίτερα. Μου έχουν αφήσει αναμνήσεις ωραίες.

Θα μου πεις και λίγα λόγια για τη συνεργασία σου με τον Γιάννη Καραλή;


Ήταν στον τρίτο δίσκο της «Polygram», γι’ αυτό ξεχώρισα και τους τρεις δίσκους μου, αλλά ξεχνάω καμιά φορά. Φοβερή συνεργασία με τον Γιάννη τον Καραλή. Βοήθησε πάρα πολύ και με τον Χρήστο τον Νικολόπουλο στον ίδιο δίσκο που είχαμε τη συνεργασία μας. Είναι καταξιωμένοι, τι να πει κανείς για τον Καραλή και για τον Νικολόπουλο. Δεν μπορείς να πεις λόγια.


Τέλος, πώς οραματίζεσαι τον εαυτό σου καλλιτεχνικά σε, ας πούμε, πέντε χρόνια από τώρα;

Καταρχάς, να πούμε πώς οραματίζομαι τον εαυτό μου στο άμεσο μέλλον και όχι στο έμμεσο που είναι πέντε χρόνια, αλλά… δεν θα σας πω! Θα το κρατήσω για τον εαυτό μου το όραμά μου και εάν τυχόν το κάνω πραγματικότητα, θα το δείτε!

 


Επισκεφτείτε το επίσημο site του καλλιτέχνη στη διεύθυνση

https://www.facebook.com/elinakonstantopoulou

 

 Διαβάστε:

Η Ελίνα Κωνσταντοπούλου «ξαναγιεννιέται» με το νέο τραγούδι του Ανδρέα Λάμπρου


Ακούστε:
{denvideo http://www.youtube.com/watch?v=PhGX40oPVPI}

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΝΤΣΙΟΣ: «Σχετικά με το δικό μου μέλλον, προσπαθώ να κάνω σταθερά βήματα, να είμαι αισιόδοξος, θετικός και κυρίως παραγωγικός»

$
0
0

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΝΤΣΙΟΣ: «Σχετικά με το δικό μου μέλλον, προσπαθώ να κάνω σταθερά βήματα, να είμαι αισιόδοξος, θετικός και κυρίως παραγωγικός»


Συνέντευξη στη Μαρία Φιλιππάκη



Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του δίσκου «Το ροκ εντός μου» και την επικείμενη, πολλά υποσχόμενη εμφάνιση του στο «ARCHITECTURE Rock Cafe – Live Stage», στις 7 Ιουνίου, μιλήσαμε με τον ερμηνευτή και δημιουργό Βασίλη Πάντσιο. Απαντώντας για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, τόσο του ίδιου όσο και της ελληνικής, μουσικής βιομηχανίας και της κοινωνίας, ο Βασίλης Πάντσιος μοιράστηκε ιστορίες και «πιστεύω» με το e-orfeas, φανερώνοντας πως πρόκειται για έναν άνθρωπο και καλλιτέχνη ευθύ, αντισυμβατικό και «ροκ» σε όλες του τις εκφάνσεις.


Πώς ήταν η «διαδρομή» από τα φοιτητικά μπαράκια της Θεσσαλονίκης και της Κομοτηνής στο «Το ροκ εντός μου»;

Η διαδρομή ήταν μεγάλη, κοπιαστική, αλλά, συνάμα, πλούσια και συναρπαστική. Από τα είκοσι μου χρόνια και μετά, που αποφάσισα να ακολουθήσω την μουσική, με θυμάμαι να βαδίζω πάντα σε ένα τεντωμένο σκοινί. Να παλεύω να επιβιώσω σε ένα χώρο δύσκολο κι ανταγωνιστικό, να προσπαθώ να ξεπερνώ πρόσωπα και συγκυρίες που με τραβούσαν πίσω και γενικά να βιώνω καταστάσεις με μεγάλες εναλλαγές συναισθημάτων… Υπήρχαν περίοδοι που ήμουν απογοητευμένος, κλεισμένος στο εαυτό μου, που αισθανόμουν «άδειος» κι άλλες πάλι που πατούσα γερά στα πόδια μου, είχα ενέργεια και αυτοπεποίθηση και τραγουδούσα σε μαγαζιά γεμάτα από κόσμο. Αυτό όμως ήθελα, και αυτό επεδίωκα πάντα. Αυτές οι εναλλαγές με έκαναν να νιώθω πιο ζωντανός, με δυνάμωσαν και με καθόρισαν σαν άτομο. Έτσι και στην παρούσα στιγμή, αφού πέρασα μια μακρά περίοδο, που απείχα από την μουσική, νιώθω πως γέμισα ξανά τις μπαταρίες μου κι είμαι έτοιμος, με τον δίσκο μου που κυκλοφόρησε πρόσφατα και με τις συναυλίες που θα έρθουν, να τα βιώσω ακόμα πιο έντονα όλα αυτά.
 
Τελικά, ο χώρος της μουσικής, σαν κύκλωμα, είναι «αφιλόξενος»;



Ξέρετε, δεν είμαι άτομο που όταν κάτι του πάει στραβά ψάχνει να «φoρτώσει» τις ευθύνες σε άλλους… Για παράδειγμα αν κάποιο live, ένα βράδυ, δεν κυλάει καλά, ποτέ δεν λέω ότι φταίει ο κόσμος που είναι αδιάφορος και δεν συμμετέχει. Λέω πως φταίω εγώ, που δεν τους φτιάχνω σήμερα, δεν λειτουργώ σωστά, ώστε να τους ξεσηκώσω. Έτσι και με τα demos, που μοίραζα τα πρώτα χρόνια, που κατέβηκα στην Αθήνα, όταν «έτρωγα» μια απόρριψη δεν έψαχνα τις αίτιες στο «κακό» σύστημα και σε θεωρίες συνωμοσίας. Έλεγα, απλώς, πως τα τραγούδια μου δεν ήταν τόσο αξιόλογα όσο νόμιζα, δεν τους συγκίνησαν αρκετά, ώστε να ασχοληθούν με μένα. Kι έτσι στρωνόμουν και πάλι στη δουλειά και προσπαθούσα να γίνω καλύτερος. Aλλά όλα έχουν ένα όριο… Και η αυστηρή αυτοκριτική κάποτε τελειώνει. Όταν φτάνει ένα σημείο που ξέρεις πια ότι διένυσες μια μακρά διαδρομή, ότι εξελίχθηκες και πέρασες στο επόμενο στάδιο, αλλά και πάλι οι πόρτες είναι κλειστές, σίγουρα σκέφτεσαι ότι κάτι περίεργο συμβαίνει με αυτό το περιβόητο κύκλωμα. Προβληματίστηκα αρκετές φορές για τον τρόπο και τα κριτήρια που επιλέγουν ένα καλλιτέχνη, ένα πρόσωπο για να επενδύσουν σε αυτό, και δεν βρήκα άκρη. Θα πρέπει να μιλάς την γλώσσα τους φαίνεται κι εγώ δεν την κατάλαβα ποτέ… Από την άλλη ξέρω και ξέρετε περιπτώσεις καλλιτεχνών που ήρθαν από το πουθενά, χωρίς καμιά ιδιαίτερη πρόταση και μια χαρά τους δέχτηκε το κύκλωμα. Θράσος ήταν; Κωλοφαρδία ήταν; Η εμφάνιση και τα λεφτά τους ήταν; Ίσως όλα μαζί… Το μόνο σίγουρο είναι πως είχαν την ικανότητα να επιβάλουν τον εαυτό τους, πράγμα που εγώ δεν μπορούσα να κάνω για πολύ καιρό… Μόνο τώρα, που έχω επτά άλμπουμ έτοιμα και ένα πλάνο δεκαετίας μπροστά μου, νιώθω επιτέλους σίγουρος. Για αυτό και σταμάτησα κάποια στιγμή να αποζητώ την βοήθεια που δεν ερχόταν από πουθενά και πήρα την κατάσταση στα χέρια μου. Δούλεψα σκληρά, έγινα εγώ παραγωγός του εαυτού μου και κατάφερα να ολοκληρώσω «Το ροκ εντός μου’’ που, αν κι εκτός συστήματος και χωρίς την βοήθεια των εταιριών, τα πάει μια χαρά και δείχνει να βρίσκει τον δρόμο του με μεταδόσεις σε ραδιόφωνα και σε μπαράκια και να έχει όλο και μεγαλύτερη απήχηση στο κοινό με τις ακροάσεις να έχουν ξεπεράσει τις 1.850.000 στη σελίδα μου στο YouTube.


- Έχεις υπάρξει μέλος συγκροτήματος, των «Ντόμινο», αλλά έχεις δουλέψει και μόνος σου. Αφενός, προσωπικά ποια κατάσταση προτιμάς και, αφετέρου, τι ήταν αυτό που σε ώθησε να ακολουθήσεις την δική σου πορεία;


Σίγουρα η δουλειά σε ένα γκρουπ είναι συλλογική και έχει τα πλεονεκτήματα της. Οι ευθύνες μοιράζονται, τα έξοδα μοιράζονται, δεν αισθάνεσαι μόνος, καθώς ανήκεις σε μια ομάδα. Αλλά, από την άλλη, ‘’όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει’’ λέει ο λαός μας κι όπως πάντα έχει δίκιο… Υπάρχουν συχνά διαφωνίες για το που θα κινηθεί η ενορχήστρωση και η παραγωγή ενός τραγουδιού, υπάρχουν προστριβές, πολλές φορές ακόμα και για ασήμαντα πράγματα, κι όλα αυτά είναι εις βάρος της δημιουργικής διαδικασίας. Προτιμώ τη φάση που βρίσκομαι τώρα, που εγώ παίρνω όλες τις αποφάσεις και είμαι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για το τελικό αποτέλεσμα.


- Πιο συγκεκριμένα, σχετικά με το νέο και πρώτο, προσωπικό σου δίσκο, πώς αισθάνεσαι; Έχεις και με τους «Ντόμινο» ένα άλμπουμ στο ενεργητικό σου. Κατά πόσο διαφέρουν τα συναισθήματα;

Το άλμπουμ με τους ‘’Ντόμινο’’ γράφτηκε σε 2 μήνες (μου είχαν δώσει θυμάμαι μόνο ένα τετράωρο για να τραγουδήσω όλα τα κομμάτια του δίσκου), ενώ «Το ροκ εντός μου» πήρε τρία χρόνια για να φτάσει στην τελική μορφή του, με σύνθετες ενορχηστρώσεις στα κομμάτια, με πολύ ψάξιμο στις μίξεις, με άπειρες ώρες προσωπικής δουλειάς στον υπολογιστή. Σίγουρα το τελικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να συγκριθεί…  Κι έτσι πρέπει να συμβαίνει με την δισκογραφία. Τίποτα δεν πρέπει να γίνεται στο πόδι, τίποτα να μην είναι πρόχειρο.

 
Τι σημαίνει «Το ροκ εντός μου»; Τι είναι για σένα ροκ;
Κάπου σημειώνεται «το ροκ ως στάση ζωής». Πώς γίνεται το ροκ ή οποιοδήποτε άλλο είδος μουσικής να αποτελεί στάση ζωής;

Το ροκ ξεκίνησε σαν είδος μουσικής, αλλά εξελίχθηκε σε διαμαρτυρία μιας ολόκληρης γενιάς, μια μορφή επανάστασης για τις ιδέες και τα «πιστεύω» τους. Ήταν αντιπολεμικό, αντιρατσιστικό, πρόβαλε την ισότητα των φύλων, είχε κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις και πολλοί που έχουν ασχοληθεί εκτενώς με το θέμα, αναφέρουν, πως αν δεν είχε πολεμηθεί με διάφορους τρόπους από το κατεστημένο της εποχής και δεν είχε μπει φρένο στη δυναμική του, θα μπορούσε πραγματικά να κάνει την ανατροπή σε αυτό το παλιό και φθαρμένο καθεστώς που μας κυβερνάει μέχρι σήμερα. Αντιλαμβάνομαι την έννοια του «ροκ» σε διάφορες προεκτάσεις της, όπως έχω πει και σε άλλες συνεντεύξεις μου. Είναι ο αγώνας που δίνουμε όλοι στην καθημερινότητά μας, η επιμονή μας να ξεπερνάμε τα δύσκολα, η διάθεση να εξελισσόμαστε συνεχώς ως άτομα. Αλλά θα μου επιτρέψετε, μιας και περάσαμε πρόσφατα μια έντονη προεκλογική περίοδο να απαντήσω στην ερώτηση με μια σχετική εικόνα - ανάμνηση που μου ήρθε από τα παλιά. Θυμάμαι μια φορά, πριν από χρόνια, που βρέθηκα τυχαία στο τέλος μιας προεκλογικής συγκέντρωσης μεγάλου κόμματος στο πεδίο του Άρεως. Το πλήθος, μετά το τέλος της ομιλίας, είχε αποχωρήσει γρήγορα κι εμφανίστηκε τότε στην άδεια πλατεία μια αδύνατη μικροκαμωμένη γυναίκα, που άρχισε με αργές σταθερές κινήσεις να καθαρίζει τον δρόμο. Έμεινα για ώρα θυμάμαι σε μια γωνία να την κοιτώ. Μια αμίλητη φιγούρα, με σοβαρότητα και μια συγκινητική αξιοπρέπεια να παλεύει με όλο εκείνο το σκουπιδαριό που είχαν αφήσει οι φωνακλάδες οπαδοί λίγο πριν, τις πλαστικές σημαίες τους, τα κουρελιασμένα πανό και τις αφίσες τους, τα απομεινάρια από τα σουβλάκια και τα λουκάνικα, τα λιγδωμένα κουτάκια κόκα κόλες και μπύρες… Τα χρόνια πέρασαν, ο σπουδαίος πολιτικός είναι ξεχασμένος τώρα πια, οι οπαδοί του σκορπιστήκαν, ασπαστήκαν άλλες ιδέες, πήγαν να φωνάξουν κάπου αλλού και έμεινε μόνο αυτή η γυναίκα χαραγμένη στο μυαλό μου. Αυτό είναι το «ροκ» για μένα στην πιο καθαρή του μορφή. Οι καθημερινοί άνθρωποι που μοιάζουν ασήμαντοι πολλές φορές, αλλά παλεύουν με τον τρόπο τους ενάντια στο κιτς, σε καθετί ρηχό που θέλει να μας διαφεντεύει, κι αυτά που παράγουν έχουν διάρκεια και σκοπό.

  
  
 



Πέραν της μουσικής, σε ορισμένα κομμάτια του άλμπουμ υπογράφεις και τους στίχους. Να περιμένει κανείς πως ακούγοντας αυτά τα τραγούδια θα μάθει και κάτι από εσένα;


- Σίγουρα, στα τραγούδια που γράφω οι περισσότεροι στίχοι μου είναι βιωματικοί, περιγράφουν δηλαδή συναισθήματα και καταστάσεις που έχω ζήσει σε διάφορες εποχές. Αλλά υπάρχουν κι άλλα που εμπνεύστηκα κατά καιρούς, διαβάζοντας ένα καλό βιβλίο ή ακούγοντας μια καλή ιστορία από ένα φίλο. Επίσης συμβαίνει συχνά να μου «βγει» μια ωραία μουσική πάνω σε στίχους που έχει γράψει κάποιος άλλος και πολλές φορές το αποτέλεσμα να είναι πολύ καλό. Για αυτό και θεώρησα σημαντικό να συμπεριλάβω στον δίσκο μου και τραγούδια των οποίων τους στίχους έχουν γράψει ταλαντούχοι φίλοι μου. Πάντως να ξέρετε, πολλές φορές οι στίχοι που γράφει κανείς, μπορεί μεν να βασίζονται σε αληθινά περιστατικά που έχει ζήσει, αλλά συνήθως φιλτράρονται μέσα από το παραμορφωτικό φίλτρο της υπερβολής και της ποίησης και καταλήγουν να γίνονται αφηρημένοι. Δεν είναι εύκολο συνεπώς να βγάλεις συμπέρασμα από τα γραπτά κάποιου για την ζωή του και για το ποιος είναι πραγματικά. Αν θέλετε να μάθετε κάτι συγκεκριμένο για μένα καλύτερα να με ρωτήσετε ευθέως. Το πιθανότερο είναι να σας απαντήσω!

 
Ροκάς μπεκρής σεξομανής» είναι ένα άλλο κομμάτι της νέας σου δουλειάς του οποίου η μουσική και οι στίχοι είναι δικοί σου.Εσύ είσαι αυτός;


Ο ‘’Ροκάς’’ μου βγήκε ένα βράδυ, ακριβώς μέσα στην καρδιά της κρίσης. Ήταν κάτι σαν ξέσπασμα και σαν αντίδραση στα ζόρια που περνάμε οι περισσότεροι από μας εδώ και καιρό. Έχοντας όμως παράλληλα στο μυαλό και τα 11 χρόνια που έζησα στα Εξάρχεια, που αν και ήταν μια εποχή προ της κρίσης, τα πράγματα δεν ήταν εύκολα, ειδικά τα διαστήματα που έμενα άνεργος. Θέλω να πω πως για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, η ανέχεια, η ανασφάλεια και η σκληρή καθημερινότητα υπήρχαν πάντα, και θα παραμείνει έτσι η κατάστασή τους, ακόμα κι όταν θα έχει περάσει η κρίση για μας τους πολλούς. Λειτουργώντας περισσότερο σαν σκηνοθέτης παρά σαν συνθέτης, προσπάθησα να ενώσω εικόνες μέσω ενός πρωταγωνιστή, ενός επαρχιώτη, που ενώ βιώνει μια σκληρή πραγματικότητα στην Αθήνα, παρόλα αυτά δεν το βάζει κάτω, και αντιμετωπίζει με τσαμπουκά τη ζωή. Όχι, δεν είμαι εγώ αυτός που περιγράφει το κομμάτι, έναν παλιό μου φίλο είχα στο μυαλό που έχουμε χαθεί εδώ και χρόνια… Και είναι ευκαιρία νομίζω εδώ, να παρουσιάσω για πρώτη φορά την ιστορία του τραγουδιού μέσα από το e-orfeas.

«ΡΟΚΑΣ ΜΠΕΚΡΗΣ ΣΕΞΟΜΑΝΗΣ - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ


Γνώρισα τον Γιώργο Κ. πριν από καιρό, όταν έμενα στα Εξάρχεια. Ήταν από την επαρχία ξέμπαρκος, άνεργος και πάλευε με τα «θηρία», όπως οι περισσότεροι από μας τότε…Ήταν ανήσυχο νιάτο, γεμάτος ενέργεια, με μια ωραία τρέλα, που καμιά φορά όμως περνούσε το όριο και γινόταν καταστροφική. Υπήρχαν θυμάμαι περίοδοι που του πέφτανε όλα μαζεμένα. Τον κυνηγούσαν συνεχώς γκαντεμιές, τραβούσε τους μπελάδες πάνω του, έμπλεκε με τις «λάθος» παρέες και είχε συχνά «τραβήγματα» με την αστυνομία. Όμως, παρόλα αυτά, δεν τον έπαιρνε από κάτω, διακωμωδούσε την κάθε φάση του, αυτοσαρκαζόταν και τον ζήλευα γι αυτό. Είχε μια πολύ πιο σοφή προσέγγιση στη ζωή από μένα, που όταν είχα τις μαυρίλες μου έβραζα στο ζουμί μου και δεν μιλούσα σε άνθρωπο για μέρες. Και επειδή ήταν «κουλαριστός» κι ωραίος (σαν τον Μπάμπη τον φλου ένα πράμα) έβγαζε φυσικά και τις πιο πολλές γκόμενες! «Καλά που πίνουμε, πηδάμε και ξεχνιόμαστε, αλλιώς δεν θα την βγάζαμε καθαρή», μου έλεγε. Και είναι αλήθεια. Αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες, οι φίλοι, τα μπαράκια και οι μουσικές μας να γουστάρουμε, δεν θα την βγάζαμε καθαρή… Μετά έφυγα από την Αθήνα και χαθήκαμε. Kι ούτε έχω νέα του πια εδώ και καιρό. Tον θυμήθηκα πριν κάνα χρόνο που σκάλιζα την κιθάρα και μου βγήκε αυτό το κομμάτι… Γιωργάρα για πάρτη σου.».

 
Στην επίσημη σελίδα σου στο facebook έχεις αναρτήσει την ιστορία κάποιων τραγουδιών σου με έναν τρόπο που θυμίζει ημερολόγιο. Ανοίγεσαι στο κοινό σου. Έτσι είσαι και στην προσωπική σου ζωή;

Στην προσωπική μου ζωή νομίζω πως εξαρτάται από τον συνομιλητή μου. Αλλιώς επικοινωνείς, φυσικά, με τον «κολλητό» σου κι αλλιώς με κάποιον που γνωρίζεις λίγο καιρό. Γενικά προσπαθώ να κρατάω μια ισορροπία, ούτε να ξανοίγομαι πολύ, ούτε να είμαι αντικοινωνικός και κλειστός. Για τα συγκεκριμένα πάντως τραγούδια, που αναφέρατε, είναι πράγματι κάτι σαν ημερολόγιο για μένα. Μου αρέσει πολλές φορές να γράφω τις ιστορίες τους, για να μένουν πιο εύκολα στη μνήμη μου πρόσωπα και περιστατικά από εποχές που έχω ζήσει, αλλά ταυτόχρονα είναι κι ένας τρόπος να δώσω στον ακροατή να καταλάβει κάπως καλύτερα την εσωτερική διαδικασία που με οδήγησε να γράψω κάτι. Πιστεύω ότι έτσι παίρνει ένα βάρος παραπάνω και το ίδιο το τραγούδι και το ακούει κάποιος με μεγαλύτερη προσοχή. Ένα καλό παράδειγμα είναι η ιστορία του «Ροκά» που ανέφερα πιο πάνω.
 
Πώς βλέπεις το μέλλον, τόσο το δικό σου όσο και γενικά της ελληνικής, μουσικής βιομηχανίας;


Για την ελληνική μουσική βιομηχανία, πραγματικά, δεν μπορώ να προβλέψω ποιο θα είναι το μέλλον της. Με όλα αυτά τα ξενόφερτα reality-shows και γενικά με την νοοτροπία της ελαφρότητας και του lifestyle που κυριαρχεί το πράγμα έχει ξεφύγει. Αυτή η «υπερπληθώρα» τραγουδιστών, προσωπικά, δεν μου λέει τίποτα πια. Οι δημιουργοί είναι που με ενδιαφέρουν, τα ταλαντούχα νέα παιδιά που παιδεύονται να δημιουργήσουν κάτι παρ’ όλες τις αντιξοότητες. Προς τα εκεί, κατά την γνώμη μου, θα έπρεπε να στραφούν οι εταιρίες και οι παραγωγοί και να στηρίξουν αυτά τα παιδιά. Οι «σταρ», οι «showmen» και τα κάθε λογής «sex-symbols» δεν μας λείπουν. Τα καλά τραγούδια μας λείπουν. Αυτά που θα τραγουδήσει μια παρέα σε ένα μπαράκι, σε μια γιορτή, σε μια παραλία με μια κιθάρα, τα τραγούδια που φέρνουν τον κόσμο πιο κοντά, που τα σιγανοσφυρίζει ο καθένας μας στο δρόμο, στο αμάξι, στη δουλειά και λειτουργούν σαν μια μικρή χαραμάδα χαράς κι ανεμελιάς στη δύσκολη καθημερινότητά μας.
Σχετικά με το δικό μου μέλλον, προσπαθώ να κάνω σταθερά βήματα, να είμαι αισιόδοξος, θετικός και κυρίως παραγωγικός. Μετά το «Δεν θέλω εξηγήσεις», που ήταν το πρώτο single από «Το ροκ εντός μου», κυκλοφόρησαν πρόσφατα άλλα τρία singles, το «Πες μου σ’ όλα ναι» σε στίχους της Κάτιας Κισσονέργη, μια κεφάτη χορευτική bossa nova με πνευστά, το «Φεγγάρι μου πλανόδιο» σε στίχους της Άννας Δασκαλούδη, που είναι μια κλασσική μελωδική μπαλάντα, και το «Μια γραμμή» σε στίχους του Κώστα Μπαρμπαγιάννη, ένα ιδιαίτερο άκουσμα με rhythm & blouse στοιχεία.
Παράλληλα, σειρά έχουν οι live εμφανίσεις. Θα παρουσιάσω ζωντανά στον κόσμο μια φιλόδοξη πρόταση που δουλεύω καιρό τώρα. Το τρίωρο και πλέον πρόγραμμα περιλαμβάνει υλικό από «Το ροκ εντός μου», το πρώτο μου προσωπικό άλμπουμ, καθώς και γνωστά αγαπημένα κομμάτια, που «πειράζω» με τον δικό μου τρόπο, διασκευές που κι αυτές διανύουν παράλληλα τη δική τους πετυχημένη πορεία σε μπαράκια, ραδιοφωνικούς σταθμούς, αλλά και στο διαδίκτυο. Ξεχωριστό κομμάτι της συναυλίας αποτελεί η μία ώρα με τα δυνατά ντουέτα που ερμηνεύω μαζί με την Αλκμήνη Χατζηνάσιου, μια νέα ταλαντούχα τραγουδίστρια, με εξαιρετική φωνή και υπέροχη σκηνική παρουσία. Το project πλαισιώνεται από μια σφιχτοδεμένη ροκ μπάντα, ένα σύνολο από έμπειρους μουσικούς, ο καθένας με τη δική του δισκογραφία και με πολύχρονες συνεργασίες με γνωστά «ονόματα» της ελληνικής σκηνής. Είναι ο Γιώργος Τσολάκος στο πιάνο, ο Chris Mike στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Λεωνίδας Φιλίντας στο μπάσο και ο Αντώνης Φίλης στα τύμπανα. Ένα ιδιαίτερα «ανεβαστικό» πρόγραμμα, μια ολοκληρωμένη πρόταση για τον ακροατή, που έχει πρόθεση να δώσει μια καινούρια άποψη κι αισθητική στο κλασικό, ελληνικό ροκ, που όλοι αγαπάμε. Ήδη η πρώτη μας εμφάνιση έχει κλειστεί για το Σάββατο 7 Ιουνίου στο «ARCHITECTURE Rock Cafe – Live Stage» στου Ζωγράφου, με ελεύθερη είσοδο. Φυσικά, είστε όλοι καλεσμένοι!
 

Νίκος Καλλίνης : «Στους καιρούς που ζούμε, εκείνο που μοιάζει να λείπει πιο πολύ, είναι αυτό που περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι αναγκαίο: Η αλληλεγγύη»

$
0
0

Νίκος Καλλίνης : «Στους καιρούς που ζούμε, εκείνο που μοιάζει να λείπει πιο πολύ, είναι αυτό που περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι αναγκαίο: Η αλληλεγγύη»

Συνέντευξη στον Τάσο Π. Καραντή


Είναι κάτι συνεντεύξεις – και τέτοια είναι αυτή με το Νίκο Καλλίνη – που είναι τόσο ωραία δομημένες, κι οι απαντήσεις, από καρδιάς, αλλά και με ειρμό και στιβαρές, που μπαίνεις στον πειρασμό, να γράψεις την περίληψη, στη δική σου δημοσιογραφική εισαγωγή.
Δεν θα το κάνω, θα πω μόνο, ότι πάντα αγαπούσα το είδος και το ύφος των τραγουδιών του Νίκου(να αποκαλυφτώ κι εγώ, ότι με το «Παραισθήσεις», με δένει μια καυτή ερωτική μου σχέση, προ 20ετίας…) κι ότι πάντα ήθελα μια συνέντευξη μαζί του.
Να ’ναι καλά το, εξαιρετικό, «Τελευταίο Πέρασμα», η επιτυχημένη, μουσική παράσταση «Προς την Επόμενη Θάλασσα», κι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει τελευταία - το «Σε ποια θάλασσα αρμενίζεις» με τη Σαββέρια Μαργιολά - που μας έδωσε την αφορμή γι’ αυτήν την κουβέντα ζωής.
Το Σάββατο στις 7/6, στο «ΡΥΘΜΟΣ STAGE», το ταξίδι κλείνει τον πρώτο κύκλο του, κι αυτή η συνέντευξη, μας αποκαλύπτει πολλά, τώρα, που φτάσαμε στον τελευταίο του σταθμό.
 Διαβάστε την, προετοιμαστείτε δηλαδή, κι ελάτε συνταξιδιώτες «Προς την Επόμενη Θάλασσα»!




Νίκο, στη «διαδρομή σου»(στο καλλιτεχνικό βιογραφικό σου, δηλαδή), αυτοπροσδιορίζεσαι ως συνθέτης, τραγουδιστής και κιθαρίστας, που γεννήθηκε στον Πειραιά, μεγάλωσε στο Πέραμα κι είσαι αυτοδίδακτος μουσικός, όπου γράφεις τραγούδια, από πολύ νεαρή ηλικία, έχοντας συμμετάσχει, σαν κιθαρίστας και τραγουδιστής, σε διάφορες μπάντες. Να ξεκινήσουμε από την αρχή; Κι εννοώ, το πότε, το πώς και το γιατί, της έναρξης της σχέσης σου με τη μουσική και το τραγούδι.


Αυτοδίδακτος μουσικός από την ηλικία των 8,  πρωτόπαιξα μαντολίνο, συνέχισα στο μπουζούκι του πατέρα μου και 12 χρονών πέρασα στην κιθάρα, όπου και με τα πρώτα 3 ακόρντα που έμαθα, συνέθεσα το πρώτο μου τραγούδι («Ο ΒΡΑΧΟΣ») σε στίχους της φίλης και συμμαθήτριας μου Χριστίνας Γεραλή. Μια ηλεκτρική κιθάρα που μου έστειλαν κάποιοι συγγενείς από τον Καναδά στα 16 μου, ο δίσκος «LIVE IN COOK COUNTY JAIL» του B.B.King και το να παρακολουθώ τις πρόβες του Περαμιώτη κιθαρίστα Σταύρου Καράμπελα (φίλου του Γιάννη Σπάθα και του Κώστα Δουκάκη), στάθηκαν  τα καθοριστικά στοιχεία  για την μουσική μου εξέλιξη και πορεία, όπως βέβαια και το μεγάλωμα μου, σε μια λαϊκή γειτονιά, με όλα τα μουσικά ακούσματα που αυτό συνεπάγεται…



Τα πρώτα σου βήματα στη δισκογραφία, μας πάνε σχεδόν 30 χρόνια πίσω, στα μέσα των ’80ς, και στο συγκρότημα των «ΕΝΑΛΛΑΞ». Μίλησέ μου λίγο γι’αυτή την εποχή.

Το 1979, 20 χρονών, περιπλανήθηκα στην Ευρώπη και έζησα στο Δυτικό – τότε – Βερολίνο, για 2 χρόνια παίζοντας σε ελληνικά, κυρίως, στέκια, αλλά και στο δρόμο, για τα προς το ζην. Εκεί κατάλαβα ότι η μοίρα μου με ήθελε μουσικό. Το 1984, με τον ΓΙΩΡΓΟ ΑΙΓΙΝΙΤΗ στα τύμπανα και τον 17χρονο τότε ΓΙΩΡΓΟ ΚΟΝΤΡΑΦΟΥΡΗ στο μπάσο, σχηματίσαμε  το συγκρότημα «ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ ΚΟΥΔΟΥΝΙΣΤΡΕΣ», το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε «ΕΝΑΛΛΑΞ». Ορμητικός  και ακατέργαστος ήχος, φωτιά στο λαιμό η φωνή, σχεδόν στα όρια της κραυγής, όλες οι τάσεις, όλες οι αγαπημένες επιρροές, ριγμένες στην καυτή μαρμίτα της νιότης...                                                                             
Στέκι μας το ιστορικό «ΣΚΙΑΧΤΡΟ» στον  Πειραιά. Συγκροτήματα όπως οι «ΣΚΙΕΣ», οι  «SCORIA», οι «ΑΝΤί» - και στα ραδιόφωνα η δημιουργική αυγή των νέων ελλήνων τραγουδοποιών, συνέθεσαν, ίσως, την  πιο δημιουργική μουσική περίοδο της σύγχρονης ελληνικής σκηνής, που ο απόηχος της κρατάει μέχρι και σήμερα.
Με το συγκρότημα των  «ΕΝΑΛΛΑΞ» εμφανίστηκα στη δισκογραφία το 1985 στη συλλογή «ΣΥΝΤΑΓΗ  ΑΝΤΙ-ΘΑΝΑΤΟΥ» και το τραγούδι «ΚΟΝΤΡΑ»(Γ. ΚΟΝΤΡΑΦΟΥΡΗΣ – μπάσο, πλήκτρα  /  ΧΡ. ΑΔΡΙΑΝΟΣ – τύμπανα, Γ.ΠΟΛΥΜΕΝΑΚΟΣ - στίχοι).
Το 1986 κυκλοφόρησε από την F.M.RECORDS  το πρώτο μου  άλμπουμ με τίτλο το όνομα του γκρουπ.    

                                                                       


Το 1988, μαζί με τον συνθέτη Κώστα Λογοθετίδη, σχηματίζετε το συγκρότημα «ΕΚΕΙΝΟΣ + ΕΚΕΙΝΟΣ», με συνεχή δισκογραφική παρουσία από το1991 ως το 2004 κι αρκετά τραγούδια – επιτυχίες («Χειμωνιάτικα Μπαρ», «Χρώματα», «Παραισθήσεις», «Τα λόγια κομμάτια», κ.ά.).  Τι σε οδήγησε από τους «ΕΝΑΛΛΑΞ», στους «ΕΚΕΙΝΟΣ + ΕΚΕΙΝΟΣ» και πως θα αποτιμούσες, τώρα, 10 χρόνια μετά την αποχώρηση σου από το συγκρότημα, αυτήν την περίοδο της καριέρας σου;

Οι «ΕΝΑΛΛΑΞ» ήταν ένα πειραματικό στάδιο στην ζωή όλων των συντελεστών του γκρουπ. Όμως οι «ΕΚΕΙΝΟΣ + ΕΚΕΙΝΟΣ» φάνηκε από την αρχή ότι ήταν για μεγάλα πράγματα: Νέος ήχος, νέα δεδομένα στη σύνθεση, ένα ποπ - ροκ υψηλού επιπέδου και - κυρίως - ένας στίχος που άγγιζε πολύ κόσμο χωρίς να είναι ούτε «ελαφρύς» αλλά ούτε και εξεζητημένος. Με τον Κώστα Λογοθετίδη είχα την τύχη να μοιραστώ 15 από τα πιο δημιουργικά χρόνια της ζωής μου. Δουλέψαμε πολύ, γελάσαμε πολύ, γράψαμε τραγούδια που άντεξαν στον χρόνο, ζήσαμε  έντονα, μάθαμε πολλά.  Όμως η επιτυχία των «ΕΚΕΙΝΟΣ + ΕΚΕΙΝΟΣ», ήδη από την αρχή της συνεργασίας μας, ήταν αποτέλεσμα αφοσίωσης και σκληρής δουλειάς. Ατέλειωτων ωρών στο στούντιο και σχεδόν ολοκληρωτικού δοσίματος στη μουσική δημιουργία. Φτιάχναμε ωραία πράγματα και το διασκεδάζαμε  κανονικά. Δύο όμως - κατά την γνώμη μου - στάθηκαν τα κρίσιμα σημεία: 1) το "ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΟ ΞΕΡΕΙ" που  απογείωσε τη δημοτικότητά μας (αλλά και η αδυναμία μας - ή η απροθυμία μας- να διαχειριστούμε προς όφελος μας όλο αυτό το θόρυβο που δημιουργήθηκε) και 2) Η επιτυχία του τραγουδιού αυτού μας αποδιοργάνωσε, στραφήκαμε προς πιο λαϊκότροπους δρόμους και χαθήκαμε, αν και στην πορεία δώσαμε τραγούδια - σταθμούς του τί θα μπορούσαμε να κάνουμε, όπως τις «ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ» (σε στίχους Γιώργου Πολυμενάκου). Ξαναβρήκαμε τον εαυτό μας το 2000 με το δίσκο «Ρόδο + Αγκάθι»  και τα  «Λόγια κομμάτια».




Από το 2004 και μετά, ακολούθησε, για κάποια χρόνια, μια περίοδος σιωπής και δημόσιας καλλιτεχνικής αποχής. Γιατί;



Ήδη από το 2000, για μένα είχε αρχίσει η εσωτερική διαδικασία εξόδου από το συγκρότημα λόγω κούρασης. Όλη αυτή η πολύχρονη προσπάθεια, με τις ατέλειωτες ώρες σύνθεσης, πρόβας, στίχου, ΣΥΝ βραδινές εμφανίσεις, είχε αρχίσει να δοκιμάζει τις αντοχές μου. Έτσι, το 2004, επιθύμησα λιγότερη μουσική και καριέρα και περισσότερο χρόνο για μένα και την οικογένεια μου. Ήταν επόμενο, λοιπόν, να μην μπορούμε να συνεχίσουμε να δημιουργούμε πια μαζί με τον Κώστα και ο καθένας να τραβήξει  τον δικό του μουσικό δρόμο. Ακολούθησαν  τα  « Χρόνια Της Σιωπής», όπως τα αποκαλώ, που ξεκίνησε μεν σαν μια περίοδος  ηθελημένης « ηρεμίας»  και  «μουσικής ανακατάταξης», κατά την οποία  έγραψα μεν αρκετά τραγούδια, αλλά  ελάχιστα δημοσιοποιήθηκαν,  με πιο γνωστό το «Ένα Σύννεφο» ( Ντουέτο Ραλλίας Χρηστίδου - Γιάννη Κότσιρα ) σε στίχους του Τάσου  Βουγιατζή. Όμως, το 2006, η ζωή επιφύλαξε δυσάρεστα σενάρια  για μένα  και την οικογένεια μου και αυτή η προσπάθεια  να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα με πήγε σε τελείως άλλους δρόμους. Στην αρχή με γονάτισε, όμως μετά, με πήγε σε άλλες παρέες ανθρώπων, πέρα από τις μουσικές, γνώρισα καθημερινούς ήρωες, εμπνεύστηκα από τον αγώνα τους, έμαθα για μένα, διόρθωσα βασικά μου ελαττώματα, βίωσα την αγωνία και την περιπέτεια της πατρότητας - κάτι που θεωρώ τώρα πια ότι είναι  το σημαντικότερο έργο που μπορεί να αναλάβει κάποιος και το μεγαλύτερο στοίχημα της ζωής. Ξέχασα το «εγώ» για χάρη του «εμείς», έμαθα να αντλώ  δύναμη από μικρές καθημερινές χαρές, έμαθα την αξία του να ζεις  και να μη βαρυγκομάς για τα ασήμαντα, ένοιωσα  τι θα πει να είσαι  ευγνώμων  για την κάθε - μια ξεχωριστή και πολύτιμη παραπάνω μέρα στη ζωή, ένοιωσα - επιτέλους!! - συμφιλιωμένος με τον χρόνο και τις αλλαγές που φέρνει.


Από το 2007-8 παρέα με τους συνεργάτες σου από τους «Εκείνος+Εκείνος», Γιώργο Ρουμάνη (τύμπανα), Δημήτρη Πικέα (μπάσο - τραγούδι) και αργότερα και με τη Μαρία Σαχπασίδη (πλήκτρα - φωνή), παρουσιάζεις ζωντανά τα «Μυστικά κι αγαπημένα» τραγούδια σου, σε γνωστά στέκια της Αθήνας και της περιφέρειας. Ποια ήταν  η ταυτότητα αυτού του πρότζεκτ και τι ακριβώς ήθελες να παρουσιάσεις, μέσα απ’αυτό, στο κοινό;


Το 2007-8, μετά από παραινέσεις και διακριτικά «σπρωξίματα», από τους φίλους και συνεργάτες μου Γιώργο Ρουμάνη (ο ντράμερ) και Δημήτρη Πικέα (ο μπασίστας), άνοιξα πάλι τον υπολογιστή και την κονσόλα, έστησα τα μικρόφωνα, άλλαξα  τις  χορδές στις κιθάρες μου και ξαναμπήκα στο προβάδικο να  συνεχίσω αυτό που είχε μείνει μισοτελειωμένο. Την επιστροφή μου στην μουσική  τη χρωστώ ουσιαστικά σε αυτούς τους δυο. Δεν υπήρχε συγκεκριμένη ταυτότητα  σε αυτό το πρότζεκτ, μόνο θέληση για ζωή και επιστροφή στη δημιουργία… Περάσαμε 2-3 όμορφα χρόνια… Παίξαμε και Ταξιδέψαμε…



«Μυστικά κι αγαπημένα», όμως, είναι κι ο τίτλος, μιας – σε διαρκή εξέλιξη, θα το έλεγα – δισκογραφικής σου δουλειάς.Πως γεννήθηκε αυτή η ιδέα, ο τίτλος αυτής της δουλειάς, τα ίδια τα τραγούδια και το περιεχόμενό τους, αλλά κι η δίοδος κι ο τρόπος παρουσίασής τους, μέσα από το διαδικτυακό χώρο www.texni.org του Γιώργου Πολυμενάκου;


Τα «Μυστικά & Αγαπημένα» μου τραγούδια: Γραμμένα σε δύσκολες εποχές και, κυρίως, σαν αντιπερισπασμός ενάντια στην τρέλα, τα τραγούδια αυτά άρχισαν να γράφονται δίχως «πρέπει» και περιορισμούς και ήδη, το 2006, υπήρχαν κάποιες συνθέσεις στις οποίες είχα γράψει τη μουσική, ενώ στίχους, εκτός από εμένα, είχαν γράψει οι φίλοι και συνεργάτες Δήμητρα Νεοφύτου, Κώστας Στάθης, Γιάννης Ζαφείρης & ο Τάσος Βουγιατζής. Αγαπημένα τραγούδια, που τα κράτησα μυστικά, ακόμα και από τους πολύ κοντινούς μου, για χρόνια, μη θέλοντας να τα δημοσιοποιήσω, ίσως επειδή, λόγω χαρακτήρα, πολλές φορές τα σχόλια και οι κριτικές, στο παρελθόν με αποδιοργάνωσαν και με έσπρωξαν μακριά από τα μουσικά μονοπάτια που ήθελα αληθινά να βαδίσω. Καλά ή κακά, άρτια ή μισοτελειωμένα, είναι για μένα πολύτιμα καθώς, παρά τις όποιες δυσκολίες, γράφτηκαν σε ένα καθεστώς σπάνιας εκφραστικής ελευθερίας… Ο διαδικτυακός  χώρος  www.texni.org του Γιώργου Πολυμενάκου είναι ένα φιλόξενο καταφύγιο για πολλές μορφές Τέχνης  πού σε αυτούς τους Δύσκολους + Περίεργους  Καιρούς,  παραμένουν άστεγες …

Με το Γιώργο Πολυμενάκο συνεργάστηκες και στη μουσική ταινία «Το Τελευταίο Πέρασμα» (που πλέον κυκλοφορεί σε dvd και σε cd). Πως οδηγήθηκες σ’ αυτή τη συνεργασία, και, πολύ συνοπτικά, τι θα έλεγες στον αναγνώστη – ακροατή, ότι είναι το «Τελευταίο Πέρασμα»;


Κατ’ αρχήν, ευχαριστώ τη ζωή, που έφερε κοντά μου άτομα ικανά να νοιάζονται & να μοιράζονται. Χωρίς τη βοήθεια τους, πολλές καλές ιδέες και σχέδια θα είχαν παραμείνει ακυρωμένα όνειρα…Ο Γιώργος είναι ένα από αυτά τα άτομα που έρχονται στη ζωή σου για να μείνουν για πάντα. Είμαστε μαζί από την πρώτη Γυμνασίου. Μαζί στα πρώτα τραγούδια  των «ΕΝΑΛΛΑΞ», μαζί στους «ΕΚΕΙΝΟΣ + ΕΚΕΙΝΟΣ». Μαζί και στο έργο ζωής που είναι αυτή η ταινία: Το «Τελευταίο Πέρασμα» ξεκίνησε σαν απόπειρα  να αποδοθεί ένας φόρος τιμής και μνήμης στον Γιάννη Λεμπέση, έναν καλό φίλο, που έφυγε νωρίς, μέσα από τα τραγούδια που κατά καιρούς εγώ και ο Πέτρος Συνοδινός είχαμε γράψει με τον Γιώργο, αλλά και γράφοντας νέα που θα εξυπηρετούσαν την πλοκή της ταινίας. Έγινε όμως κάτι παραπάνω από μια μουσική ταινία: α) Έγινε το ντοκιμαντέρ της διάλυσης της Επισκευαστικής Ζώνης του Περάματος, βασικής πηγής εισοδήματος για την πόλη,  και β) μια μουσική, οπτική και μυθοπλαστική υπόμνηση, ότι πιθανόν να είναι εφικτό, αυτό που φαντάζει αδύνατο να συμβεί: δηλ. να σπάσουμε τα δεσμά που μας καταπιέζουν και μας χωρίζουν - όποια κι αν είναι αυτά. Απαραίτητη προϋπόθεση: Η αλληλεγγύη και η συνεργασία. Αυτά ως προς τις γενικές επιδιώξεις. Αλλά υπήρξε και μια "παράπλευρη ωφέλεια" : Στάθηκε  η αφορμή να γνωριστούμε και να συνεργαστούμε με την Σαββέρια Μαργιολά...

Κι από το «Τελευταίο Πέρασμα» πέρασες «Προς την επόμενη θάλασσα»! Φέτος συμμετέχεις στην, ομότιτλη, μουσική παράσταση, μαζί με τους, Πέτρο Συνοδινό, Σαββέρια Μαργιολά, Μαρία Σαχπασίδη, Δημήτρη Αιγινίτη. Πως προέκυψε αυτό το ταξίδι, που κλείνει τον πρώτο κύκλο του, το Σάββατο 7/6 στο «ΡΥΘΜΟΣ STAGE»;  


                                                           
Στους καιρούς που ζούμε, εκείνο που μοιάζει να λείπει πιο πολύ, είναι αυτό που περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι αναγκαίο: Η αλληλεγγύη. Το ανέφερα και πιο πριν. Για μας αυτή η έννοια δεν είναι αφηρημένη. Προσπαθούμε να την κάνουμε πράξη καθημερινά. Με τον Πέτρο Συνοδινό και τη Σαββέρια Μαργιολά, επιλέξαμε να προσπαθήσουμε  να ακολουθήσουμε μια κοινή πορεία προς την επόμενη θάλασσα της δημιουργικής μας  ζωής. Στην προσπάθειά μας  αυτή βρήκαμε, χωρίς κανένα δισταγμό, αλληλέγγυους συνοδοιπόρους, τη νεαρή τραγουδοποιό Μαρία Σαχπασίδη και τον Δημήτρη Αιγινήτη στα κρουστά –τύμπανα και φωνητικά. Στην παρέα προστέθηκε πρόσφατα και ο μπασίστας Κωνσταντίνος Νιχωρίτης. Αυτό που θέλουμε είναι, όταν μας βλέπει κάποιος επάνω στη σκηνή (ή και στις πρόβες μας) να αντιλαμβάνεται (ή, καλύτερα ειπωμένο, να αισθάνεται) αμέσως, ότι πρόκειται για μια άσκηση δημιουργικής συνύπαρξης, για μια εκδήλωση αγάπης και αλληλοσεβασμού. Η επιτυχία των φετινών παραστάσεων μας δείχνει, ότι αυτό το καταφέραμε σε μεγάλο βαθμό. Εδώ θα ήθελα να αναφερθώ στην ιδιαίτερη δημιουργική και ανθρώπινη σχέση που έχω αναπτύξει τα τελευταία χρόνια με τον φίλο και συνεργάτη Πέτρο Συνοδινό, που είναι κατά τη γνώμη μου ένας από τους πιο αξιόλογους έλληνες τραγουδοποιούς, αλλά και ένας εξαιρετικός κιθαριστας!!!  Εδώ υπάρχει δυνατή «χημεία»… και φαίνεται!!

  
  
  
  
  



Με τη Σαββέρια Μαργιολά, σε δένει κι η συμμετοχή σου, με τραγούδια σου, στο νέο της δίσκο «Αλισάχνη», όπου το «Σε ποια θάλασσα αρμενίζεις», έχει ξεχωρίσει για τα καλά, ακούγεται όλο και περισσότερο και, συνεχώς, συνάδελφοι της Σαββέριας, το ερωτεύονται αμέσως και το εντάσσουν στο ρεπερτόριό τους! Πως προέκυψε η συνεργασία σου με τη Σαββέρια Μαργιολά, και πως γεννήθηκε αυτό το ξεχωριστό, όπως αποδείχτηκε, τραγούδι; 
     

                                                                                                                   
Έχω πάντα ένα ντοσιέ με ανέκδοτους στίχους μαζί μου στα ταξίδια μου ή στις (σπάνιες) εκδρομές μου. Μου αρέσει να τους διαβάζω, σε διάφορες στιγμές και περιστάσεις. Επιστρέφοντας από τη Μήλο, πρόπερσι το καλοκαίρι, στο καράβι, γεννήθηκε το τραγούδι αυτό, ένα Ηπειρώτικο μπλούζ στη μέση του πελάγους, από τους στίχους της αγαπημένης φίλης και συνεργάτιδας Δήμητρας Νεοφύτου. Το παρουσίασα στη Σαββέρια σε μια πρόβα μας, της άρεσε από την πρώτη στιγμή  και… αυτό ήταν…


Νίκο, αν κι ως τραγουδοποιός, έχεις την δική σου καλλιτεχνική ταυτότητα, ως συνθέτη, βλέπω να σε διακρίνει, ένα πολυδιάστατο προφίλ, αν κρίνω, από τις δισκογραφικές συνεργασίες σου, με τον Δημήτρη Μητροπάνο, το Γιάννη Κότσιρα και τη Ραλλία Χρηστίδου, αλλά και με το Νότη Σφακιανάκη, το Γιώργο Μαζωνάκη, τον Αντώνη Ρέμο, τη Νατάσσα Θεοδωρίδου κ.ά. Θα ήθελες να μας «ξεμπλέξεις λίγο αυτό το κουβάρι», του Καλλίνη – συνθέτη τραγουδιών;


Το βασικό κοινό σημείο μου με τον Κώστα Λογοθετίδη ήταν η εσωτερική μας ανάγκη να γράφουμε μουσική και τραγούδια. Όλα τα υπόλοιπα(προσωπική προβολή & διαφήμιση), ήταν ανέκαθεν και για τους δυο μας σε δεύτερη μοίρα… Δεν καταφέραμε ποτέ να «πουλήσουμε» τις φάτσες μας ή να κτίσουμε ένα μεγαλύτερο όνομα στην «πιάτσα» γιατί δεν μας ενδιέφερε πραγματικά... Αυτό μάλλον ήταν τόσο έκδηλο, που ποτέ δεν μας πλησίασε κάποιος manager, αν και εμείς πλησιάσαμε αρκετούς - χωρίς όμως αποτέλεσμα! Απλά, γράφαμε τραγούδια… Κάποια κρατήσαμε για μας, κάποια τα ανταλλάξαμε με εμφανίσεις σε μαγαζιά και μεροκάματα, κάποια άλλα δόθηκαν επειδή εκτιμούσαμε τους ερμηνευτές... Έτσι, μένοντας για χρόνια έξω από το κύκλωμα των καλοκαιρινών φεστιβάλ, χειμωνιάτικων συναυλιών, αλλά και των μεγάλων επώνυμων μουσικών σκηνών, η μόνη δύναμη μας αλλά και ο βασικός τρόπος για να επιβιώσουμε ήταν (και είναι) να γράφουμε και να δίνουμε τραγούδια. Ανήκουμε μάλλον στην κατηγορία εκείνων των δημιουργών,  όπου  η ιστορία θα θυμάται  τα τραγούδια τους αλλά όχι τα ονόματα  ή τα πρόσωπα τους...

Ο Νίκος Καλλίνης τι θέση και στάση έχει απέναντι στα τεκταινόμενα της Ελλάδας του σήμερα, ως άνθρωπος και πολίτης, ιδιαίτερα, μετά τις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές και ευρωεκλογές;


 Είμαι καλά με τον  εαυτό μου, υγιής(πολύ σημαντικό) και  έχω όρεξη  να κάνω πράγματα !!Το πρώτο και βασικότερο, είναι να διατηρήσω το κέφι μου για δημιουργία  σε μια  Ελλάδα που αλλάζει δραματικά. Το δεύτερο είναι,  να μεταδώσω αυτή μου τη διάθεση και σε άλλους..!! Συμμετέχω!! Στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων των σχολειών των παιδιών μου, στο Σωματείο των Μουσικοσυνθετών... όπου μπορώ και νομίζω ότι κάτι μπορώ να προσφέρω !! Αποφεύγω να γκρινιάζω στο FACEBOOK… Οι καιροί που ζούμε, δυστυχώς, δεν ευνοούν τα σχέδια. Ευνοούν όμως τα όνειρα. Έτσι λοιπόν, αν όλα πάνε καλά, θα συνεχίσω να προσπαθώ, μόνος ή με την παρέα μου, κυρίως να δημιουργήσω ένα κλίμα ελπίδας… Εάν όχι, θα φροντίσω  να παραμείνω ήρεμος και έτοιμος για όλα, σε μια  Ελλάδα, που, αργά αλλά σταθερά, απαλλοτριώνεται…Έχω παιδιά και οφείλω να είμαι δυνατός και αισιόδοξος. Πήγα να ψηφίσω… Θα δείξει αν έκανα καλά…


 Γράφεις στη βιογραφική «διαδρομή σου», ότι απολαμβάνεις την περιπέτεια της πατρότητας, εξερευνάς τα όριά σου στα παιχνίδια της ζωής και τολμάς να ονειρεύεσαι. Πολύ ωραίο φινάλε για μια συνέντευξη! Ο επίλογος δικός σου!



Πιστεύω πως και στη μουσική και στην πατρότητα δοκιμάζονται η προσαρμοστικότητα μας, τα ανθρώπινα όρια μας, οι αντοχές μας στην πίεση των συναισθημάτων και η ευελιξία μας στη διαχείριση απρόβλεπτων καταστάσεων. Η διαφορά είναι ότι στη μουσική έχεις δικαίωμα κάρτας αλλαγής  ενώ στη πατρότητα όχι. Επίσης, και στη μουσική και στην πατρότητα, έρχονται στιγμές που αισθάνεσαι να αγγίζεις και τον Φωτεινό Θεό… αλλά και τον Σκοτεινό  Βυθό…

Υ.Γ. Τον Ιούνιο κλείνουν 10 χρόνια από την κυκλοφορία του τελευταίου CD –Single των «ΕΚΕΙΝΟΣ + ΕΚΕΙΝΟΣ»  με τίτλο «ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ»… Λοιπόν,  αποφασίσαμε με τον Κώστα Λογοθετίδη, πως 10 χρόνια σιωπής ήταν αρκετά…Τι λέτε; 

 


 

Ενημερωθείτε:

Οι Νίκος Καλλίνης, Πέτρος Συνοδινός και Σαββέρια Μαργιολά στο Ρυθμό Stage


Γιώργος Τσιριγώτης: «Η τέχνη είναι πάνω από εμάς και εμείς οι καλεσμένοι της»

$
0
0

Γιώργος Τσιριγώτης: «Η τέχνη είναι πάνω από εμάς και εμείς οι καλεσμένοι της»


Συνέντευξη στην Άννα Τσιάλτα


 
 
Ο Γιώργος Τσιριγώτης και ο Πάνος Μπούσαλης συναντιούνται για πρώτη φορά στην μουσική σκηνή «Ρυθμός Stage», την Παρασκευή 6 Ιουνίου. Ένα ιδιαίτερο πάντρεμα ήχων, που θα διατρέξει τον δρόμο της καλής ελληνικής μουσικής, με όμορφα παραστρατήματα στα “σοκάκια της Μεσογείου”, μαζί με τραγούδια από την προσωπική τους δισκογραφία.


 Ο Γιώργος Τσιριγώτης θα μας παρουσιάσει την πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Ο άνεμος». Πρόκειται για ένα cd single με τέσσερα τραγούδια, που το καθένα από αυτά έχει διαφορετικό ύφος και στην δομή αλλά και στην ενορχήστρωση.

Σε μια μοναδική συνέντευξη, με πολλά συναισθήματα και ήχους, μας μιλάει για όλα. Για τα παιδικά χρόνια, την μουσική, τους ήχους, τον έρωτα και όλα όσα θέλουμε να μάθουμε γι’ αυτόν. Απολαύστε  τον σε μια εκπληκτική εξομολόγηση ψυχής στην Άννα Τσιάλτα και το e-orfeas.gr

 
 
 
Πως ξεκίνησε για εσένα  το τραγούδι και τι σημαίνει;

 
Θυμάμαι απ’ την πρωτη δημοτικού ένα περιστατικό, που είναι για εμένα η πρώτη μου έντονη μνήμη με το τραγούδι. Στα βιβλία της ανάγνωσης είχαμε του Ρίτσου το «Μικρό Πουλί Τριανταφυλλί», το είχα τότε στην μνήμη μου σαν μουσική και όταν μου ζήτησε η δασκάλα να το διαβάσω δυνατά, μπορούσα μόνο να το τραγουδήσω. Για κάποιο λόγο δεν μπορούσα απλά να το διαβάσω και εκείνη θύμωσε μετά από λίγο και έφαγα και ξύλο!! Είναι πολλά το τραγούδι για εμένα όπως και για κάθε άνθρωπο είναι η τέχνη του. Έκφραση, Θεραπεία, δημιουργία, συντροφιά, φως, και όταν μελετάω είναι εργαλείο αυτογνωσίας και μου θυμίζει πως η τέχνη είναι πάνω από εμάς και εμείς οι καλεσμένοι της.
 
 
Νέα τραγούδια με μια προσωπική δουλειά. Μίλησε μας για αυτό.



Το καινούργιο μας δισκάκι. Μας δυσκόλεψε πολύ μέχρι να βγει, αλλά δεν θα μπορούσα να ήμουν πιο ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα. Τέσσερα  τραγούδια πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, με διαφορετική προσέγγιση ερμηνευτικά, αλλά και ενορχηστρωτικά, έτσι, που απ’ την πρώτη γνωριμία με το κοινό, να γίνει αντιληπτή η διάθεση μου να ασχολούμαι με πολλά είδη μουσικής.

 
Πως αισθάνεσαι με αυτή την συνεργασία σου σε αυτή την δουλειά και τι σημαίνει για σένα, η εμπιστοσύνη κάποιων ανθρώπων;


 
Ο Νίκος Πιτλογλου και ο Ανδρέας Κατσιγιέννης, είναι άνθρωποι που θαυμάζω πολλά χρονια, και ήταν μεγάλη έκπληξη η καλή τους διάθεση να με βοηθήσουν τόσο απλοχερα. Ήταν ο Νικόλας που πρώτος μου είπε ότι πρέπει να κάνω ένα cd κι εκείνος θα έκανε ότι περνούσε απ’ το χέρι του να με στηρίξει, πράγμα που έκανε μέχρι τελευταία στιγμή. Σύνθετης, ηχολήπτης, μουσικός, με βοήθησε με την παραγωγή, έκανε το mastering, τις ενορχηστρώσεις, έδωσε την ψυχή του ο Νίκος σ’ αυτήν την δουλειά. Ο Ανδρέας είναι ένας πολύ ανοιχτός άνθρωπος, που ενώ δεν με ήξερε, ήταν δεχτικός στο να με ακούσει και να μου δώσει καλά τραγούδια, και να μου παραχωρήσει τον χώρο να τα προσεγγίσω με τον τρόπο που ένιωθα άνετα. Οι τρυφεροί στίχοι της Στέλλας Δούμου, η αμεσότητα της Αλίκης(Alice Tori) και ο στοχασμός του Γιάννη Γιαβάρα, που φωτογραφίζει πολύ εύστοχα πως έχουν τα πράγματα έχουν δώσει και αυτοί με την σειρά τους πολλές εικόνες και πτυχές της ζωής με μόνο τέσσερα τραγούδια. Επίσης αν έχετε προσέξει τους συντελεστές που έπαιξαν θα καταλάβετε γιατί το αποτέλεσμα είναι τόσο καλό. Σολίστες με πολλά χρόνια υπηρεσίας στον μουσικό πολιτισμό της χώρας μας. Κυριάκος Γκουβέντας στο βιολί, Χάρης Λαμπράκης στο νέυ, Ντάσσο Κούρτι στο ακορντεόν, Τάκης Πατερελής στο σαξόφωνο, ο Θάνος Μιχαηλίδης στα τύμπανα, ο καλός μου φίλος Θανάσης Σοφράς στο κοντραμπάσσο, αλλά και τα’ άλλα παιδιά που έπαιξαν στο φόρα παρτίδα, έδωσαν στα τραγούδια πολύ καλή αισθητική και βιρτουόζικες στιγμές.
 
 
Τι ετοιμάζετε και που θα κάνετε εμφανίσεις;


Με τον Πάνο τον Μπούσαλη θα είμαστε αυτήν την Παρασκευή(6/6) στο «Ρυθμό Stage» και θα είναι πολύ ωραία συναυλία, γιατί και ο Πάνος έχει μεγάλη αγάπη γι’ αυτό που κάνει και το κάνει και πολύ καλά.
 

 
  

 
Το πάντρεμα της Ελληνικής μουσικής και των ήχων που δημιουργείτε τι σημαίνει για εσένα;


Προσπαθώ να μένω κοντά στην παράδοση και στην πηγή της μουσικής με την οποία ασχολούμαι, και να μην αφήνω την επιθυμία για κάτι καινούργιο να προσβάλλει τους νόμους του κάθε ύφους. Η μελέτη και η αληθινή έκφραση με έναν μαγικό τρόπο επιτρέπουν  καινούργια  στοιχεία να εισχωρούν στο μουσικό μας ύφος και με αυτόν τον τρόπο νιώθω να εξελίσσομαι.
 
 
 
Υπάρχει ακόμα καλή ελληνική μουσική; Ποια είναι η γνώμη σου;

 
Ασφαλώς υπάρχει καλή ελληνική μουσική και γνώμη μου είναι, ότι στην Ελλάδα αυτήν την στιγμή ασχολούμαστε περισσότερο με τους καλλιτέχνες των μουσικών σκηνών και των θεάτρων, παρά με της παραλίας και της Συγγρού.
 
 
Τι θα άλλαζες εσύ αν μπορούσες σε όλα όσα θέλεις να κάνεις;


 
Πιστεύω ότι το κλειδί είναι η καλή δουλειά και ας μην κερδίζεις πάντα. Υπομονή και επίμονη όπως είπα και πρωτύτερα και αυτός είναι ο μόνος τρόπος που γνωρίζω για να υπάρχουν αλλαγές.

 
Μια ευχή ή ένα όνειρο σου για να κλείσουμε θετικά την συνέντευξη μας;

Να παίξω σε όσες περισσότερες γωνιές της γης με καλούς μουσικούς τα καλύτερά μας ρεπερτόρια.




Ο Γιώργος Τσιριγώτης και ο Πάνος Μπούσαλης
στο Ρυθμό Stage

Παρασκευή 6 Ιουνίου



Ο Γιώργος Τσιριγώτης και ο Πάνος Μπούσαλης συναντιούνται για πρώτη φορά στην μουσική σκηνή Ρυθμός Stage την Παρασκευή 6 Ιουνίου. Ένα ιδιαίτερο πάντρεμα ήχων που θα διατρέξει τον δρόμο της καλής ελληνικής μουσικής, με όμορφα παραστρατήματα στα “σοκάκια της Μεσογείου” μαζί με τραγούδια από την προσωπική τους δισκογραφία.

Ο Γιώργος Τσιριγώτης θα μας παρουσιάσει την πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Ο άνεμος», με συνθέσεις των Ανδρέα Κατσιγιάννη και Νίκου Πιτλόγλου σε στίχους των Alice Tori, Ουρανία Δούμου και Γιάννη Γιαβάρα. Πρόκειται για ένα cd single με τέσσερα τραγούδια που το καθένα από αυτά έχει διαφορετικό ύφος και στην δομή αλλά και στην ενορχήστρωση.
Ο Πάνος Μπούσαλης από τη μεριά του θα μας παρουσιάσει τραγούδια από την προσωπική του δισκογραφία (από τον πρώτο του δίσκο Γκέμμα και από την υπό έκδοση δεύτερη δισκογραφική του δουλειά).

Ρυθμός Stage
Παρασκευή 6 Ιουνίου
Μαρίνου Αντύπα 38, Ηλιούπολη
Τηλέφωνο: 210 9750060
www.rythmosstage.gr
Ώρα έναρξης: 22.00
Είσοδος: 12€ (με μπύρα ή κρασί)

 

 


 

 

 

 



 

Βαγγέλης Κοντόπουλος: «Η επανάσταση δεν ξεκίνησε ποτέ από την τέχνη»

$
0
0

Βαγγέλης Κοντόπουλος:  «Η επανάσταση δεν ξεκίνησε ποτέ από την τέχνη»


Συνέντευξη στον Σάκη Ιντζεβίδη


Ο Βαγγέλης Κοντόπουλος γεννήθηκε στο Krnov της Τσεχοσλοβακίας, από γονείς πολιτικούς πρόσφυγες. Ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 15 χρονών και σπούδασε κοντραμπάσο στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης από όπου και αποφοίτησε το 1996.
Δεν είναι μόνο εξαιρετικός σολίστ, συνθέτης και ενορχηστρωτής, αλλά, για πολλά χρόνια έκανε και κάνει ακόμα, παραγωγές σε δίσκους. Δίσκους, που αν αρχίσω να τους αναφέρω, θα χρειαστώ αρκετές γραμμές και θα χάσουμε την ουσία της συνέντευξης.
Σαν χαρακτήρας έχει ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ και μια ευθύτητα στον λόγο, όπου πολλές φορές τον κάνει, όπως λέει,  στριφνό και με έντονη τάση για κριτική. Σπανίζουν οι αυθεντικές προσωπικότητες στις μέρες μας, γι’αυτό είναι πρόκληση μια συζήτηση μαζί του. Βέβαια, υπάρχει και η πρόσφατη κυκλοφορία του άλμπουμ με το γκρουπ «Νόστος», που δίνει ένα λόγο παραπάνω για να τον συναντήσω και να μιλήσουμε για το πριν και το τώρα.


Μετά την δισκογραφική σου δουλειά «Όλα είναι αλλού», το 2011, επιστρέφεις με το νέο άλμπουμ του μουσικού σχήματος «Νόστος». Ποιος είναι ο λόγος που άργησες τρία χρόνια να κάνεις δισκογραφική δουλειά;

Βαγγέλης Κοντόπουλος: Σοβαρά, πέρασε τόσος  καιρός; Πέρα από την πλάκα, έχω δικούς μου ρυθμούς και έπειτα αυτός δεν είναι ακριβώς προσωπικός μου δίσκος. Εδώ είμαι μέλος και παραγωγός του συγκροτήματος «Νόστος».

Θα ήθελα να μας συστήσεις την παρέα σου, δηλαδή τους συνεργάτες σου, οι οποίοι  βοήθησαν στην ολοκλήρωση του «Νόστος».   

Βαγγέλης Κοντόπουλος: Ο Γιάννης Γιακουμάκης, ο οποίος είναι ένας πολύ σπουδαίος σολίστ στην κλασική  κιθάρα, ο Δημήτρης Παναγούλιας, εκπληκτικός και με άποψη στα κρουστά και η Ματίνα Μάστορα, γλυκιά  και πάρα πολύ καλή τραγουδίστρια  στα φωνητικά. Το άλμπουμ  ηχογραφήθηκε εξ’ ολοκλήρου στην Ξάνθη και το διασκεδάσαμε πολύ! Είναι περιφερειακή  δουλειά, μιας και ο Γιάννης με την Ματίνα ζουν στην Ρόδο, εγώ στην Ξάνθη και ο Δημήτρης Θεσσαλονίκη.

Ως παραγωγός και δημιουργός της Red Tree, εταιρείας όπου κυκλοφόρησες το νέο cd, έβαλες βαθιά το χέρι στην τσέπη;

Βαγγέλης Κοντόπουλος: Το βάζω συνεχώς, αλλά τώρα πια δεν βρίσκω και τίποτα μέσα! Κοίταξε, εμείς που προερχόμαστε από την πιο ορχηστρική ή εναλλακτική μουσική, έχουμε μάθει να επενδύουμε χωρίς να περιμένουμε οικονομικό όφελος από αυτό. Ειδικά στην σημερινή εποχή, τίποτα απολύτως.  Τώρα πια είναι σαν να δίνεις κάρτα για να συστηθείς ώστε να σε μάθουνε, είναι όμως πολύ ακριβή κάρτα, πίστεψε με! Αναγκαστικά έπρεπε να γίνω ηχολήπτης, παραγωγός, ενορχηστρωτής και χρηματοδότης, ώστε να ρίξω τα έξοδα γιατί δεν βγαίνει αλλιώς.


Πιστεύεις ότι θα επιστραφούν τα χρήματα που επένδυσες ή θεωρείς τον εαυτό σου ιδεολόγο, και ό,τι κάνεις έχει να κάνει με το μεράκι και την αγάπη σου για την μουσική;


Βαγγέλης Κοντόπουλος: Ούτε για πλάκα δεν επιστρέφονται τα χρήματα. Μια σοβαρή δουλειά ξεκινάει από εφτά με οχτώ χιλιάδες  για να ολοκληρωθεί, αυτό που δεν ξέρει ο κόσμος είναι ότι υπάρχει το κόστος στούντιο ηχογράφησης, του εργοστάσιου που θα τυπωθεί το cd, τα εξώφυλλα που πρέπει κάποιος να κάνει, η φωτογράφηση και πολλά άλλα, όποιος βγάλει τα μισά είναι τυχερός. Για μένα προσωπικά έχει να κάνει μόνο με το μεράκι, την αγάπη μου για την μουσική  και την ανάγκη για έκφραση, τίποτα άλλο. Μιλάμε για τεράστια ταλαιπωρία, αλλά και απίστευτη χαρά, για να μην γκρινιάζουμε συνέχεια!!!


Ένα σημαντικό γεγονός στην ζωή σου πιστεύω ότι υπήρξε η μετακόμιση σου στην Ξάνθη από την Αθήνα το 2005. Σε επηρέασε θετικά ως δημιουργό αυτή η αλλαγή;


Βαγγέλης Κοντόπουλος: Ναι πολύ, βρήκα την απαραίτητη ηρεμία για να δημιουργήσω και δεύτερον αισθάνθηκα ότι δεν υπάρχει λόγος πια να είμαι στην Αθήνα. Έχω μακριά ιστορία με μετακομίσεις από Τσεχία όπου γεννήθηκα, έπειτα στα Γιαννιτσά, μετά Θεσσαλονίκη, Αθήνα και τέλος Ξάνθη, και θα δούμε που αλλού ακόμα.

Σε ποια Ελλάδα ζούμε κατά την γνώμη σου καλλιτεχνικά; Είναι το «σύστημα» των τελευταίων τριάντα χρόνων ένοχο για όσα έχουν συμβεί;


Βαγγέλης Κοντόπουλος:
Είναι απίστευτη η παραπληροφόρηση,  ο κάθε σκυλάς λέγετε καλλιτέχνης, που μόνο κακοτέχνης είναι, η καθόλουτεχνης θα έπρεπε να λέγετε. Μια μουσική εκπομπή που να παρουσιάζει νέους καλλιτέχνες στην τηλεόραση  δεν υπάρχει, μόνο κάτι τύποι που χορεύουν ζεϊμπεκιές και τρώνε, και κάτι τάλεντ σόου της κακιάς ώρας που προωθούν  ανούσια λαϊκοπόπ. Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν υπάρχει τίποτα καλό σε αυτήν την Ελλάδα,  και δεν μιλώ μόνο για μουσική. Το σύστημα δεν είναι ακριβώς σύστημα, μακάρι να ήταν, είναι ο κάθε τυχάρπαστος, που προσπαθεί να βγάλει λεφτά, με όποιον τρόπο μπορεί, γι’ αυτό είμαστε τόσο χάλια. Υπάρχει όμως μια αθέατη Ελλάδα, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας που δημιουργεί εκπληκτικά πράγματα και δεν την ξέρουνε, γιατί εκεί τι να κάνει το λεγόμενο σύστημα δεν μπορεί να βγάλει λεφτά η έτσι νομίζει!!! Σε αυτήν την Ελλάδα θέλω να ανήκω!

Κατά κάποιο τρόπο ήσουν μέρος του συστήματος, γιατί στο παρελθόν έχεις παίξει με μεγάλα ονόματα του καλλιτεχνικού χώρου, ως σολίστ βέβαια του Κόντρα μπάσου. Αλλά ποτέ σε όσες συνεντεύξεις σου έχω διαβάσει δεν «χάιδεψες αυτιά». Είναι έτσι;


Βαγγέλης Κοντόπουλος: Ναι, έχω παίξει, και μάλιστα πριν να γίνουν  γνωστοί οι πιο πολλοί, μετά δεν νομίζω ότι με χρειαζότανε (γέλια), γιατί πάντα ήμουνα στριφνός  και με έντονη τάση για κριτική, αλλά τότε κάναμε και ωραία πράγματα με την τρέλα μας. Ποτέ δεν έχω παίξει με στόχο το μεροκάματο, έπρεπε πάντα να υπάρχει κάτι να με τραβήξει, και όταν σταμάτησε να μου αρέσει, απλός έφυγα και δεν ξαναγύρισα! Δυστυχώς για μένα δεν είμαι και τόσο ματαιόδοξος.

  
  


Γιατί στην Ελλάδα πια δεν δείχνουν τον απαιτούμενο σεβασμό και εκτίμηση στους ανθρώπους που προάγουν φιλότιμα τον πολιτισμό. Φταίει η κρίση;  Είναι καιρός για επανάσταση ή ακόμα είμαστε μακριά για κάτι τέτοιο;


Βαγγέλης Κοντόπουλος: Βρήκαμε την κρίση για δικαιολογία. Αν πήγαινε το μεροκάματο εκεί που ήταν και υπήρχανε δουλειές, θα ξεχνούσαν όλοι τι τραβήξανε και θα χόρευαν στα τραπέζια  πάλι  με σκυλομπαρόκ τσιφτετέλια, και έπειτα γινόμαστε  μεγαλώνοντας ό,τι μισούμε! Πρώτα να ξεκινήσουμε από μέσα μας και μετά γίνονται όλα. Η επανάσταση δεν ξεκίνησε ποτέ από την τέχνη, αλλά για πιο σπουδαία πράγματα, για το ψωμί ας πούμε, για τις ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, για την ελευθερία, και μετά ακολουθούσε η τέχνη, πάντα ήταν καθρέφτης της κοινωνίας.

Πιστεύεις ότι ζούμε την παρακμή μας ως λαός, χρειάζεται μια επανεκκίνηση για να συνέλθουμε;



Βαγγέλης Κοντόπουλος: Πιστεύω ότι ζούμε το τέλος εποχής και τα πράγματα είναι πιο δύσκολα από ό,τι φαίνονται, τώρα για επανεκκίνηση δεν έχω ακούσει ποτέ, δεν νομίζω να υπάρχει τέτοιο πράγμα μόνο ο δόκτωρ Χάουζ μπορεί να το κάνει (γέλια).

Θέλω να επανέλθω στο πρώτο  άλμπουμ  των «Νόστος». Ο δίσκος περιλαμβάνει έντεκα τραγούδια, δέκα από αυτά είναι διασκευές και ένα νέο τραγούδι σε σύνθεση του Γιάννη Γιακουμάκη. Στις διασκευές περιλαμβάνονται ελληνικά παραδοσιακά τραγούδια, αγαπημένα λαϊκά και ένα παραδοσιακό αρμένικο. Πως καταφέρνετε να δώσετε νέα πνοή σε ήδη γνωστά τραγούδια και να τα εξελίξετε με τέτοιο τρόπο που όσοι τα ακούσουν φαντάζομαι θα τα αγαπήσουν;

Βαγγέλης Κοντόπουλος: Μέσα σε αυτά υπάρχει και ένα του Χατζιδάκι, το bitter way, απλώς βάλαμε ό,τι αγαπούσαμε. Στις συναυλίες παίζουμε και άλλα πολλά, μέχρι και Αττίκ και μερικά δικά μου και του Γιάννη Γιακουμάκη. Αν και στο cd δεν έχουμε βάλει κανένα δικό μου, βλέπεις δεν είμαι και τόσο εγωιστής, απλός δεν ταίριαζε, έπειτα είμαστε και πολύ αγαπημένοι και παίζουμε μόνο για να ευχαριστιόμαστε, από εκεί ξεκινάμε πάντα.


Τέλος θέλω να σε ευχαριστήσω για την κουβέντα μας, και να ρωτήσω αν υπάρχει πλάνο για ζωντανές εμφανίσεις προκειμένου να παρουσιάσετε σε κοινό την καινούργια σας δισκογραφική δουλειά.


Βαγγέλης Κοντόπουλος:
Μόλις τελείωσα έναν παιδικό δίσκο του Γιώργου Φραντζολά, που λέγεται «Με τον Αίσωπο εκδρομή» για το Κόκκινο δέντρο(Red Tree).  Στο πλάνο υπάρχει τώρα ο προσωπικός μου δίσκος, που τον άφησα στην μέση για να τελειώσω τους «ΝΟΣΤΟΣ», λίγες συναυλίες το καλοκαίρι και ένας ορχηστρικός δίσκος, που επίσης άφησα στην μέση. Ααα και πρέπει και να δουλέψω σαν ενορχηστρωτής  για να έχω να τους πληρώσω!!! Ευχαριστώ και γω που με φιλοξενήσατε στον «Ορφέα».

 


Τον Βαγγέλη Κοντόπουλο μπορείτε να τον βρείτε:
 Face book:  https://www.facebook.com/vangelis.kontopoulos
Το κανάλι της Red Tree στο U-tube: https://www.youtube.com/user/RedTreeGreece
Το προσωπικό του site: http://www.vangeliskontopoulos.gr

Παύλος Καρποδίνης: «Στη ζωή όλων μας υπάρχουν κομβικές στιγμές που προσδιορίζουν την πορεία μας»

$
0
0

Παύλος Καρποδίνης : «Στη ζωή όλων μας υπάρχουν κομβικές στιγμές που προσδιορίζουν την πορεία μας»

Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Μακρογιάννη


Με αφορμή το νέο του cd(«Τα αρώματα της μοίρας»), ο Παύλος  μίλησε στο e-orfeas, για την καινούρια του δουλειά, αλλά και για το μουσικό μας τοπίο, μέσα aπό την – υγιή – οπτική του, φτάνοντας μέχρι την Τέχνη, τη Φιλία και τον Έρωτα.
Μια συνέντευξη με «αρώματα ψυχής», όπως κι ο δίσκος του.

 

Κυκλοφορεί  ένας  νέος  δίσκος  με  τίτλο  «Τα αρώματα της μοίρας». Πώς προέκυψε αυτός ο τίτλος;

Στη ζωή ολων  μας πιστεύω πως υπάρχουν κομβικές στιγμές, που προσδιορίζουν την πορεία μας. Μια "συλλογή" τέτοιων στιγμών, είναι κι αυτός ο δίσκος. Από το άρωμα που αναδύεται απο αυτές τις μοιραίες στιγμές,  προέκυψε και ο τίτλος "Τα αρώματα της μοίρας".

Εκφράζετε  προσωπικές σας ιστορίες  μέσα από τα νέα αυτά τραγούδια;

Κάποια τραγούδια "πατάνε " πάνω σε προσωπικά βιώματα και κάποια σε ερεθίσματα απο συναισθήματα, αγωνίες και όνειρα. Για παράδειγμα στο "υπάρχει πάντα", προσπαθώ να εκφράσω την διαρκή ανάγκη για ελπίδα, που έχουμε ανάγκη οι άνθρωποι για το μέλλον μας, ή στον "άγνωστο μουσικό", για τους παράλληλους κόσμους που κινούνται οι άνθρωποι που ασχολούνται με την μουσική και τις τέχνες γενικότερα και όσων ασχολούνται με το περιτύλιγμα, δηλαδή την εμπορική απόδοση αυτής της ενασχόλησης.


Aυτό που ακούω από τον περισσότερο δίσκο είναι τραγούδια απευθυνόμενα στον Έρωτα αλλά υπάρχει και ένα για τις παιδικές φιλίες. Βλέπετε ο Έρωτας και η Φιλία να υπάρχουν στην εποχή μας με τον ίδιο τρόπο που εσείς φαντάζεστε και εκφράζετε;


Και τα δύο υπάρχουν προσαρμοσμένα βεβαια στα ήθη των καιρών. Οι φιλίες υπάρχουν και είναι ισχυρές, ιδιαίτερα οι παιδικές φιλίες. Ο έρωτας, επειδή ειναι εξ ορισμού άναρχος, νομίζω πως τον φαντάζεται και τον εκφράζει ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο.

  
  
 
 
 



Ηρώ Σαία σε ένα πολύ ωραίο τραγούδι «Ο Έρωτάς σου». Αλλά και ο Κώστας Μάντζιος στο «Είναι η νύχτα». Βλέπετε νέους καλλιτέχνες να παραμένουν στο τραγούδι στο μέλλον;


Βεβαίως και υπάρχουν νέοι καλλιτέχνες που θα παραμείνουν στο τραγούδι και στο μέλλον. Η ανάγκη για καινούργια τραγούδια υπήρχε και θα υπάρχει και καλλιτέχνες, όπως η Ηρώ Σαία και ο Κώστας Μάντζιος θα ειναι εκεί να την υπηρετήσουν.


Τι είναι αυτό που έχετε διδαχθεί από τις συνεργασίες σας με μεγάλους καλλιτέχνες, όπως είναι ο Δημήτρης Μητροπάνος και ο Αντώνης Καλογιάννης;


Το πιο σημαντικό, ότι η μουσική είναι χαρά, είναι φως, και εμείς καλούμαστε  να την κρατήσουμε εκεί, στο φως. Και ότι αυτό προηγείται από το εγώ και τις φιλοδοξίες μας. Με άλλα λόγια ότι υπηρετούμε την μουσική και όχι αυτή τις επιδιώξεις μας.


Έχετε κάνει σπουδές ως Μηχανολόγος Μηχανικός. Τελικά πώς και υπερίσχυσε η μουσική στο επαγγελματικό σας πλάνο;


Μάλλον αυτή η φωνούλα, που έχουμε όλοι και μας προτρέπει να κάνουμε πράγματα που αγαπάμε, σε εμένα ήταν πολυ πιεστική, οπότε είπα να βρώ μια συμβιβαστική λύση.

Περιγράψτε την πορεία σας  με  το  μουσικό σχήμα «ΟΜΟΡΟΝ»



Οι "ΟΜΟΡΟΝ" είναι το αποτέλεσμα της συνάντησης με τον Νίκο Διαμαντόπουλο, έναν εξαιρετικό τραγουδοποιό, που έδωσε για αρκετά χρόνια πολλές ωραίες στιγμές σε διάφορες μουσικές παραστάσεις και τελικά έναν δίσκο με δικά μας τραγούδια με τίτλο "Πρώτη μετάδοση" στον οποίο συμμετείχε η Αναστασία Μουτσάτσου και η Μαριάνα Ευστρατίου.

Πείτε μου ποιες είναι οι μουσικές σας αναζητήσεις;



Προσπαθώ να δοκιμάζω καινούργια τραγούδια μου ζωντανά, ψάχνοντας την ενορχήστρωση, μια και είμαι της σχολής που λέει οτι τα τραγούδια πρέπει πρώτα να δοκιμαστούν στο κοινό να αποκτήσουν την τελική τους φόρμα και μετά να γραφτούν σε δίσκο.

Εμφανίζεστε σε κάποια μουσική σκηνή αυτό το διάστημα;



Μέχρι τέλος Μαίου ήμουν στο "Γυάλινο Μουσικό Θέατρο", με την Ελένη Φιλίνη, σε ενα πρόγραμμα με τραγούδια απο σπουδαίους συνθέτες οπως ο Μάνος Λοίζος, Μίμης Πλέσας, Άκης Πάνου κ.ά., μαζί με δικά μας τραγούδια βέβαια.


Tέλος πείτε μας ποιος είναι ο στόχος σας στο καλλιτεχνικό στερέωμα και ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια.

Στα μελλοντικά σχέδια είναι η δημιουργία ενός καινούργιου δίσκου με υλικό που υπάρχει ήδη, με την ελπίδα τα τραγούδια μου να ταξιδέψουν στις ψυχές των ανθρώπων με την ίδια καθαρότητα που βγήκαν από την δική μου.

 

Σαράντης Σαλέας: «Μόνο όταν τολμάμε μπορούμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε»

$
0
0

Σαράντης Σαλέας: «Μόνο όταν τολμάμε μπορούμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε»


Συνέντευξη στην Άννα Τσιάλτα

 
 
 
 
Το όνομα Σαράντης Σαλέας θυμίζει σε όλους το πάθος για το λαϊκό τραγούδι. Μόνο όταν τον ακούσεις και μιλήσεις μαζί του καταλαβαίνεις το ταμπεραμέντο του, αλλά και το πάθος του για ότι κάνει.

Η φωνή του, ξεχωριστή σαφώς αναγνωρίσιμη, έχει ένα ιδιαίτερο ηχόχρωμα και  φτάνει στα αυτιά του ακροατή ζεστή, φιλική, οικεία.

Μετά την μεγάλη επιτυχία «Στην καρδιά μου βάζω αμπάρες», ο Σαράντης Σαλέας επιστρέφει δυναμικά στην ελληνική δισκογραφία, με νέο τραγούδι έκπληξη.

Ο τίτλος του; «Θα σου βάλω χειροπέδες», σε στίχους και μουσική του ίδιου. Σε μια συνέντευξη μοναδική μιλάει για όλα και για όλους, με αφοπλιστική ειλικρίνεια όπως κάνει πάντα. Απολαύστε τον!

 
 
 
 
Ετοιμάσατε καινούργια δουλειά μετά την επιτυχία με τις «Αμπάρες». Μιλήστε μου λίγο για αυτή. Πως ετοιμάστηκε;

 
Έγινε μια δουλειά με πολύ όρεξη και μεράκι μετά τις «Αμπάρες» και φυσικά δίνουμε απάντηση αφού το νέο κομμάτι έχει «Χειροπέδες». Αυτό είναι ένα τραγούδι του cd. Μουσική και στίχοι σε πολλά από τα κομμάτια δικοί μου, καθώς κι ένα εκπληκτικό ντουέτο με μια Τουρκάλα εξαιρετική τραγουδίστρια. Πολύ ωραία τραγούδια και γεμάτα αγάπη μπορώ να σου πω, γιατί για μένα το τραγούδι είναι έμπνευση. Με την βοήθεια πολλών δημιουργών βέβαια και όλοι τους καταξιωμένοι στην δουλειά τους.
 
 
Πως αποφασίσατε να κάνετε καινούργιο cd σε μια δύσκολη εποχή δισκογραφικά στην αγορά;


 
Επειδή αγαπώ πολύ την μουσική και δεν περιμένω να αλλάξουν τα πράγματα αλλά εμείς να τα αλλάξουμε. Τόλμησα να κάνω ένα νέο cd για να δημιουργήσω και εγώ μια νέα κατάσταση. Μόνο όταν τολμάμε μπορούμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε δεν πρέπει να μας κυριεύει ο φόβος σε τίποτα.
 
 
Είναι πολύ διαφορετική η δισκογραφία από αυτή που έχετε ζήσει εσείς, αφού έχετε τόσα χρόνια στο χώρο. Πως το αντιμετωπίζετε όλο αυτό;
 

Περνάει κρίση και η μουσική και μάλιστα πολύ μεγάλη. Δεν είναι μόνο στα χρήματα, αλλά γενικότερα. Εγώ έζησα μια χρυσή εποχή, αλλά θέλω να πιστεύω πως γινόμαστε καλύτεροι μέσα από όλες τις δυσκολίες που περνάμε. Μέσα από όλο αυτό βγάζουμε καλύτερα τραγούδια, πιο ώριμα, και πιο ωραία. Στα δύσκολα οι άνθρωποι έχουμε καλύτερους στόχους, έχουμε καλύτερη μουσική με μεγαλύτερα αισθήματα. Αγγίζει πρώτα εμάς ο πόνος αν θέλεις με όλα αυτά που περνάμε, και μετά τον κόσμο που προσπαθούμε να του το περάσουμε με την μουσική.

 
 
Πως σας έγινε η πρόταση για την διαφήμιση; Και πως σας έφερε τόσο πολύ στο προσκήνιο το τραγούδι «Αμπάρες»;
 
 
Το τραγούδι αυτό γράφτηκε αποκλειστικά για την διαφήμιση. Με πήραν τηλέφωνο και έγραψα πάνω στις ατάκες της διαφήμισης. Όλο αυτό ξεκίνησε ξαφνικά και μάλιστα μου έκανε πολύ εντύπωση, γιατί ένα λαϊκό τραγούδι δεν έχει γραφτεί ποτέ για κάποια διαφήμιση. Και να σου πω και την αλήθεια, τους παίδευα, χαριτολογώντας βέβαια, περίπου κανά μήνα, γιατί είχα πολύ τρέξιμο εκείνο τον καιρό και δεν προλάβαινα να γράψω. Μια μέρα όμως μπαίνω στο αυτοκίνητο και ενώ είμαι έτοιμος να τους πάρω τηλέφωνο για να βρούν κάποιον άλλο, μου ήρθε που λένε η έμπνευση και έγραψα τους στίχους του ρεφραίν. Τους πήρα τηλέφωνο τους το είπα και αφού εγκρίθηκε προχωρήσαμε. Έτσι έγινε... αν θέλεις να το πούμε σύμπτωση; Ας είναι μια έμπνευση η οποία και έκανε πάταγο!
 
 
Το περιμένατε όλο αυτό τον χαμό που έκανε;


 
Τους το είχα πει ότι θα κάνει πολύ μεγάλη επιτυχία. Όταν το τελειώσαμε το είχα δηλώσει στους συντελεστές. Η αλήθεια όμως είναι πως τόσο πολύ μεγάλη επιτυχία, όχι, δεν την περίμενα. Είχε πολλά χρόνια να γίνει τόσο μεγάλο σουξέ σε διαφήμιση ένα τραγούδι. Πάρα πολλοί άνθρωποι με ενημέρωσαν ότι είχε να ακουστεί τόσο πολύ τραγούδι και να κάνει τέτοιο ντόρο πάνω από είκοσι χρόνια.
 
 
Εσείς πως αισθάνεστε για αυτό;

 
Πως αισθάνομαι… Πήρα απίστευτη δύναμη μέσα από όλο αυτό, γιατί δεν σου κρύβω πως τελικά η δύναμη της τηλεόρασης είναι μαγική. Υπάρχουν πολλά ωραία τραγούδια τα οποία βέβαια δεν χάνονται στον χρόνο, αλλά και δεν αποκτούν όλο αυτό τον ντόρο που έγινε με το δικό μου αφού δεν έχουν την δυνατότητα να διαφημιστούν.

 
Έχετε συνεργαστεί με πάρα πολύ μεγάλα ονόματα και είναι γνωστό αυτό. Τι πήρατε θέλω να μάθω και πως το εισπράξατε όλο αυτό στα τόσα χρόνια στην  καριέρας σας.


 
Είμαι πολύ τυχερός, αυτή είναι αλήθεια. Δεν σου κρύβω πως ξεκίνησα σαν μουσικός και το ‘93 ξεκίνησα να τραγουδάω, γιατί αυτό ήταν το κρυφό μου μεράκι. Έχω συνεργαστεί με όλα τα μεγάλα ονόματα του χώρου... Τι να σου πω τι πήρα; Πήρα εμπειρίες από όλους αυτούς μοναδικές. Όλο αυτό γίνεται βίωμα και το βγάζεις μετά στον κόσμο και έτσι διαμορφώνεις ένα χαραχτήρα, που φαίνεται μέσα από την πορεία σου σαν καλλιτέχνης. Παίρνεις βιώματα και τα κάνεις δικά σου κι ας μην κρυβόμαστε, με όλους αυτούς τους ανθρώπους που συνεργάστηκα, όπως τον Μανώλη Αγγελόπουλο, τον Στράτο, Ελένη Βιτάλη, Σπανουδάκη, ντουέτα τόσα πολλά με την Πίτσα Παπαδοπούλου, από τον Γιάννη τον Πάριο, που μου έγραψε τραγούδια, ο  Χρυσοβέργης Γιατράς,  ο Σταμάτης Γονίδης, όλα αυτά που παίρνεις είναι μόνο καλές στιγμές και εμπειρίες. Έγραψα για τον Τόλη Βοσκόπουλο τρία τραγούδια, που και αυτό ακόμα που έδωσε εμπειρία και γνώση και φυσικά μεγάλη μου τιμή. Να σου πώ πως ετοιμάζω ακόμα κάποια τραγούδια μαζί του, που εύχομα σύντομα να κυκλοφορήσουν. Πολλές ακόμα συνεργασίες που μπορεί να ξεχάσω και κάποιους γιατί πραγματικά είναι πάρα πολλοί κι ας με συγχωρέσουν, αλλά είναι πολλά και τα χρόνια(γέλια πολλά)! Θυμάμαι μόνο καλές στιγμές και κρατάω μόνο καλά πράγματα!

 

  
  
 

Έχετε ζήσει δόξα, όμορφες στιγμές  και μεγάλα σουξέ στα τραγούδια και στα μπουζούκια. Πως αισθάνεστε για αυτό;

 
Έχω κάνει τόσα πολλά στην ζωή μου, γιατί ο κόσμος που με παρακολουθεί, δεν σου κρύβω Άννα μου, ότι ξέρει, ότι δεν λέω μόνο λαϊκά τραγούδια, αλλά και πολλά άλλα, κάνοντας πολλές συναυλίες και με τον αδελφό μου τον Βασίλη, αλλά και τραγουδώντας όλα τα είδη μουσικής που υπάρχουν. Εμείς όλο αυτό δεν το κάναμε για την δόξα το κάνουμε γιατί το αγαπάμε. Μόνο για αυτό…
 

Ναι, αλλά έχω απέναντι μου έναν άνθρωπο που έχει ζήσει μοναδικές στιγμές. Αυτό θέλω να μου πείτε πως το εισπράξατε και πως νιώθετε;


 
Δουλεύαμε έξι και εφτά μέρες την εβδομάδα. Κάναμε συναυλίες σε όλο τον κόσμο και είχαμε να δούμε τα σπίτια μας τρεις και τέσσερις μήνες. Αυτά τώρα δεν υπάρχουν, είναι παρελθόν. Έχω ζήσει απίστευτες στιγμές, πολλές  όμορφες συναυλίες, καθώς επίσης απίστευτα προγράμματα, που ετοιμάζαμε για τα μαγαζιά, με τον κόσμο να διασκεδάζει και να χαίρεται. Όλα αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν, αλλά εμείς δεν το βάζουμε κάτω.

 
Τι ετοιμάζετε αυτό τον καιρό;

 
Τα τραγούδια μου ετοιμάζω, τα οποία κυκλοφορήσαν και σε γνωστή εφημερίδα, πριν λίγο καιρό. Επίσης ετοιμάζουμε κάποιες συναυλίες Ελλάδα και εξωτερικό, όπως καταλαβαίνεις, είναι πολύ σημαντικό για εμάς οι Έλληνες της ομογένειας. Υπάρχουν αρκετά προγραμματισμένα για το καλοκαίρι και εύχομαι όλα να πάνε καλά και το πιο βασικό να έχουμε δουλειά.
 
 
 
Πως μετά από τόση δόξα αποφασίσατε να κάνετε οικογένεια; Μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει σωστή οικογένεια με αυτή την δουλειά;

 
Θέλει δύναμη και αγάπη για να κάνεις οικογένεια. Πόσο μάλλον με αυτή την δουλειά, χρειάζεται πολύ παραπάνω δύναμη και θέληση. Αν δεν προέλθει από αγάπη, δεν γίνεται. Θέλει βέβαια και έναν  άνθρωπο βράχο δίπλα σου, γιατί αν είναι μόνο στα λόγια να κάνεις οικογένεια δεν λέει… καλύτερα να μην κάνεις. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις σωστή οικογένεια, γιατί ο καλλιτέχνης όταν περνάει καλά στο σπίτι του, αυτό βγαίνει και στην δουλειά του.
 
 
Θα μου πείτε δυο λόγια για την γυναίκα σας;

 
Η γυναίκα μου είναι μια σωστή γυναίκα. Για μένα είναι η τέλεια γυναίκα. Ως μάνα, ως σύζυγος και ως γυναίκα. Άλλωστε είμαστε πάρα πολλά χρόνια μαζί και όπως καταλαβαίνεις αν δεν υπήρχε ο σεβασμός για μένα και η εκτίμηση, δεν θα ήμασταν όλη την ζωή μας έτσι. Γνωριζόμαστε από μικρά παιδιά και όλα αυτά τα χρόνια έχω να σου πω πως είναι στήριγμα στην οικογένεια και δίπλα μου.
 
 
 
Τέσσερα παιδιά; Η μουσική στην ζωή τους υπάρχει; Ακολουθούν τα βήματα σας;

 
Υπάρχει μέσα τους και είναι λογικό. Σπουδάζουν μουσική, εκτός από την μία μου την κόρη, που θέλει να γίνει παιδαγωγός. Αγαπούν την μουσική πάρα πολύ. Αυτό που θέλω εγώ προσωπικά, είναι να κάνουν πραγματικά αυτό που θέλουν και αγαπούν στην ζωή τους. Αν δεν κάνεις αυτό που αγαπάς δεν πετυχαίνεις τίποτα!!
 
 
Κατά καιρούς έχουν ακουστεί διάφορες φήμες και σχόλια για εσάς. Πως τις αντιμετωπίζετε; Απαντάτε;


 
Δεν δίνω σημασία… Άννα μου. Καθόλου θα σου πω. Πάντα υπάρχουν τέτοια πράγματα που λέγονται και ακούγονται,  αλλά εγω προσωπικά δεν θέλω να ασχολούμαι. Μόνο με τα καλά και τα ωραία. Άλλωστε μόνο τα ωραία είναι αυτά που δίνουν ζωή, και εγώ έχω αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια πως ότι κάνω έχει ζωή! Σε όποιον αρέσει στην τελική...
 
 
Οικονομική κρίση; Πως την βιώνετε εσείς; Σας έχει επηρεάσει στην ζωή σας και στο σπίτι σας;


 
Όλο τον κόσμο, αλλά θεωρώ, πως, πρώτα από όλους, εμάς επηρέασε η κρίση, γιατί ο κόσμος πρώτα από όλα κόβει την διασκέδαση του. Εμείς είμαστε αυτοί που την καταλάβαμε καλά, γιατί όπως καταλαβαίνεις, όταν ο κόσμος δεν έχει χρήματα για να φάει, δεν θα πάει να βγει έξω να διασκεδάσει. Άρα πρώτα από όλους εμάς έχει επηρεάσει. Όπως καταλαβαίνεις όλοι έχουμε κόψει έξοδα περιττά, που ποτέ δεν τα υπολογίζαμε τώρα τα μετράμε πιο πολύ. Σαν οικογενειάρχης προσπαθώ να μην κόψω από τα παιδιά μου πράγματα. Προτιμώ να κόψω από εμένα, ή να κάνω περισσότερες δουλειεές για να μην τους λείψει τίποτα. Όλοι πιστεύω έχουν βάλει νερό στο κρασί τους και έχουν κόψει πολλά περιττά και το βασικότερο έχουν κατεβάσει το κασέ τους για να έχουν δουλειά. Πάνε οι εποχές εκείνες που ο καθένας ζητούσε όσα ήθελε και δεν λογάριαζε τίποτα.
 
 
Πολιτική και πολιτικοί. Η γνώμη σας για αυτούς που μας κυβερνούν;


 
Να γίνουν λίγο πιο πατριώτες και να λένε αλήθεια. Έλεος πια με όλα αυτά που συμβαίνουν… Να αλλάξουν μυαλά θα έλεγα εγώ και να τα βλέπουν πιο ανθρώπινα τα πράγματα.
 
 
Παιδικά χρόνια; Πως ήταν; Δύσκολα;

 
Δύσκολα παιδικά χρόνια, όταν προέρχεσαι από μια οικογένεια με πέντε παιδιά. Μεγαλώσαμε ναι μεν σωστά, αλλά δύσκολα. Καταλαβαίνεις την  φτώχεια, αλλά πάντα έχεις αξίες και αρχές. Παίζει σημαντικό ρόλο η οικογένεια όπως καταλαβαίνεις, και εμείς μεγαλώσαμε με δέσιμο και αγάπη. Αυτό είναι αυτό που κρατάω και δίνω και εγώ με την σειρά μου στην δική μου οικογένεια.
 
 
Τι θα αλλάζατε αν σας δινόταν η ευκαιρία να γυρίσετε τον χρόνο πίσω;  


 
Δεν θα άλλαζα τίποτα… Είμαι σίγουρος ότι θα έκανα ακόμα κάποια πράγματα που δεν έκανα. Εγώ μετανιώνω για κάποια πράγματα που δεν έκανα, όχι για αυτά που έκανα. Θα έγραφα πιο νωρίς τραγούδια, και θα έλεγα κι άλλα. Αυτό νομίζω είναι αυτό που θα άλλαζα… θα ξεκίναγα πιο νωρίς το γράψιμο και το τραγούδι.
 
 
Βγάλατε χρήματα από αυτή την δουλειά;


Ναι έβγαλα χρήματα. Παλιές εποχές υπήρχαν χρήματα και πηγαίναμε καλά. Τώρα πια όχι, δεν βγάζουμε τόσα λεφτά. Απλά προσπαθούμε να έχουμε δουλειά και όσο μπορούμε να επιβιώνουμε.
 
 
Ήσασταν ποτέ άστατος σαν άντρας;

 
Όχι ποτέ. Πάντα ήμουν ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, με μια πολύ ήπια ζωή και το μόνο που κοιτούσα, ήταν το σπίτι μου, η δουλειά μου κι η οικογένεια μου. Δεν είχα ποτέ και ζήλειες από το σπίτι μου και καταλαβαίνεις πως όλο αυτό βοηθάει στο να είμαι σωστός και αληθινός.
 
 
Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στην ζωή σας;

 
Χωρίς έρωτα δεν γίνεται τίποτα… Δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει τίποτα. Μην ξεχνάς, άλλωστε, πως για εμάς, ο έρωτας είναι και η έμπνευση μας.
 
 
 
Ποια είναι η γνώμη σας για τα τάλεντ σόου που ψάχνουν την Ελληνική φωνή; Πιστεύετε σε όλα αυτά τα σόου;


 
 
Μόνο ελληνική φωνή δεν υπήρχε μέσα. Είπαν 500 τραγούδια και μόνο τα δέκα από αυτά ήταν ελληνικά. Επίσης τα παιδιά που πάνε σε αυτά τα σόου δεν έχουν δει ότι είναι ελάχιστα αυτά που έκαναν καριέρα από αυτά τα σόου; Δεν το έχουν καταλάβει μετά από τόσα που έγιναν;  Πάνε με μεγάλο ενθουσιασμό και στο τέλος φεύγουν απογοητευμένα. Εδώ δεν υποστηρίζει κανένας τα ελληνικά λαϊκά τραγούδια, ούτε καν το ραδιόφωνο. Ο μόνος που έκανε καριέρα είναι ο Οικονομόπουλος και αυτό το παλικάρι γιατί είναι γνήσιο λαϊκό παιδί και έχει και την στήριξη του επιχειρηματία που είναι δίπλα του. Να σου πω την αλήθεια, παρόλο που σέβομαι και εκτιμώ όλα τα παιδιά της κριτικής επιτροπής σε αυτό που κάνουν και τους θεωρώ πάρα πολύ καλούς στο είδος τους,  κι εννοώ το τραγούδι, θα διαφωνήσω με το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανένας κριτής με γνώσεις μουσικής. Για να είσαι κριτής πρέπει να έχεις μια μουσική παιδεία. Εφόσον λες την άποψή σου πρέπει να την υποστηρίζεις. Όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με πράξεις. Έτσι γίνετε στην Αμερική... όταν λες κάτι πρέπει να πας δίπλα σε αυτόν που κάνεις κριτική και να το πεις καλύτερα!!
 
 
 
Για το ραδιόφωνο που δεν παίζει λαϊκά τραγούδια ποια είναι η άποψη σας;
 
Κάνουν πόλεμο στο λαϊκό τραγούδι και στο μπουζούκι, ιδιαίτερα στο ραδιόφωνο. Αλλά να σου πω και κάτι; Προτιμώ να μην παίζουν τα τραγούδια μου παρά να μου κάνουν κουμάντο στο πως θα γραφτεί και στο πως θα γίνει η ενορχήστρωση για να παίξει. Τώρα τελευταία επανέρχεται αλλά όχι σε πολύ μεγάλο ποσοστό... Μάλλον πρέπει να περάσουμε κι άλλο πόνο. Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα δεν γίνεται πουθενά στον πλανήτη. Όλες οι χώρες παίζουν τα τραγούδια τους, αλλά στην Ελλάδα δεν υπάρχει αυτό. Πρέπει να αλλάξουμε για να πάμε μπροστά... όχι άλλο, όλο τα ίδια πρόσωπα και τα ίδια πρόσωπα. Να λέμε αυτό που θέλουμε και αυτό που νιώθουμε χωρίς να φοβόμαστε, Να αποκτήσουμε λίγο μουσική παιδεία, την χρειαζόμαστε σαν λαός και σαν άνθρωποι!
 
 
Να κλείσουμε με μια ευχή από τα νέα σας τραγούδια;

 
Έρωτα μου ταξιδιάρη… Να έχουμε όνειρα, να ερωτευόμαστε όλα όσα κάνουμε, να έχουμε την υγειά μας και να χαμογελάμε!!  
 
 

 

Βασιλική Μουρίκη: «Πιστεύω πως η δύναμη του ονείρου είναι το παν»

$
0
0

Βασιλική Μουρίκη: «Πιστεύω πως η δύναμη του ονείρου είναι το παν»

   Συνέντευξη στον Τάσο Π. Καραντή


Όταν ένα, μόλις 17χρονο, κορίτσι, που τώρα τελειώνει το Λύκειο, έχει, ήδη, κυκλοφορήσει τον πρώτο της δίσκο, σίγουρα σου προκαλεί, τουλάχιστον, το ενδιαφέρον.

Κι όταν, μαθαίνεις, ότι μια ολόκληρη δισκογραφική δουλειά, με 12 κομμάτια, αλλά παλαιά, είναι αποκλειστικά δημιουργία της(μουσική – στίχοι - ερμηνεία), αρχίζεις να ψιλιάζεσαι πως κάτι συμβαίνει, κάτι γεννιέται!

Πράγματι, η 17χρονη Βασιλική Μουρίκη, από την Πάτρα, κυκλοφόρησε το πρώτο δίσκο, με τα δικά της τραγούδια, με τον τίτλο «Γύρνα ξανά», από την «FmRecords», και με το ομότιτλο κομμάτι(«Γύρνα ξανά»), να ’χει αρχίσει ν’ ακούγεται και να αρέσει.

Όλα αυτά, τα δημιουργικά, ήταν κι η αφορμή για την κουβέντα μου με τη νεαρή τραγουδοποιό, που, όπως θα διαπιστώσετε, από τη συνέντευξή της, τη διακρίνει το πάθος και το πείσμα της ηλικίας, κατασταλαγμένα κι εστιασμένα, όμως, καθώς κι οι απόψεις της, για την τέχνη και την ζωή, που αναζωπυρώνουν την ελπίδα στην Ελλάδα του σήμερα.


Μακάρι η Βασιλική Μουρίκη να κερδίσει, όλες τις «μάχες», που, με άμιλλα, θέλει να δώσει, και να μας απασχολεί πάντα, αφήνοντας στον υποφαινόμενο, τη χαρά και την ικανοποίηση, της συνομιλίας αυτής, ως ανάμνησης του πρώτου βήματος μιας καλλιτεχνικής περσόνας, που ήρθε για να αφήσει το στίγμα της στο τραγουδιστικό μας τοπίο.  


Βασιλική, σε μια συνέντευξη – γνωριμίας, για τους αναγνώστες του e-orfeas, πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή. Κι εννοώ, το πότε, το πώς και το γιατί, της έναρξης της σχέσης σου με τη μουσική και το τραγούδι, που στην, περίπτωσή σου, ξεκινά κι από πολύ μικρή ηλικία!


Ναι, η αλήθεια είναι, πως, από πολύ μικρή ηλικία, ασχολούμαι, δεν μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς χρονικά, τουλάχιστον το από πότε τραγουδάω δηλαδή, γιατί η απάντηση είναι από πάντα. Πάντα είχα το ερέθισμα για την μουσική, καθώς και οι δυο μου γονείς μου μάθαιναν συνεχώς νέα τραγούδια, αλλά μαθήματα άργησα να ξεκινήσω. Ξεκίνησα κιθάρα, σολφέζ και θεωρία της μουσικής στην Έκτη Δημοτικού και κάπου εκεί ξεκινά η πιο σοβαρή απασχόλησή μου και με τον χώρο. Άρχισα να γράφω και τα πρώτα μου τραγούδια τότε και να νιώθω πως αυτό θέλω στην ζωή μου. Ήταν μια εσωτερική μου ανάγκη να εξωτερικεύσω κάποια πράγματα.


Ποια ήταν τα πρώτα μουσικά σου ακούσματα(δημιουργοί και φωνές), αλλά κι αυτά, που σου καθόρισαν – αν νομίζεις, πως κάποια συγκεκριμένα σε επηρέασαν καθοριστικά – το ύφος σου και το είδος που μας πρωτοπαρουσιάζεις;  

Στο σπίτι ακούγαμε πάντα ραδιόφωνο και είχαμε μουσική παιδεία και εγώ και ο αδερφός μου. Ξέραμε να τιμάμε την μουσική της προηγούμενης γενιάς, σε συνδυασμό με τα δικά μας, νεότερα ακούσματα. Γενικά ακούγαμε όλα τα είδη μουσικής, για να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας. Οι γονείς μου με πήγαιναν και σε παραδοσιακούς χορούς και γενικά ήθελαν να ξέρω πολλά τραγούδια. Όταν ήμουν μικρή λάτρευα την Αλίκη Βουγιουκλάκη και πραγματικά την θαύμαζα. Μεγαλώνοντας και αποκτώντας και άλλα ερεθίσματα, θεωρώ πως οι φωνές που πραγματικά με στιγμάτισαν καλλιτεχνικά και τραγουδούσα με τις ώρες στο σπίτι τα τραγούδια τους, είναι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης. Γενικά μου αρέσει αυτό το είδος μουσικής, αλλά από εκεί και πέρα δεν μπορώ να πω ότι με επηρέασε στο δικό μου  προσωπικό ύφος, καθώς πάντα είχα μια έμφυτη ροπή προς το στυλ αυτό.



Παίζεις κιθάρα, γράφεις τραγούδια σε 3 γλώσσες(ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά) και τραγουδάς. Ποια ταυτότητα θα έδινες στον εαυτό σου, μουσικά και ευρύτερα καλλιτεχνικά;


Ποτέ δεν εξελίχθηκα σε τέλεια κιθαρίστρια, οπότε δεν μπορώ να ισχυριστώ πως είμαι καλή σε αυτό και να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου ως προς αυτό. Έδινα βάση περισσότερο στο σχολείο μου και ίσως παραμελούσα λίγο την κιθάρα. Όσον αφορά το ότι γράφω στίχους, το κάνω γιατί το έχω ανάγκη και με βοηθά να εξωτερικεύω τα συναισθήματά μου. Θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω συνθέτρια, γιατί ασχολούμαι σοβαρά με αυτό και επιδιώκω το να βελτιώνομαι με τον καιρό, αλλά περισσότερο,  θα με χαρακτήριζα ερμηνεύτρια, γιατί αν αναγκαζόμουν να διαλέξω κάτι από όλα αυτά, αυτό θα ήταν το τραγούδι που με εκφράζει πιο πολύ.

 
  
  
 

 



Έχεις συμμετάσχει σε δύο διαδικτυακούς διαγωνισμούς τραγουδιού, έναν παγκόσμιο, στον οποίο βγήκες δεύτερη, και ένα πανελλήνιο, που βγήκες πρώτη. Μίλησέ μου για όλα αυτά. Με ποιο κριτήριο πήρες την απόφαση να διαγωνιστείς; Θέλοντας να δοκιμαστείς και να κριθείς ή κι ως ένα βήμα γνωριμίας και προβολής των τραγουδιών σου;


Πρώτα είχα συμμετάσχει στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό, μάλλον από περιέργεια. Ήθελα να δω που θα φτάσω και η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να έχω τόσο καλή διάκριση. Μετά πήρα μέρος στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό και βγήκα πρώτη, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα και μου τόνωσε την αυτοπεποίθηση, όσον αφορά τη μουσική μου. Το χρειαζόμουν να νιώσω ότι είμαι καλή σε αυτό που κάνω, γιατί είναι αυτό που αγαπάω και είχα την ανάγκη να κριθώ για την δουλειά μου, όχι τόσο να προβληθώ σαν νέα μουσικός σε πρώτη φάση.


Τελικά, αν και μόλις 17 ετών(!) τα κατάφερες! Μπήκες στο τραγούδι(!), και, μάλιστα, πολύ δυναμικά, με ολόκληρο προσωπικό δίσκο(«Γύρνα ξανά»), από γνωστή δισκογραφική εταιρία(FmRecords) και με βιοντεοκλίπ! Ήταν μια συνειδητοποιημένη απόφαση, ή σου ήρθαν έτσι τα πράγματα από μια καλή συγκυρία;

Λίγο και από τα δύο. Το κυνηγούσα πάντα, άρχισα να έχω κάποιες καλές προτάσεις και διάλεξα αυτή, που στη προκειμένη περίπτωση, θεώρησα πως μου άρεσε περισσότερο και ταίριαζε πιο πολύ στον δικό μου χαρακτήρα.  Είχα σκεφτεί αρκετά μέχρι να πάρω την τελική απόφαση και πια θεωρώ ότι έχω κάνει το σωστό. Είμαι αρκετά ικανοποιημένη από τις επιλογές που έχω κάνει μέχρι στιγμής.



Ο προσωπικός σου δίσκος(«Γύρνα ξανά») είναι γεγονός. Πως ξεκίνησαν όλα, και πως φτάσαμε στην κυκλοφορία του και να βρίσκεται, ήδη, στις προθήκες των δισκοπωλείων;


Είχα ηχογραφήσει αρχικά ένα demo, το οποίο έστειλα με τον παραγωγό μου, τον Γιώργο Μάστορα, σε διάφορες δισκογραφικές εταιρείες. Από εκεί προέκυψαν κάποιες προτάσεις και κατέληξα τελικά στην Fm Records. Τότε ηχογράφησα επίσημα ολόκληρο το δίσκο, που τα τραγούδια που περιέχει είναι όλα δικά μου και πρόσφατα κυκλοφόρησε και είμαι πολύ ενθουσιασμένη με αυτό!



Προτίμησες να κυκλοφορήσεις την πρώτη σου δισκογραφική δουλειά, και με την μορφή του παλιού - κλασικού cd, σε μια εποχή, που η δισκογραφία, με τη μορφή του cd, ψυχορραγεί και πλέον έχουμε την κυκλοφορία digital τραγουδιών και το ανέβασμα στο YouTube. Πως κατέληξες και στο cd?

Είναι γεγονός, ότι o καλλιτεχνικός χώρος, όπως και τόσοι άλλοι χώροι, περνά κρίση. Από 'κει και πέρα, το να κρατάς τον πρώτο σου δίσκο στα χέρια σου είναι ανεκτίμητο συναίσθημα. Επίσης, όταν πρόκειται για τον πρώτο δίσκο κάποιου, ή θα μείνει στην αφάνεια και δεν θα κάνει ιδιαίτερες πωλήσεις, ή θα πουλήσει αρκετά, σε ικανοποιητικό βαθμό, λόγω του ότι είναι η πρώτη δουλειά κάποιου και η περιέργεια των ανθρώπων συχνά είναι μεγάλη (ή τουλάχιστον έτσι λειτουργώ εγώ), αλλά, επίσης, μην ξεχνάμε, ότι πολλοί δίσκοι πουλιούνται ευκολότερα στα live, που ο κόσμος έχει και άμεση επαφή μαζί σου και μπορεί επικοινωνήσει εκείνη τη στιγμή με σένα και να ζητήσει αυτόγραφο ή φωτογραφίες.


Μίλησέ μου για τη θεματολογία του δίσκου σου, στιχουργικά, για τα θέματα που «σε καίνε», αλλά και για το μουσικό του ύφος.

Γράφω καθαρά ερωτικά κομμάτια. Όλος ο δίσκος έχει να κάνει με ανεκπλήρωτους έρωτες, καταδικασμένες σχέσεις, γενικά τέτοιο στυλ. Είναι πιστεύω πολύ διαδεδομένο οι άνθρωποι να εμπνέονται περισσότερο από τη θλίψη παρά από την χαρά, γιατί τη χαρά τη ζεις, δεν έχεις χρόνο να την αποτυπώσεις στο χαρτί, γιατί δεν θες να χάσεις ούτε λεπτό. Η λύπη σε καταβάλει και συχνά έχεις την ανάγκη να την εξωτερικεύσεις.Το μουσικό μου ύφος χαρακτηρίζεται ως, ερωτικό ποπ, ροκ, έντεχνο και country.


Είσαι από τη Πάτρα. Ζεις και στην Πάτρα; Ή, πλέον, έχεις έρθει στην Αθήνα, ή το σκέφτεσαι – ως κάτι αναγκαίο κι απαραίτητο - τώρα, που άνοιξες τα φτερά σου στο μουσικό μας τοπίο;

Ζω ακόμα στην Πάτρα. Από Σεπτέμβρη θα βρίσκομαι στην Αθήνα για τις σπουδές μου και για διάφορες άλλες δουλειές που αναγκαστικά θα γίνονταν στην Αθήνα. Ο χώρος που έχω επιλέξει το απαιτεί αυτό, οπότε και τις σπουδές να μην είχα, πάλι θα ερχόμουν στην Αθήνα για να ακολουθήσω τον δρόμο που έχω επιλέξει.



Να στο θέσω κι αλλιώς. Μπήκαμε στο καλοκαίρι, θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε live τα κομμάτια του δίσκου σου στην Αθήνα, καθώς – και με εμφανίσεις σου – σε διάφορα μέρη της Ελλάδας; Υπάρχει κάποιος τέτοιος προγραμματισμός;



Δεν μπορώ να ανακοινώσω ακόμα μέρη, πόλεις και με ποιους επίσημα, αλλά σίγουρα θα κάνω αρκετές εμφανίσεις, που θα τις αναρτώ στην σελίδα μου στο facebook, για να ενημερώνονται όσοι θα ήθελαν να με ακούσουν live. Εξάλλου ακόμα κλείνω κάποιες συνεργασίες και δεν μπορώ να απαντήσω αυτή τη στιγμή για κάποια πράγματα.


Αν κι είσαι πολύ μικρή, ξεκίνησες, ήδη, το όνειρό σου, πολύ ελπιδοφόρα, ανήκεις, όμως, παράλληλα, και στη γενιά, που καλείται να ζήσει και να δημιουργήσει στην Ελλάδα της κρίσης. Είσαι αισιόδοξη; Κι, αν ναι, από πού αντλείς την αισιοδοξία σου;


Πάντα είμαι αισιόδοξη, τουλάχιστον όσον αφορά αυτό το κομμάτι. Πιστεύω πως η δύναμη του ονείρου είναι το παν. Αρκεί όλοι να ξέρουμε τι ζητάμε από τη ζωή μας. Η αλήθεια είναι πως η σύγχρονη κοινωνία πάσχει από αυτό. Βλέπω πολλά άτομα, στην ίδια ηλικία με μένα, που δεν ξέρουν τι θέλουν και δίνουν πανελλήνιες όπως κι εγώ, αλλά χωρίς να γνωρίζουν το προς τα που προσανατολίζονται. Περιμένουν να τελειώσουν, να δουν τι έχουν γράψει και να περάσουν σε κάποια σχολή. Δεν γνωρίζουν όμως ουσιαστικά τι είναι αυτό που θα ήθελαν. Θεωρώ όμως πως όσοι πραγματικά πηγαίνουν συνειδητά προς κάποια κατεύθυνση και δεν διαπραγματεύονται αυτό που έχουν στόχο να πετύχουν, σίγουρα θα τα καταφέρνουν πάντα, είτε η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση, είτε όχι.


Το τραγουδιστικό μας τοπίο, γενικότερα, πως το βλέπεις σήμερα;

Πάντα υπάρχουν δυσκολίες, αλλά αυτό αποτελεί και την τέλεια δικαιολογία για να τα παρατήσει κανείς. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος και δεν με πτοούν οι δυσκολίες, αντίθετα πεισμώνω και τα καταφέρνω. Ή τουλάχιστον αυτό ευελπιστώ να πετύχω κι εδώ. Ξέρω, από μέσα, πόσο έχουν αλλάξει οι συνθήκες στον καλλιτεχνικό χώρο στις μέρες μας, αλλά επίσης ξέρω την ισχυρή θέληση που έχω να τα καταφέρω.


Η Βασιλική Μουρίκη τι θέση και στάση έχει απέναντι στα τεκταινόμενα της Ελλάδας του σήμερα, ως νέος άνθρωπος και πολίτης;
Η χώρα, σίγουρα, βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Όλοι έχουμε βιώσει το πρόβλημα της κρίσης στις οικογένειές μας. Παρόλα αυτά, δεν πρέπει να σκύβουμε το κεφάλι και να περιμένουμε, απλά, άλλη μια ακόμα απόφαση των κυβερνώντων, που θα πέσει σαν κεραμίδα στα κεφάλια μας. Θεωρώ άθλιο το σύστημα που επικρατεί και προσωπικά δεν πιστεύω πως το καθεστώς που έχουμε σήμερα ονομάζεται δημοκρατία, γιατί κανείς δεν μας ρώτησε ποτέ για τίποτα και οι περισσότερες αλλαγές είναι εις βάρος μας, αλλά τέλος πάντων. Δεν ωφελεί να κάθομαι να κρίνω όλα αυτά, αν η ίδια δεν αλλάξω σαν άνθρωπος. Αν αλλάξουμε νοοτροπία, εμείς προσωπικά, σαν άτομα, θεωρώ πως δεν θα διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση.


Θα ήθελα να ολοκληρώσουμε την κουβέντα μας, με το καλλιτεχνικό σου μέλλον. Είσαι νέα, έχεις το χρόνο σύμμαχό σου. Τι επιθυμείς, τι οραματίζεσαι, τι θέλεις να καταθέσεις και πώς να προχωρήσεις στο χώρο του τραγουδιού;  


Για την ακρίβεια κάθομαι και το σκέφτομαι αυτό σε καθημερινή βάση. Αυτό που δεν θα ήθελα ποτέ, είναι να ξυπνήσω μια μέρα και να πω «τι κρίμα... ήθελα να κάνω και αυτό και δυστυχώς δεν τα κατάφερα...». Θέλω να παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις, γι’ αυτά που έχω στο μυαλό μου. Φαντάζομαι τον εαυτό μου στο μέλλον να τραγουδά σε πασίγνωστες μουσικές σκηνές και να δέχεται την αγάπη του κόσμου, γιατί όχι, ίσως σε παγκόσμιο επίπεδο. Πάντα ήθελα να πετύχω κάτι και στο εξωτερικό, ίσως και γι’ αυτό γράφω στίχους και σε ξένες γλώσσες κι είχα πάρει μέρος και σε παγκόσμιο διαγωνισμό. Θέλω επίσης να ασχοληθώ με την υποκριτική και να δείξω προς τα έξω κι αυτή τη πλευρά του χαρακτήρα μου!

 

 


Σύνδεσμοι

 

Επισκεφτείτε:
https://www.facebook.com/pages/Vasiliki-Mouriki/242623952426322

Ακούστε:
{denvideo http://www.youtube.com/watch?v=zGLdI_Q6ZFw}
«Γύρνα Ξανά» - Βασιλική Μουρίκη (official music video)
 

 

 

 

 

 



 

Viewing all 189 articles
Browse latest View live